Alec Su Youpeng fanclub in Thailand
Interviews [Thai Translation] | ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณอยากจะรู้ ซึ่งไม่เคยอ่านที่ไหนมาก่อน => Interviews & Video Clips => ข้อความที่เริ่มโดย: Alec Love Me ที่ ธันวาคม 02, 2016, 01:01:08 PM
-
20150419 非常静距离（最新） 我的青春岁月-苏有朋
http://www.tudou.com/programs/view/0quqebiBnaE/
http://www.dailymotion.com/video/x2n8tk5
https://www.facebook.com/pg/AlecfanclubinThailand/videos/?ref=page_internal
[2015.04.19] เฟยฉางจิ้งจวี้หลี่ - ซูโหย่วเผิง รักครั้งแรก และหนุ่ม ๆ
非常静距离 苏有朋幼年遭父亲扔菜刀 忆初恋因工作忙被同学挖墙脚
https://www.youtube.com/watch?v=zzNJpgpY3m8
[Thai Sub] 20150419 เฟยฉางจิ้งจวี้หลี่ - ซูโหย่วเผิง รักครั้งแรก และหนุ่ม ๆ โจ่วเอ่อ
https://www.youtube.com/watch?v=20CUQTpNtyM&list=PLvxauKf--_fVftFvoi8FjW1pgHNei-DcL&index=3
-
เฟยฉางจิ้งจวี้หลี่ ตอนเด็กๆซูโหย่วเผิงเคยถูกพ่อปามีด ย้อนความทรงจำรักครั้งแรก เพราะทำงานหนักจึงถูกเพื่อนแย่งไป
0.18 ซูโหย่วเผิงผู้ชายที่มีเสน่ห์
0.20 มาเป็นแขกรับเชิญรายการ เฟยฉางจิ้งจวี้หลี 非常静距离
0.22 ไกวไกวหู่ในสายตาของทุกคน
0.23 แต่ตอนอายุยังน้อยกลับเกเรมาก
0.25 ตอนที่แม่เอาผมไม่อยู่แล้ว
0.27 เธอก็ไปหาพ่อของผม
0.28 พ่อผมโมโหจนวิ่งไปหยิบมีดในครัว
0.30 แล้วก็เขวี้ยงมาทางผม
0.32 ร้ายแรงมากครับ ตอนนั้น “ความรุนแรงในครอบครัว”
0.33 ก็คิดว่าหนีออกจากบ้าน
0.35 พ่อแม่น่าจะยอมทุกอย่าง
0.36 พ่อกับแม่จะร้องไห้มาตามคุณกลับบ้านแบบนั้น
0.39 แล้วพอคุณบอกว่าอยากได้อะไร
0.40 ก็ยอมคุณทุกอย่าง
0.41 สลัดคราบผู้ชายที่สมบูรณ์แบบทิ้ง
0.42 เปิดเผยตัวตนที่แท้จริง
0.44 คุณราศีอะไร
0.46 ผมราศีกันย์ (处女座มีความหมายเดียวกับ ผลงานชิ้นแรก)
0.48 เมื่อซักครู่
0.49 ฉันคิดว่าคุณเป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ที่ดีอยู่เลย
0.51 คุณลองร้องโอ้วหน่อยซิ
0.54 จะฟังที่ผมพูดมั๊ย
0.55 หยิบมีดทำครัววิ่งไล่นักแสดง
0.57 มาดูเด็กวัยรุ่นมาเผาเขากัน
0.59 ใครจะเป็นผู้ชนะ
1.00 เปิดย้อนหลังให้ฉันดูซิ
1.03 นั่งอยู่ข้างๆผม
1.04 ผมคิดว่าเหมือนกับเด็กๆ
1.06 ได้สิ
1.09 คนละยุคกัน
1.10 คนละยุคกัน
1.11 เธออยากขี่จักรยาน เธอกลับไปขี่ไป
1.13 อยากขี่ขนาดนั้น เธอกลับไปขี่ไป
1.14 เธอขี่จักรยาน
1.15 ห้ามเล่าแล้ว
1.16 ห้ามแสดงต่อแล้ว ข้ามไปๆ
1.19 กระโดดได้มั๊ย
1.21 ถ้ากระโดดไม่ได้ก็ลงมา เดี๋ยวให้คนอื่นกระโดดแทน
1.24 พูดไม่ออก
1.25 สบถออกมาคำหนึ่ง รับไม่ได้ ทำร้ายจิตใจมาก
1.28 คบกันแล้วยังเป็นเด็กผู้ชายอยู่
1.30 ไม่ใช่คบไปเปล่าๆอะไรหรอ
1.33 คืนนี้ตามรอยเท้าซูโหย่วเผิง
1.35 ไปตามหาความทรงจำตอนวัยรุ่นไปด้วยกัน
-
2.08 มาร้องด้วยกัน
2.19 สวัสดีค่ะ ยินดีต้องรับสู่รายการ เฟยฉางจิ้งจวี้หลี่ 非常静距离
2.23 พวกเรามาปรบมือต้อนรับ
2.24 ผู้กำกับของภาพยนตร์ที่กำลังจะเข้าฉาย
2.27 ผู้กำกับของโจ่วเอ่อ
2.28 ซูโหย่วเผิง
2.34 สวัสดีครับ สวัสดีครับ พี่จิ้ง
2.38 เจอกันอีกแล้ว
2.39 ผู้กำกับซู
2.40 มา พวกเราควรทำแบบนี้
2.43 ยินดีด้วย ยินดีด้วย
2.44 ครั้งแรกที่คุณเป็นผู้กำกับ
2.45 งั้นฉันเรียกว่าผู้กำกับซูละกัน
2.47 ครับ ครับ ครับ
2.48 นี่น่าจะเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว
2.50 ที่ซูโหย่วเผิงมารายการเฟยฉางจิ้งจวี้หลี
2.51 น่าจะครั้งที่สาม
2.52 ครั้งที่แล้วมากับ
2.53 ละคร เฟยหยวนอู๋เหร่า 非缘勿扰
2.55 ตอนนั้นยังมีฉินหลาน 秦岚
2.57 คุณจำได้ชัดขนาดนั้นเลย
2.58 ครั้งที่แล้วพูดกันเรื่อง เรื่องของโปรดิวเซอร์
3.02 ครั้งนี้มา จะทำภาพยนตร์แล้ว
3.03 ครับ
3.03 เรื่องการเป็นผู้กำกับ
3.05 วันนี้
3.06 ผู้กำกับซูที่พวกคุณรอคอย
3.08 ได้มายืนอยู่ในสตูดิโอของพวกเราแล้ว
3.10 พวกเราปรบมืออีกครั้ง
3.11 ขอบคุณทุกคน ขอบคุณ
3.16 ซูโหย่วเผิง กลุ่มนักร้องสุดฮอทในยุค 80
3.18 ไกวไกวหู่แห่งวงเสี่ยวหู่ตุ้ย
-
3.20 ภาพลักษณ์ที่สดใส
3.21 กับรอยยิ้มที่เอียงอาย
3.23 ทำให้เขากลายเป็น
3.24 เด็กหนุ่มที่สมบูรณ์แบบในสายตาคนดู
3.27 ปี 1998 ซูโหย่วเผิงเข้ามาต่อสู้ในแผ่นดินใหญ่
3.30 องค์หญิงกำมะลอ
3.32 ทำให้เขาไปถึงจุดสูงสุดของอาชีพ
3.34 หลังจากที่ละครจบไปแล้ว
3.35 ภาพลักษณ์ของเขาก็ดีดียิ่งขึ้น
3.37 ไม่ใช่จื่อเวย ไม่ใช่จินสั่ว
3.38 ไม่ใช่แสงจันทร์ และก็ไม่ใช่ก้อนเมฆ
3.40 วันนั้นคนที่อยู่กับพวกเขาทั้งวัน
3.42 คือคนที่ถูกข้ายิงธนูใส่
3.43 จากนั้น คนที่ทำให้ข้าเป็นห่วง
3.44 คนที่ไม่รู้จักความรักระหว่างชายหญิง
3.46 คนที่ช่วยจับคู่ให้ข้า
3.49 ตอนนี้เจ้าเข้าใจรึยัง
3.51 ปี 2008 เขาเปลี่ยนบทบาทไปเป็นนักแสดงภาพยนตร์
3.54 เฟิงเซิน
3.55 ได้รับรางวัลช่อดอกไม้
3.56 ครั้งที่ 30
3.57 รางวัลนักแสดงชายยอดเยี่ยม
3.59 ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ซูโหย่วเผิงก็กลายเป็น
4.01 นักแสดงที่มีฝีมือในวงการภาพยนตร์
4.04 เธอก็รีบลงมือสิ
4.06 มันจะต้องมีพิรุธออกมาแน่ๆ
4.08 เอาอะไรมาพูด
4.09 เขาเลี้ยงดูเสี่ยวชิน 小亲 มานานแล้ว
4.12 ปี 2012 เขาผันตัวไปเป็นโปรดิวเซอร์
4.15 ปี 2014 เขารับบทอันยิ่งใหญ่เป็นผู้กำกับ
4.19 ท้องฟ้ากว้างใหญ่ต้องพิชิตมัน
4.26 รักถูกแล้วเรียกว่าความรัก
4.27 รักผิดไปเรียกว่าวัยรุ่น
4.30 ซูโหย่วเผิงท้าทายขีดจำกัดตัวเองอย่างไม่หยุด
4.32 และก็ทำลายภาพลักษณ์ของเขาที่พวกเรารู้จักเสมอ
4.35 ช่วงวัยรุ่น สำหรับเขาแล้วมันคือความยากลำบาก
4.38 แต่เขา สำหรับพวกเราแล้ว
4.39 มันคือความทรงจำอันงดงามตอนวัยรุ่น
4.41 ตอนนี้ซูโหย่วเผิงอายุขึ้นเลขสี่
4.44 วันเวลาทำให้เขามีเสน่ห์มากขึ้น
4.47 และทำให้เขาเป็นเพื่อนกับพวกเราตลอดไป
4.49 คืนนี้ เฟยฉายจิ้งจวี้หลี
4.52 มาฟังซูโหย่วเผิงบอกเล่าเรื่องราวช่วงวัยรุ่นของเขา
5.00 เมื่อก่อน เธอเป็นไกวไกวหู่
-
5.02 ตอนนี้ก็เป็นใช่มั๊ย
5.03 อันนั้นเป็นความเข้าใจผิด
5.05 ก็เหมือนกับเพลงที่น่าอิง 那英ร้อง
5.07 น่าอิงเคยบอกฉันครั้งหนึ่งว่า
5.08 คุณคิดว่าด้วยนิสัยอารมณ์ร้ายของฉันนี้
5.09 ทำไมเพลงที่ฉันร้องถึงมีแต่เพลงคับอกแค้นใจล่ะ
5.11 ฉันก็บอกเธอว่ามันคือความเข้าใจผิด
5.14 คุณคิดว่าเธอมีลักษณะเจ้าคิดเจ้าแค้นตรงไหนกัน
5.16 เธอต้องเป็นประเภทเจ๊ใหญ่
5.19 แต่เพลงที่เธอร้อง
5.20 เป็นแบบเธอทำร้ายฉัน ฉันแค่ยิ้มรับมันแล้วมันก็จะผ่านไป
5.21 ใช่ ร้องได้ค่อนข้างดีด้วย
5.22 ฉันบอกว่าในชีวิตจริง
5.23 เธอต้องจับคนไว้แล้วพูดว่า
5.24 คุณมาพูดกับฉันให้ชัดเจน แล้วค่อยไป
5.26 เธอคือไกวไกวหู่
5.28 ฉันคิดว่าตอนเด็กๆเธอไม่น่าจะเชื่อง (ไกว) แน่นอน
5.30 ใช่ครับ ที่จริงแล้วผมก็เป็นคนอารมณ์ร้อนคนหนึ่งเลย
5.32 แต่ผมเป็นประเภทที่โกรธเร็วหายเร็ว
5.33 ประเภทที่จะมาก็มา
5.34 คุณเป็นคนยังไง
5.36 อธิบายนิสัยของคุณหน่อย
5.37 นิสัยดื้อตอนนั้น
5.40 ช่วงวัยรุ่นของผม
5.42 ที่จริงก็ค่อนข้างดื้อนะ
5.44 ผมเป็นคนประเภทที่เถียงกับคนที่บ้าน
5.48 ครับ ไม่ค่อย
5.51 คือตอนนี้ผมมาคิดดูแล้ว
5.52 ผมคิดว่าผมเป็นประเภทที่สอนค่อนข้างยาก
5.54 คุณบอกว่าคุณเถียงทั้งแม่ของคุณ
5.55 และพ่อของคุณ
5.58 ทั้งคู่เลย ถ้าเธอไม่ตามใจผม
6.00 ครับ ถ้าเธอยิ่งยุ่งกับผม
6.02 แล้วไม่ตามใจผม ไม่ให้ผมทำสิ่งที่อยากทำ
6.04 ถ้ายิ่งจะควบคุมผมล่ะก็
6.05 ผมก็จะเถียง
6.07 ถ้าแม่เอาผมไม่อยู่
6.08 เธอก็จะไปหาพ่อ
6.10 แล้วมันมีอยู่ครั้งหนึ่งที่ร้ายแรงที่สุดคือ
6.13 ผมจำไม่ได้แล้วว่าเรื่องอะไร
6.15 หลังจากนั้น
6.16 พ่อก็มาดูแลผม
6.18 แต่ผมก็ยังไม่ยอม
6.19 มีทิฐิเยอะกว่าเขา
6.20 ผมก็กระโดดขึ้นไปบนโต๊ะ
6.21 ขึ้นไปแล้วก็ยังไม่พูด
6.22 แล้วพ่อผมก็โกรธ
6.23 วิ่งไปที่ครัว หยิบมีดทำครัว
6.24 แล้วเขวี้ยงมาทางผม
6.26 โยนมีดทำครัวหรอ
6.27 เล็งมาทางผม เล็งมาทางลูกชาย แล้วเขวี้ยง
6.33 ร้ายแรงมากครับตอนนั้น “ความรุนแรงในครอบครัว”
6.36 ที่ฉันสนใจก็คือ
6.38 สุดท้ายแล้วมีดไปปักที่ไหน
6.39 ปักที่บนกำแพง
6.41 เหมือนกับหนังของโจวชิงฉือเลย
6.44 คุณพระ นี่เป็นเรื่องที่เธอน่าจะจำได้แม่นเลยล่ะสิ
6.47 ครับ ภาพมันชัดที่สุด
6.48 แต่มันก็โอเคอยู่
6.50 ที่จริงแล้ว พ่อของผมก็ไม่ได้เล็งมาที่ผมจริงๆ
6.52 ผมคิดว่าเขาน่าจะตั้งใจปาเบี้ยว
6.53 ให้ผมหลบไปง่ายๆ
6.56 แต่หลังจากนั้นคุณก็ดีขึ้นใช่มั๊ย
6.59 ไม่ครับ
-
7.01 ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติ
7.03 ธรรมชาติของเด็กบางคนก็จะขอโทษ
7.05 บางคนก็จะปากแข็ง
7.07 ผมจะขอโทษ
7.08 ผมเป็นประเภทที่สอง
7.09 ช่วงที่โกรธ ก็จะเร็วมาก
7.11 หลังจากที่ผ่านไป
7.12 ก็จะรู้สึกเสียใจ
7.13 ตอนที่คุณยังเด็ก
7.14 อยู่ที่ไทเปหรือว่า
7.14 อยู่ไทเป
7.18 ผมอาศัยอยู่อพาร์ทเม้นธรรมดาๆ
7.19 เป็นเด็กที่โตมาแบบคนธรรมดาๆ
7.21 อพาร์ทเม้นนี่ธรรมดาหรอ
7.24 ตอนที่พวกเรายังเด็ก
7.25 ใครกล้าพูดว่าบ้านอยู่ที่อพาร์ทเม้น
7.28 นับเป็นเจ้าพ่อเลยนะ
7.30 จริงหรือหลอกครับเนี่ย
7.30 จริงสิ
7.31 หรอครับ โอเค
7.32 อพาร์ทเม้นใช่เป็นตึกๆมั๊ย
7.35 ครับ ก็เป็นแบบที่ต้องขึ้นลิฟท์ไป
7.36 ตึกที่อยู่อาศัยละกัน
7.38 เรียกว่าตึกที่อยู่อาศัย
7.39 น่าจะเป็นวิธีพูดแบบคนท้องที่เรียกว่าตึกที่อยู่อาศัย
7.40 ตึกที่อยู่อาศัย
7.41 ฉันนี่นั่งตัวตรงทันทีเลย
7.43 แล้วคุณเคยหนีออกจากบ้านมั๊ย
7.46 เคยครับ
7.47 2 ครั้ง
7.48 ไกลมั๊ย
7.50 ไม่ไกล
7.51 ทำไมคุณถึงหนีออกจากบ้านล่ะ
7.52 ลืมไปหมดแล้ว
7.54 มันไม่มีความสุข
7.55 ตอนเด็กๆ
7.56 ดูละครเยอะมั๊ง
7.57 มีแต่ทำกับไม่ทำ
7.58 ก็รู้สึกว่า การหนีออกจากบ้าน
7.59 พ่อแม่น่าจะยอมทุกอย่าง
8.00 น่าจะเป็นประเภทที่
8.01 พ่อแม่จะร้องไห้มาตามคุณกลับบ้านประเภทนั้น
8.04 แล้วพอคุณบอกว่าอยากได้อะไร
8.05 ก็ยอมคุณทุกอย่าง
8.06 แต่ไม่เคยเกิดขึ้นเลย
8.10 กลับไปสู้ต่อ
8.11 เปล่าครับ
8.12 ตอนนั้นผมมาคิดดูแล้ว
8.13 ครั้งแรกนั้นค่อนข้างน่าขำ
8.15 เพราะตอนนั้นผมยังอยู่มอต้นอยู่เลย
8.18 แล้วเพราะว่าตอนมอต้น
8.20 เพื่อนๆก็จะอยู่ใกล้โรงเรียน
8.21 ผมก็หนีไปอยู่บ้านเพื่อน
8.23 แล้วคุณก็รู้
8.24 มันจะมีแม่ประเภทหนึ่ง เรียกว่าแม่ของเพื่อน
8.26 แม่ของเพื่อน
8.27 จะอ่อนโยนมากๆ ดีมากๆ
8.28 คุณรู้ใช่มั๊ย
8.29 แล้วผมก็หนีไปที่บ้านพวกเขา
8.30 ผมคิดว่าพวกเขาต้องให้ที่พักพิงผมแน่นอน
8.31 แล้วดีกับผม
8.32 ผลปรากฏว่าแม่คนนั้นดีกับผมมาก
8.33 แล้วลับหลังผม เธอก็โทรไปหาแม่ผม
8.36 บอกว่าเขาอยู่ที่นี่นะ
8.38 แล้วก็ส่งคุณกลับบ้าน
8.39 ใช่ครับ เพราะผมก็อยู่ไม่นานด้วย
8.40 อายุยังน้อยไง
8.42 แค่ทำโวยวายแค่นั้นเอง
8.43 ตอนมอต้นคุณเรียนดีมั๊ยในห้อง
8.46 ตอนมอต้นนี่เรียกว่า บ้าเรียนเลยล่ะ
8.48 บ้าเรียน
8.49 จริงๆครับ
8.50 สายศิลป์หรือว่าวิทย์คณิตดีกว่า
8.51 ดีหมด
8.53 ผมเป็นเด็กมอต้น
8.54 ที่สอบขึ้นมอปลายได้ที่หนึ่งของโรงเรียน
8.55 จริงหรอ
-
8.57 แต่พอขึ้นมอปลายก็ไม่ดีแล้ว
8.59 คุณเป็นคนที่ตั้งใจทบทวนบทเรียน
9.01 หรือว่าเป็นคนที่แค่ฟังครูพูดก็เข้าใจแล้ว
9.03 ถ้าบอกว่าเป็นอย่างหลังแล้ว คุณจะตีผมมั๊ย
9.07 ฉันก็คิดว่าคุณเป็นอย่างหลัง
9.09 ตอนเด็กๆก็เป็นอย่างหลัง
9.10 เพราะคุณดูฉลาด
9.11 ลักษณะภายนอกนี่หลอกคนได้จริงๆ
9.13 แล้วฉันก็คิดว่าเด็กดื้อ
9.14 จะมีอะไรแบบนั้น
9.16 ผมดื้อมาก ดื้อมากๆ
9.17 ใช่ๆ เพราะฉะนั้นตอนมอต้น
9.20 ดื้อ ละก็ชอบพูดชอบแสดงออก
9.23 นึกภาพออกมั๊ย
9.25 หัวเราะเสียงดังอะไรอย่างนี้
9.27 ทำไมพอขึ้นมอปลายแล้วเรียนไม่ดีล่ะ
9.30 ช่วงมอปลายผมเข้าวงเสี่ยวหู่ตุ้ยแล้ว
9.32 ผมคิดว่านี่น่าจะเป็นช่วงชีวิตที่
9.34 ทำเรื่องที่แหกคอกที่สุดแล้ว
9.35 ตั้งแต่นั้นมาผมก็เปลี่ยนไป
9.39 เดินไปบนอีกเส้นทางหนึ่ง
9.41 ตอนนั้นเรียนหนังสือค่อนข้างดีอยู่
9.43 คนที่บ้านไม่ค่อยคาดหวังอะไรมาก
9.45 ว่าผมจะเข้าวงการบันเทิง
9.46 เพราะพ่อผมหล่อกว่าผมมาก
9.49 จริงๆครับ
9.50 ผมได้ยินมาว่า เขาเป็นคนที่
9.52 ได้ยินมาว่านะ ผมไม่รู้ว่าเขาโม้รึเปล่า
9.56 ตอนที่เขาเป็นวัยรุ่น ไปเดินที่
9.57 ที่คึกคักของไทเปยุคนั้น
9.59 มีแมวมองมาทักเขา
10.01 แต่พ่อไม่ชอบอะไรแบบนี้
10.04 เพราะเขาค่อนข้าง
10.05 คนยุคนั้น ค่อนข้างหัวโบราณ
10.07 เขาคิดว่าวงการบันเทิงคือใช้หน้าตาหากิน
10.09 เขาคิดว่าผู้ชายไม่ควรเป็นแบบนั้น
10.10 เขาก็เลยคิดว่าลูกชายของเขา
10.11 ก็เป็นแบบนั้นไม่ได้
10.13 ดังนั้น ตอนแรกเลย
10.14 ที่ผมไปสมัครรายการ
10.17 ผมแอบพ่อไปนะ
10.18 แต่แม่ของผมคิดว่า
10.20 เพราะว่าก่อนหน้านี้ โลกของผม
10.21 ตอนมอต้นก็มีแต่สนามบาส
10.22 โรงเรียน และบ้าน
10.24 เธอเลยคิดว่า ให้ผมออกไปทำงานข้างนอก
10.25 ออกไปดูโลกภายนอกบ้างก็ดีนะ
10.26 เธอก็เลยช่วยผมแอบพ่อ
10.27 ไปสมัครรายการนั้น
10.28 ตอนนั้นผมมีข้อตกลงกับแม่
10.30 เธอบอกว่าผมต้องไม่เสียการเรียน
10.31 และตั้งใจทำงาน
10.33 ทุกอย่างก็โอเค
10.35 ตอนนั้น ผมยังมีความฝันอยากเป็นดารา
10.36 ก็เลยทำตามความฝัน
10.38 ตอนที่พ่อรู้
10.39 ก็เป็นวิดีโอแรกแล้ว
10.41 ฉายในรายการในทีวี
10.42 พวกเราก็ทำเป็นไม่ทุกข์ร้อน
10.43 นั่งดูรายการกับเขา
10.45 คุณดูสิ นั่นลูกชายคุณนี่นา
10.49 พ่อผมก็เลยต้องยอมรับไปโดยปริยาย
10.51 เห็นอีกทีก็ในทีวีแล้ว
10.52 ครับ ใช่ครับ
10.53 เธอเข้าวงเสี่ยวหู่ตุ้ย ตั้งแต่มอต้นแล้ว
10.55 ผมสมัครปีที่จบมอสามครับ
10.57 ตอนแรกเลย สมัครเป็นผู้ช่วยรายการ
-
10.59 ตอนนั้น
11.01 ก้คล้ายๆกับผู้ช่วยโปรดิวเซอร์ตอนนี้
11.03 ก่อนจะเริ่มอัดรายการก็ตกลงกับผู้ชมก่อน
11.04 คนนั้นใช่มั๊ย ที่นั่งอยู่แบบนั้น
11.05 ใช่ครับ ประมาณนั้นแหละ
11.06 ต้องตกลงกับผู้ชม
11.07 ตอนไหนจะพักโฆษณา
11.08 ช่วงโฆษณา
11.09 คุณต้องตะโกนคำว่าอะไร
11.10 หลังจากที่ส่งผู้ชมออกไป
11.12 พวกเราก็มาขนอุปกรณ์
11.13 เอาไปเก็บไว้ข้างหลัง
11.14 ที่ห้องเก็บของ
11.16 พวกเราเรียกตัวเองว่าเป็น “เสาหลักของเวที”
11.17 เสาหลักของรายการ
11.18 แบกเสา
11.21 ครับ
11.22 เป็นแบบนี้
11.23 ไม่เหมือนกับตอนนี้จริงๆ
11.24 ตอนนี้ ถ้าหน้าตาดีหน่อย
11.25 ให้เขาทำแบบนี้ เขาไม่ทำแน่ๆ
11.27 หรอครับ
11.28 ผลักประตูออฟฟิศเข้ามาแล้ว ฉันก็ถามว่า
11.29 คุณจะทำอะไร
11.30 ฉันจะเป็นดารา
11.30 ฉันบอก งั้นเธอก็ไปนั่งตรงนั้น ไปโชว์บทที่เขียน
11.33 ขอโทษที ฉันจะไปทำที่อื่นแล้ว
11.35 เด็กสมัยนี้ ไม่ได้แล้ว
11.36 ต้องขึ้นไปบนเวทีเท่านั้น
11.38 ตอนนั้นพวกเรา
11.39 เริ่มจากจุดที่ต่ำที่สุดแล้วฝึกฝนขึ้นมา
11.40 งั้นคุณก็เท่ากับว่า
11.42 ตอนเรียนก็ต้องกลับไปเรียน
11.43 ตอนแสดงก็ต้องไปแสดง
11.44 ใช่ครับ
11.45 พอสุดสัปดาห์ ผมก็ต้องไปซ้อมเต้น
11.48 ซ้อมร้องเพลง อะไรพวกนั้น
11.49 วันธรรมดาก็กลับไปเรียน
11.52 ตอนนั้นไม่เหมือนกับตอนนี้จริงๆ
11.54 ตอนนี้คุณก็เห็น รายการออดิชั่นมากมาย
11.55 ถ้าเด็กคนหนึ่งเลือกแล้ว
11.57 ฉันจะไปทำสายนี้
-
11.58 คนที่บ้านก็ไม่แปลกใจ
11.59 ตอนนั้นคุณเรียนดีขนาดนี้
12.02 จะเดินเส้นทางนี้
12.03 ค่อนข้างต่างกับเมื่อก่อนจริงๆ
12.04 ตอนนั้นค่อนข้างจะแตกต่าง
12.05 คุณครูและเพื่อนๆดูจะงงๆอยู่
12.09 แต่ภายหลัง
12.10 เพราะว่าเสี่ยวหู่ตุ้ย
12.11 มีความแปลกใหม่และแตกต่าง ก็เลยดังขึ้นมา
12.14 งานเยอะมาก
12.15 ดังนั้นตอนมอห้ามอหก
12.17 ผลการเรียนของผมก็ตกลงมา
12.18 จริงๆครับ มันไม่ขึ้นแล้ว
12.20 เพราะว่ามีงานเยอะ
12.22 จิตใจก็เหนื่อย
12.23 ตอนนั้นแป๊บเดียวก็ดังแล้วใช่มั๊ย
12.24 ครับ ใช่ครับ
12.25 ตอนที่คุณดังแล้ว
12.26 ตอนคุณอยู่ที่โรงเรียน
12.30 มีเพื่อนผู้หญิงมาชอบ
12.31 เพื่อนผู้ชายทิ้งให้คุณอยู่คนเดียวมั๊ย
12.33 คุณทายแม่นมาก
12.34 เพราะฉันก็
12.35 ผมยังพูดไม่จบ
12.36 โรงเรียนของผม
12.38 เป็นโรงเรียนชายล้วน
12.45 ทุกที่น่าจะมีแต่เพลง เอ้อฉวนอิงเยว่ 二泉映月
12.50 แต่ก็มีเพลงจริงๆนะ
12.51 คุณรู้มั๊ย เด็กผู้ชายมอปลาย
12.52 มักจะคิดว่าตัวเองเป็นยังไง
12.54 ใช่ครับ เด็กวัยรุ่นผู้ชายก็เป็นแบบนี้
12.56 คุณได้ร้องเพลงเพื่อเอาชนะเขามั๊ย
12.59 คุณทายแม่นจริงๆ
13.00 ตอนนั้น
13.01 ตอนมอสี่ ช่วงที่กำลังดัง
13.03 ตอนนั้นได้ยินมาว่า
13.05 สังคมเด็กมอปลายที่ไทเป
13.06 มีข่าวลือ
13.08 บอกว่าไกวไกวหู่
13.10 ถูกประธานนักเรียนที่โรงเรียน
13.12 เรียกไป “ปรับปรุงตัว” ที่ห้องน้ำ
13.14 แล้วก็บอกว่าไกวไกวหู่
13.15 ซื้อบุหรี่มาติดสินบนพวกเขาอีก
13.17 ไม่มีเรื่องพวกนี้
13.19 อาจเพราะตอนนั้นมีข่าวลือประมาณนี้
13.20 คุณรู้ใช่มั๊ย
13.21 แต่คุณก็รู้สึกถึงความกดดัน
13.23 เพราะคุณจะรับรู้ถึงสายตาที่คนอื่นมองมา
13.25 และท่าทีที่คนอื่นมีต่อคุณ
13.25 บางครั้ง
13.26 ก็ไม่จำเป็นต้องพูดออกมา
13.28 ใช่ครับ คือว่า
13.30 โรงเรียนผม เป็นโรงเรียนที่เน้นด้านวิชาการ
-
13.32 เพราะฉะนั้น ระหว่างนักเรียนด้วยกัน
13.33 ก็เป็นเหมือนที่คุณพูด
13.34 ยิ่งเป็นเด็กผู้ชายวัยรุ่น
13.36 หน้าตาธรรมดาอย่างนี้
13.38 ดังได้ไงเนี่ย
13.40 อาจจะไม่ใช่แบบนั้นทุกคน
13.42 เพื่อนดีๆ ผมก็มี
13.44 และก็มี
13.45 เพื่อนไม่ดีแบบที่คุณพูด
13.47 ฉันจะมองเธออย่างี้แล้วไง
13.48 แบบนี้ก็มี
13.49 คุณเหงามั๊ย
13.51 มีบ้างครับ
13.52 เพราะตอนนั้น
13.54 ตอนที่เพื่อนๆสานสัมพันธ์กับเด็กโรงเรียนอื่น
13.56 ทำกิจกรรมด้วยกัน
13.58 ผมก็ต้องไปฝึกซ้อมที่บริษัท
14.00 หลังจากคนที่บริษัท
14.01 ฝึกซ้อมเสร็จ
14.02 จะไปกินข้าว ไปเที่ยวเล่นด้วยกัน
14.04 ผมก็ต้องปฏิเสธพวกเขา
14.05 ขอโทษนะครับ ผมต้องกลับบ้านไปอ่านหนังสือ
14.07 เพราะฉะนั้นก็ไม่ได้สานสัมพันธ์ทั้งสองที่
14.09 พวกเราเรียกว่าคนที่ถูกทอดทิ้งตลอดกาล
14.12 ใช่มั๊ย
14.13 พูดจริงจากใจเลย
14.15 ตอนนั้นคุณอ่อนไหวเป็นพิเศษ
14.18 สามารถพูดได้ว่า เมื่อดังแล้ว
14.20 แล้วกลับมาสู่สภาพแวดล้อมแบบนี้
14.21 คะแนนก็ไม่ดี
14.23 จิตก็ยิ่งตกเข้าไปอีก
14.25 ใช่ครับ
14.28 คุณเข้าใจผมจริงๆ
14.29 ผมเล่านิดเดียว คุณก็เดาสถานการณ์ตอนนั้นได้หมดแล้ว
14.31 หลังจากนั้นบางครั้งคุณก็
14.33 แบบว่า บ้า บ้างมั๊ย
14.36 ช่วงที่บ้าก็มีครับ
14.38 จำได้ว่าตอนนั้นเสี่ยวหู่ตุ้ย
14.39 ถ่ายเพลงเซียวหยาวโหยว (逍遥游)
14.40 ตอนนั้นยังเด็กๆอยู่
14.42 ยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากนัก
14.43 ถ้าเป็นตอนนี้ น่าจะรู้แล้ว
14.44 จำได้ว่าตอนนั้นตกลงกับบริษัทแล้ว
14.46 ก็คือถ่ายแค่ช่วงปิดเทอมฤดูหนาวเท่านั้น
14.48 ช่วงเปิดเทอม
14.49 ต้องให้ผมกลับไปเรียน
14.51 ผลปรากฏว่ายังถ่ายภาพยนตร์หลายเรื่องไม่เสร็จ
-
14.53 ทำไงได้ล่ะ
15.54 ไม่ถ่ายต่อก็ไม่ได้
14.55 ตอนนั้น พวกเราเหมือนจะเป็นบ้า
14.57 แล้วกลายเป็นว่า
14.58 เวลาเรียนต้องลา
15.00 ถ้าดูจากเสี่ยวหู่ตุ้ย
15.02 ก็จะบอกว่าไกวไกวหู่ขยันมาก
15.03 ผมก็จะมีความกดดันมาก
15.05 กลัวว่าตัวเองจะตั้งใจไม่พอ
15.06 ถ้าถูกจับได้จะทำยังไงล่ะ
15.08 ผมจริงจังมากเลย
15.13 ฉันคิดว่าในตอนนั้น
15.16 บริษัทได้กำหนดสถานะที่ชัดเจนให้แล้ว
15.18 เพราะว่าบริษัทเพลงกับต้นสังกัดเมื่อก่อน
15.20 จะให้สถานะที่ชัดเจนกับคุณ
15.21 คุณคือไกวไกวหู่
15.22 เหมือนกับค่อยๆล้างสมอง
15.24 สิ่งที่เป็นตัวตนของคุณ
15.26 คุณก็ต้องเก็บมันไว้
15.27 แล้วก็ไปพัฒนาภาพลักษณ์ของตัวเอง
15.29 ตอนนั้นมีความกดดันค่อนข้างมาก
15.30 แต่ก็ทำให้ผมเติบโตอย่างรวดเร็ว
15.32 ตอนที่จะหาตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง
15.34 ช่วงวัยรุ่น
15.35 ฉันคิดว่าเป็นช่วงที่พีคที่สุด
15.37 ใช่ ตอนที่ผมเป็นไกวไกวหู่ก็เหมือนกัน
15.40 เพราะว่าทั้งโลกจะรู้สึกว่าผมควรจะ
15.42 มีครั้งหนึ่ง ที่เกินจริงที่สุด
15.44 ตอนนั้นทำอะไรน่ะหรอ
15.46 น่าจะเป็นช่วงเลิกงาน เลิกฝึกซ้อม
15.47 ตอนนั้นน่าจะสี่ทุ่มกว่า
15.48 ผมอยู่ที่บริษัท
15.50 จะเรียกแท็กซี่กลับบ้าน
15.52 คนที่ผ่านมาเห็นก็พูดว่า
15.53 คุณไม่ใช่ไกวไกวหู่หรอกเหรอ
15.55 ทำไมสี่ทุ่มกว่าแล้วคุณยังอยู่ข้างนอกล่ะ
15.58 ผมคิดว่ามีความกดดันหนักมาก
16.01 ฟังแล้วน่าขำที่สุด
16.02 จริงๆครับ
16.03 ตอนนั้นในใจผมนี่ต่อต้านมาก
16.05 โดยเฉพาะอายุตอนนั้น
16.06 ยิ่งคุณคิดว่าผมเป็นอย่างไร
16.07 ผมก็จะยิ่งทำสิ่งที่เหนือกว่าที่พวกคุณคิด
16.09 อึดอัดสุดๆเลย
16.10 ใช่ เหมือนว่าคนขับรถจะพูดว่า
-
16.13 เธอคือเซียวเหยาโหยวหรอ
16.15 ดึกขนาดนี้แล้วยังอยู่ข้างนอกอีก
16.16 ใช่มั๊ย
16.17 ทุกคนจะรู้สึกเหมือนกันว่า
16.18 คนที่ถูกเรียกว่าไกวไกวหู่
16.19 ควรจะนั่งสงบๆอยู่ในมุมของตัวเอง
16.21 ไม่พูดไม่จา
16.23 นั่งอ่านหนังสือ หรืออะไรพวกนั้น
16.24 ผมรู้สึกว่าอะไรกัน
16.28 ตอนนี้ เมื่อคุณมองย้อนไป
16.30 คุณก็จะพบว่า
16.31 ที่จริงแล้ว พวกเราไม่ใช่สิ่งที่คนภายนอกเห็น
16.34 นั่นเป็นเพียงแค่ด้านหนึ่ง
16.35 นั่นเป็นด้านหนึ่ง แน่นอน
16.36 สิ่งที่คุณเพิ่งเล่ามา
16.37 ที่บอกว่ากำหนดสถานะให้เป็นไกวไกวหู่อย่างชัดเจน
16.38 แล้วคนขับรถก็ถามว่า
16.40 ทำไมสี่ทุ่มกว่าแล้วคุณยังอยู่ข้างนอกอยู่ล่ะ
16.41 ทำไมฉันรู้สึกว่ามันน่าขำนะ
16.43 ผมคิดว่าผมใกล้บ้าแล้ว
16.44 ตอนนั้นมีความกดดันสูงมาก
16.45 ในสังคมมีมุมมองแบบนี้กันหมด
16.46 ใช้มาตรฐานแบบนี้ กับไกวไกวหู่
16.49 มันเหนื่อยมากๆ
16.49 ถ้าหากตอนนั้น
16.51 คุณตาชั้นเดียว
16.54 บริษัทบอกให้คุณเป็นร็อคแอนด์โรล
16.55 คุณอาจจะดูเป็นอย่างนี้
16.59 อยู่ข้างนอกตอนเที่ยงคืนบ่อยๆใช่มั๊ย
17.01 ตาตี่แบบนี้ใช่มั๊ย
17.02 ใช่
17.04 แบบนี้ดูร็อคแอนด์โรลกว่าหรอ
17.05 แบบนี้มันตาเหล่
17.07 ใช่มั๊ย
-
17.08 คุณหน้าตาซื่อเกินไปแล้ว
17.09 ครับ
17.10 มาพูดตอนนี้
17.11 ผมคิดว่า
17.12 ตอนนั้น ตอนที่อยู่ในวง
17.13 ถ้าเทียบกับคนอื่นแล้ว ผมก็ซื่อกว่า
17.16 ปีนี้ ลูกสาวของฉันอายุ สิบเอ็ดขวบ
17.18 มีวันหนึ่ง เธอบอกฉันว่า
17.21 ฉันคิดว่ามันสำคัญนะ เธอบอกว่า
17.22 แม่ แม่รู้มั๊ย
17.23 เด็กอย่างพวกเรา
17.24 ทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่
17.29 ที่จริงแล้วพวกเรา
17.31 ไม่ได้เป็นเหมือนที่พวกคุณคิดหรอก
17.32 พวกเรามีอีกภาคหนึ่ง
17.35 พวกเราไม่ได้ใสซื่อซักนิด
17.39 หลังจากที่เธอเล่าจบ ฉันก็รู้สึกว่า
17.42 ที่จริงแล้ว ฉันคิดว่ามันน่าขำนะ
17.44 เพราะฉันเข้าใจเธอ
17.46 เธอไร้เดียงสามาก
17.48 ถ้าพวกเราใช้วิธีนั้นกับเธอ
17.50 จิตใจของพวกเขาเติบโตแล้ว
17.52 แต่ฉันแกล้งทำเป็นประหลาดใจ
17.53 ฉันพูดว่า จริงด้วย
17.55 ที่แท้พวกเธอเป็นแบบนี้นี่เอง
17.56 แล้วฉันมาคิดดูอีกที
17.59 ก็คือหลังจากที่คุณโตแล้ว คุณกลับมามองอีกที
18.01 ก็คือช่วงชีวิตตอนมอหกที่คุณเพิ่งเล่าไป
18.03 มันไม่ใช่สิ่งที่จินตนาการขึ้นมาเอง
18.06 มันอาจจะเกิดขึ้นได้อีกครั้ง
18.09 คำถามที่ฉันอยากถามคุณ
18.11 มันเกี่ยวกับคุณ
18.12 ตอนที่คุณเริ่มเข้าใจความรัก
18.15 คุณชอบผู้หญิงประเภทไหน ผู้หญิงที่ดี
18.16 หรือผู้หญิงไม่ดี
18.19 ที่จริงแล้ว ชอบผู้หญิงที่ดี
18.21 เพราะตอนนั้นผมเป็นเด็กดี
18.23 ผมรู้สึกว่า ผู้หญิงไม่ดี
18.24 ควบคุมไม่ได้
18.26 น่าจะเป็นแบบนั้น
18.27 ตอนนั้น
18.28 แบบไหนถึงเรียกว่าผู้หญิงที่ดี
18.29 พวกที่ไม่สูบบุหรี่
18.33 อะไรพวกนั้น
18.34 พวกที่มีชีวิตดีเลวปะปนกันพวกนั้น
18.36 ผมก็หวังว่าจะชอบเด็กดี
18.38 ดีก็แบ่งได้หลายประเภท
18.39 แบบไม่พูดมาก
18.40 สดใสร่าเริง
18.41 คะแนนดี
18.43 หน้าตาดี
18.45 หน้าตาดี
18.46 การเรียน
18.49 ล้อเล่นๆ
18.50 หน้าตาดีเรียนแย่ก็ไม่เป็นไร
18.52 ไม่รู้สิ ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรมาก
18.54 ตอนนั้นยังไม่ได้มีข้อแม้อะไรมาก
18.55 เพิ่งมอปลายเอง
18.56 ไม่ได้คิดอะไรเยอะ
-
18.57 ตอนมอปลาย
19.01 ผู้หญิงคนแรกที่ทำให้คุณใจเต้น
19.02 เป็นแบบไหนกัน
19.05 ตอนนั้นน่าจะมอหก
19.10 ตอนนั้นมีความกดดันเรื่องเรียนต่อ
19.12 แล้วเพราะว่าถูกจับตามองด้วย
19.15 ไกวไกวหู่จะสามารถสอบเข้ามหาลัยได้มั๊ย
19.17 ถูกจับตามอง
19.19 พวกเราก็ไปที่
19.21 ตอนนั้นไทเป มีถนนเส้นหนึ่ง
19.23 อยู่ข้างๆสถานีไทเป
19.24 เป็นซอยรวมสำหรับเรียนพิเศษโดยเฉพาะ
19.26 อาจารย์ดังๆ
19.27 ก็เปิดสถาบันที่นั่น
19.28 เพราะผมต้องเรียนเสริมอยู่หลายวิชา
19.29 ผมก็ต้องไปที่นั่น
19.30 ที่นั่น
19.31 ผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง
19.33 เธอค่อนข้างซื่อๆ
19.35 เธอเป็น
19.38 คือตอนนั้น มันมี
19.40 ที่ที่หนึ่ง
19.41 เรียกว่า
19.41 ศูนย์หนังสือ K (ห้องสมุด)
19.43 มันคล้ายกับห้องสมุด
19.44 1 คน มี 1 ที่นั่ง
19.47 แล้วก็จะมีบรรยากาศที่เงียบสงบเหมาะแก่การอ่านหนังสือ
19.49 พวกเราเรียกว่าห้องทบทวนบทเรียน
19.50 บางทีก็ไปติวที่นั่น
19.51 อะไรประมาณนั้น
19.52 แล้วมักจะมีคน
19.54 เอาดอกไม้ เอาหนังสือรักไปวางไว้บนโต๊ะของเธอ
19.56 จะสวยเป็นพิเศษ
19.57 นั่นไปกวดวิชาเหรอ
-
20.00 กวดวิชาก็มีความรักได้นี่
20.05 ทุกคนจะรู้สึกกดดันกันหมด
20.07 เวลาไปเรียนเพิ่มที่นั่น
20.08 ยังจะมีแก่ใจไปส่งดอกไม้อีก
20.09 เธอต้องสวยมากแน่ๆ
20.11 เธอสวยมาก
20.13 เธอซื่อๆด้วย
20.15 เธอไม่ใช่ประเภท
20.16 ไม่รู้สิ ตอนนั้นผมคิดว่า
20.17 ผู้หญิงสวยๆจะชอบดอกไม้ใบหญ้า
20.20 เธอไม่ใช่ประเภทที่ชอบไปเดทกับคนนั้นคนนี้
20.22 เธอไม่ใช่แบบนั้น
20.23 ดอกไม้พวกนั้นที่ได้
20.25 ผมรู้สึกว่าเธอ
20.27 ดูสวย
20.29 แบบเงียบๆ ซื่อๆ
20.30 ดูไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้
20.32 ผู้ก็คิดว่าดี
20.34 แต่ตอนนั้นคุณมีชื่อเสียงแล้วไม่ใช่หรอ
20.36 ครับ
20.37 เธอสนใจคุณมั๊ย
20.41 ตอนหลังครับ
20.43 ตอนแรกไม่ ใช่มั๊ย
20.44 ตอนแรกผมก็แค่แอบมอง
20.47 คุณรู้มั๊ย
20.48 แบบว่าเธอรู้อยู่แล้วว่าคุณมีชื่อเสียง
20.50 และหล่อมาก
20.51 มีคนชอบเยอะ
20.52 แล้วเธอก็ตั้งใจเมินเฉย
20.54 จะได้เป็นที่สนใจของคุณ
20.58 ไม่นะ ที่จริงแล้วตอนนั้น
21.00 ผมก็ค่อนข้างมีชื่อเสียง
21.02 ผมก็ไม่กล้าแสดงออกไปเอง
21.04 ผมก็ให้เพื่อนไปทำให้
21.06 เข้าใจแล้ว
21.07 ดอกไม้บนโต๊ะเป็นของคุณนี่เอง
21.11 เปล่าครับ แต่ว่า
21.12 ตอนนั้น ก็คือ
21.13 รู้จักเธอผ่านเพื่อนอีกที
21.15 แล้วพวกคุณได้คบกันมั๊ย
21.17 ตอนหลังได้คบกันมั๊ย
21.21 แค่ช่วงสั้นๆ
21.23 เพราะว่าหลังจากสอบเสร็จ
21.24 คะแนนก็ออกมาไม่เลว
21.26 และตอนนั้น
21.27 เสี่ยวหู่ตุ้ยก็ปล่อยซิงเกิลใหม่ออกมา
21.28 ก็เริ่มยุ่งๆ
-
21.29 เพลง “รัก” 爱
21.31 ต้องทำงานหนัก
21.33 และเพราะว่ากระแสตอบรับค่อนข้างดี
21.35 ก็ประสบความสำเร็จไปอย่างงดงาม
21.37 และเธอก็ถูกเพื่อนของผมแย่งไปแล้ว
21.39 ตอนนี้เป็นคุณนายของเพื่อนคุณใช่มั๊ย
21.41 ใช่
21.42 พวกเขารักกันดี
21.44 ตั้งกี่ปีมาแล้ว
21.45 หลายปีแล้ว ไม่มีอะไรแล้ว
21.46 ผู้หญิงคนนี้ดีจริงๆเลย
21.48 ไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว
21.50 เธอแต่งงานไปแล้ว
21.51 เธอเป็นเด็กดีจริงๆนะ
21.53 ฉันไม่เห็นด้วยกับประโยคนี้
21.55 คุยกันแป๊บเดียว แต่งงาน
21.56 ถึงตอนนี้ก็ยังเรียกว่าเด็กว่า
21.58 หัวโบราณ
22.02 แต่ว่า นี่เป็นพรหมลิขิตจริงๆ
22.04 ใช่ครับใช่
22.05 พวกคุณยังได้เจอกันมั๊ย
22.07 ไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว
22.09 อันที่จริงแล้วช่วงวัยรุ่นเป็นช่วงที่งดงาม
22.10 ถึงแม้ว่าบางทีจะลืมรายละเอียดเล็กๆน้อยๆไปบ้าง
22.12 แต่ก็เป็นอีกหนึ่งความรู้สึก
22.14 ครับ ก็มีเสียดายบ้าง
22.16 มันก็เป็นประสบการณ์
22.20 ไม่เลวเลย
22.21 เมื่อถามถึงความลับของคุณ
22.24 คุณก็รู้
22.26 แต่ว่าชีวิตวัยรุ่นของคุณ
22.28 กับชีวิตวัยรุ่นของที่นี่
22.30 มีมันความแตกต่างเรื่องของพื้นที่
22.31 วัยรุ่นไม่แบ่งพื้นที่นะ
22.32 ผมคิดว่าชีวิตวัยรุ่น
22.33 พวกเราล้วนต้องเจอกับปัญหาและสถานการณ์ที่เหมือนๆกัน
22.36 พวกเราล้วนต้องการการยอมรับ
22.38 พวกเราต้องการหาตัวของตัวเอง
22.40 ที่อาจสูญเสียไป
22.41 บางทีอาจมีร้อนรนบ้าง
22.43 บางทีอาจมีฮอร์โมนพลุ่งพล่านบ้าง
22.44 พวกนี้ พวกเราล้วนมีเหมือนกันหมด
22.46 เขาใช้คำบรรยายได้อารมณ์จริงๆ
22.48 ไม่หรอกครับ
-
22.49 ฮอร์โมนที่พลุ่งพล่าน
22.51 อะดรีนาลีนที่ฉีดพล่าน
22.55 เธอก็มีอารมณ์ศิลปินเหมือนกันนี่
22.57 ฉันโฟกัสเรื่องนี้เป็นพิเศษ
22.58 ครับ เพราะว่าไม่มีแล้วครับ
23.09 เคยโด่งดังตั้งแต่อายุยังน้อย
23.11 เคยรุ่งโรจน์โชติช่วง
23.13 ความทรงจำช่วงวัยรุ่นของซูโหย่วเผิง
23.14 ยุคสมัยของเสี่ยวหู่ตุ้ย
23.16 ปี 1991
23.18 ตอนเสี่ยวหู่ตุ้ยแยกวง
23.20 ซูโหย่วเผิงเริ่มใหม่ทั้งหมด
23.22 ด้วยตัวคนเดียว
23.23 หลังจากบินเดี่ยว เขาได้เบนเข็มไปทางการแสดง
23.26 อาศัยการแสดงหลายบทบาทในละครโทรทัศน์หลายเรื่อง
23.28 เขาประสบความสำเร็จอย่างมาก
23.29 ความสามารถในการแสดงได้รับการยอมรับ
23.31 และไม่ยึดติดกับภาพลักษณ์ไอดอล
23.34 เมื่อปี 2014
23.35 ซูโหย่วเผิงได้ผันตัวมาอยู่เบื้องหลัง
23.36 เป็นโปรดิวเซอร์มือทอง
23.38 ตอนนี้เริ่มต้นบทบาทใหม่เป็นผู้กำกับ
23.42 ในการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้
23.43 เขากลับต้องเผชิญหน้ากับ
23.44 อุปสรรคที่คาดไม่ถึงมากมาย
23.46 งั้นก็รีบหยิบแล้วรีบเข้าไปสิ
23.49 คัทๆ ใช้ไม่ได้
23.50 อย่ากะพริบตาตลอดสิ
23.53 ตื่นเต้นอะไร
23.54 ดีๆ
23.55 แบบนี้แหละ
23.56 ก็เคยลังเลอยู่
23.59 ทุกคนเลิกงานกันหมดแล้ว
24.01 เหลือผมคนเดียวที่ทำล่วงเวลา
24.03 ทำโอที
24.06 ดึกมากแล้ว
24.07 เริ่มพูดไม่รู้เรื่อง
24.09 ยกโทษให้ผมเถอะ
24.10 สวัสดี
24.14 ตะกี้ที่ผมโมโหน่ากลัวๆนั่น
24.16 ก็เอามาฉายหมด
24.18 ผมจะกลับไปคิดบัญชี
24.20 คุณราศีอะไร
24.22 ผมราศีกันย์
24.24 เรื่องอะไรก็ไม่บ่น
24.26 ศิลปินที่ดีล้วนเป็นแบบนี้
24.27 รู้สึกว่าในชีวิตและการงานของผม
24.30 ค่อนข้างแตกต่างกับชีวิตจริง
24.32 ที่ผมคิดว่า
24.34 อะไรก็ได้
24.35 แต่ว่าในด้านการทำงาน
24.36 จะทำผลงานออกมาซักชิ้น
24.37 ยิ่งเป็นผลงานชิ้นแรก
24.38 ยิ่งต้องเข้มงวด
24.39 เพราะว่าปกติแล้ว
24.40 เวลามองคุณตอบคำถามในจอ
24.43 จะเห็นคำตอบแบบอดทนอดกลั้น
24.44 ตะกี้นี้ ตอนอยู่ข้างนอก
24.46 กำลังพูดกับคนๆหนึ่ง
24.51 ดาราคนนั้น
24.54 แต่ว่าฉันกลับชอบแบบนี้นะ
24.56 ใช่มั๊ย
24.58 เพราะว่เขาดูเป็นตัวของตัวเอง
24.59 ตอนทำงานผมก็เป็นอีกแบบ
25.00 เขาเป็นคนที่มีหลายมุม
-
25.02 ใช่ครับ
25.03 ฉันรู้มาว่าตอนแรกที่เขาให้คุณกำกับภาพยนตร์เรื่องนี้
25.06 คุณปฏิเสธ
25.07 ครับ ผมไม่กล้ายอมรับ
25.07 เพราะผมคิดว่าผมไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร
25.08 และด้วยอายุขนาดนี้
25.10 พูดเองแล้วน่ากลัวแฮะ
25.12 ผมคิดว่า ผ่านประสบการณ์มามากพอแล้ว
25.14 ตอนแรกเลยคิดแบบนี้
25.17 ผมไม่อยากหาเรื่องยุ่งยากใส่ตัวเพิ่มอีกแล้ว
25.20 ตอนแรกเลย คิดแบบนี้
25.21 ดังนั้นคุณก็เลยปฏิเสธไป
25.23 นี่เป็นครั้งแรกที่คุณเป็นผู้กำกับ
25.24 น่าจะมีความกดดันมากใช่มั๊ย
25.26 ค่อนข้างมาก มากกว่าที่ผมคิดไว้ซะอีก
25.27 เล่าให้ฟังหน่อยสิ
25.29 ก็เหมือนกับที่คุณเห็นเมื่อสักครู่นี้
25.33 ผมคิดว่า
25.35 ก่อนหน้านี้ตอนเป็นนักแสดง
25.36 ลำบากแล้วนะ
25.37 คิดไม่ถึงว่าเป็นผู้กำกับจะลำบากกว่าที่คิดไว้ซะอีก
25.41 เพราะว่ามันเป็นผลงานชิ้นแรกด้วย
25.42 ผมก็หวังว่าจะสามารถ
25.45 ทำให้ผู้ชมประทับใจในทุกๆด้าน
25.46 และผมก็หวังว่าจะไม่เกินเวลาที่กำหนด
25 47 ไม่ใช้เงินฟุ่มเฟือย
25.49 และผมก็หวังว่า เหล่านักแสดง
25.51 จะแสดงออกมาได้ดี
25.52 และด้วยเวลาที่มีจำกัด
25.54 บางครั้งก็ต้องรีบ
25.55 ทุกวันจะมีเรื่องเข้ามาไม่ซ้ำกันเลย
25.57 มีปัญหาที่ไม่ซ้ำกัน
25.58 ก็ต้องแก้ไขปัญหาตลอด
25.59 ยังต้องพบกับความกดดันในทุกๆด้าน
26.02 แม้กระทั่งปัญหาเกี่ยวกับสภาพอากาศ
26.04 ใช่ครับ
-
26.05 ได้ยินว่าเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าใช่มั๊ย
26.07 ใช่ บางครั้งฉากที่จะถ่าย
26.09 จู่ๆฝ่ายฉากก็มาขอโทษผม
26.10 บอกว่าไม่ได้ยืมสถานที่วันพรุ่งนี้
26.13 ไม่ได้ยืมสถานที่
26.15 ปัญหาอะไรจำพวกนี้
26.17 ฉันรู้สึกว่าตอนนี้
26.19 ทุกคนไม่เข้าใจฉัน
26.20 ฉันนับถือจริงๆ
26.22 ถ้าหากว่าตอนนี้ ให้ฉันเป็นผู้กำกับ
26.24 ถ้าเป็นเงินของคนอื่น
26.25 แล้วให้ฉันไปจ่าย ฉันยอม
26.27 เมื่อสักครู่
26.29 ฉันเชื่อว่าคุณประหยัดมาก
26.31 ถูกมั๊ย
26.32 ที่แสดงออกมา
26.33 ก็ตะโกนออกมาแป๊บเดียว
26.35 ถ้าไม่ฟังที่ฉันพูด
26.37 จะต้องหยิบมีดวิ่งไล่นักแสดงแน่ๆ
26.39 แต่ประสบการณ์ครั้งนี้ก็ค่อนข้างยากนะ
26.41 ต้องอยู่กับเด็กยุค 90
26.43 ในกองถ่ายพวกเขามีแนวทางไม่ค่อยเหมือนกัน
26.47 ตอนที่ผมเป็นนักแสดง
26.49 รีบๆเล่า
26.50 ว่ากันว่า เด็กยุค 90
26.51 คุณว่าไม่เหมือนกันยังไง
26.53 อย่างเมื่อก่อน ตอนผมถ่ายองค์หญิงกำมะลอ
26.54 พวกเราค่อนข้างเคารพผู้กำกับ
26.58 แต่ว่าตอนนี้
27.01 เป็นแบบนี้
27.02 ใช่
-
27.04 ผมเองก็เป็นคนใหม่
27.06 แต่นักแสดงตอนนี้
27.08 อย่างเช่น
27.09 มอนิเตอร์อยู่ตรงนี้
27.10 ผมนั่งตรงนี้
27.11 เขาก็เดินมาจากตรงนั้น
27.13 ไม่ได้พูดกับผมนะ
27.14 บอกว่า มา
27.15 เปิดย้อนหลังให้ฉันดูซิ
27.17 แล้วก็นั่งลงข้างๆผม
27.18 ผมก็คิดว่า เฮ้ เพื่อน
27.21 ได้สิ
27.23 คนละยุคกัน
21.24 คนละยุคกัน
27.25 คุณดูสิ เมื่อก่อน
27.26 ถ้าผู้กำกับไม่กินข้าว
27.27 ก็ไม่มีนักแสดงคนไหนกล้ากิน
27.29 ใช่ครับ เมื่อก่อนเป็นแบบนี้
27.31 ค่อนข้างกลัวผู้กำกับ
27.32 นั่นเป็นเรื่องหนึ่ง
27.34 ใช่มั๊ย
27.35 ใช่
27.36 คุณดูสิ เด็กๆตอนนี้ ทั้งเปิดเผยและเป็นธรรมชาติ
27.43 ฉันคิดว่าคุณหยอกเกินไปแล้ว
27.45 คุณได้พูดมั๊ย
27.46 คุณก็ไม่พูดออกไป
27.47 ไม่ได้พูด ผมจดบัญชีแค้นไว้ในใจ
27.49 ครั้งต่อไปก็ถ่ายหลายๆเทคหน่อย
27.54 อยู่ในวงการบันเทิงมาแล้วกว่า 30 ปี
27.55 ซูโหย่วเผิงที่ก้าวเข้าสู่วัยกลางคน
27.57 อย่างยากที่จะต้านทานได้
27.59 ความท้าทายของเด็กหนุ่ม
28.00 วัยรุ่นยุคใหม่ 3 คนที่เต็มไปด้วยพลัง
28.03 จะมาปรากฏตัวบนเวทีนี้
28.04 มาเอาคืนผู้อาวุโส
28.05 เมื่อ “เด็กหนุ่ม” เจอกับ “ชายหนุ่ม”
28.08 จะเกิดอะไรขึ้นบนเวที
28.13 ยินดีต้อนรับโอวหาว หยางหยาง หูเซี่ย
28.19 พวกคุณร้องเพลงนี้เป็นมั๊ย
28.21 ห้ามพูดว่าไม่เคยฟังนะ
28.23 อายุไม่ได้ห่างกันมากขนาดนั้น
28.24 พวกเราเตรียมเนื้อมาแล้ว
28.28 ชั่วมาก
28.29 จำทำนองได้แล้ว
28.30 ห้ามบอกว่าพ่อแม่ร้องเป็นนะ
28.33 แต่จริงๆแล้วพ่อแม่ร้องเป็นนะ
28.36 ถ้าอย่างนั้น พวกเรามาร้องด้วยกันนะ
28.40 ร้องไปด้วยกัน
28.42 เอาใจของเธอ ใจของฉันมาร้อยเรียง
28.44 ร้อยความโชคดี ร้อยเรียงใจเดียวกัน
28.49 ร้อยเรียงอนาคตที่รอยคอย
28.52 สร้างมิตรภาพในวัยเยาว์
28.59 อย่างให้ตัวเองยิ่งโตยิ่งโดดเดี่ยว
29.00 เอาหญ้าแห่งความโชคดีของฉันปลูกไว้ในความฝันของเธอ
29.04 ให้โลกหมุนไปตามใจของพวกเรา
29.08 เป็นแบบนี้ตลอดไป
29.12 ให้ท้องฟ้าตะโกนดังๆว่าฉันรักเธอ
29.16 ให้ก้อนเมฆสีขาวพูดว่าฉันคิดถึงเธอ
29.20 ให้ได้ยินไปถึงท้องฟ้าที่นั่น
29.22 ให้เมฆก้อนนั้นเห็น
29.23 ใครก็ทำลายคำสัญญาของพวกเราไม่ได้
29.28 อยากพาเธอไปดูมหาสมุทรแล้วบอกรักเธอ
29.32 ให้ดาวที่ส่องสกาวที่สุดบอกว่าฉันคิดถึงเธอ
29.36 ฟังเสียงคลื่นของมหาสมุทร
29.38 มองฟ้าที่กว้างใหญ่
29.40 ให้พวกเรามีความรักที่อิสรเสรี
29.45 เชิญนั่ง
29.47 เดี๋ยวจะเปลี่ยนเก้าอี้ตัวนั้นให้นะ
29.49 ครับ
29.51 ฝ่ายอุปกรณ์ประกอบฉาก
29.53 พวกเธอเป็นเด็กยุค 90 ทุกคนเลยหรอ
29.59 หูเซี่ยหน้าสวยเหมือนผู้หญิงเลย
-
30.01 ใบหน้าที่น่าหลงใหล
30.06 ถามอะไรหน่อย
30.07 เมื่อกี้ ในวีดีโอ
30.10 ฉันเห็นซูโหย่วเผิง
30.12 ไม่เหมือนกับซูโหย่วเผิงที่ฉันรู้จักมาแล้วหลายปีเลย
30.15 ปกติแล้วเขาดีมาก สดใสร่าเริง
30.18 เก็บความในใจได้ดีมาก
30.20 เพิ่งมีเรื่องให้ขำตอนนี้
30.23 ตอนเขาโกรธ
30.25 พอโกรธแล้ว
30.26 โกรธจนคนข้างๆกลัวกันหมดใช่มั๊ย
30.28 ใช่
30.29 เธอพูดก่อนซิ
30.31 ฉันจำได้ดีที่สุด คือตอนนั้น
30.32 ฉากที่ถ่ายหน้าประตูโรงเรียน
30.35 ที่ผมประคองน้องสาว
30.37 แล้วทิ้งรถไป
30.42 คือน้องสาวหกล้ม
30.43 เพราะมองเขา
30.45 หลังจากนั้น
30.46 ผมก็ประคองเธอ
30.48 หลังจากประคองเธอแล้ว
30.50 เธอก็ไป
30.52 พอผมประคองให้เธอลุกเสร็จ เธอก็ไป
30.54 หลังจากนั้น ผมก็มองหยางหยาง
30.56 ทำยังไงดี
30.57 ผมก็โมโหเลย
30.59 ตกลงแล้วผมต้องตามเธอไป หรือมองเขา
31.03 คือผมไม่รู้แล้ว
31.04 ผู้กำกับก็โมโห แล้วพุ่งออกมาเลย
31.07 ผมควรนั่งลงใช่มั๊ย
31.08 ยืนเลย ยืน
31.10 แสดงให้ดูหน่อยสิ
31.11 แสดงได้มีชีวิตชีวามาก
31.12 ผู้กำกับก็พุ่งออกมา
31.15 หยางหยาง มาๆ
31.16 เธอมาแสดงด้วยหน่อย
31.17 เธอคือหูเซี่ย
31.18 แสดง
31.19 ผมแสดง
31.20 มองทางนี้ มองทางนั้น
31.21 คัท
31.30 เก่งมากเลย
31.33 น้องสาวไปแล้ว
31.34 เธอต้องไปตามเธอใช่มั๊ย
31.35 ใช่ครับ ผู้กำกับ
31.36 แล้วเธอมายืนงงอะไรตรงนี้
31.38 ผม ผม
31.39 หยิบรถของเธอแล้วตามเธอไปสิ
31.44 เธออยากขี่จักรยานใช่มั๊ย
31.45 เธออยากขี่ งั้นกลับไปขี่
31.47 อยากขี่ขนาดนั้น เธอกลับไปขี่
31.49 ห้ามเล่าแล้ว
31.51 ห้ามแสดงต่อแล้ว ตอนหลังนี่เวอร์ไปแล้ว
-
31.55 ไม่ครับ ตอนนั้น ผมโง่ไปแป๊บนึง
31.58 ผมไม่รู้ยังไง
31.59 เธอเก่งมาก เหมาะเป็นนักแสดงจริงๆ
32.02 ถ้าเป็นแบบเขาจะเร็วมาก
32.03 คือ เล็กๆน้อยๆ
32.04 แป๊บเดียวเขาก็ทำได้ละ
32.05 เก่งมากครับ
32.07 ขอบคุณมากครับ ผู้กำกับ
32.07 สำหรับคนที่เป็นนักร้องมาก่อน
32.09 ขอบคุณมากครับ ผู้กำกับ
32.10 ในด้านการแสดงนะ
32.11 แสดงได้ขนาดนี้ มันไม่ง่ายเลยนะ
32.13 แล้วโอวหาวล่ะ
32.16 ตอนที่ร้ายแรงที่สุด ผมคิดถึง
32.18 ตะกี๊ผมกำลังคิดถึงเรื่องของตัวเองอยู่
32.19 ที่น่าขำมากที่สุดก็คือ
32.21 ตอนที่เขาโมโห
32.23 หรือไม่ว่าจะทำอะไร
32.24 ผมคิดว่าผมรับได้หมด
32.25 แต่มีจุดหนึ่งที่รับไม่ได้คือ
32.29 3 วินาทีหลังจากระเบิดลง
32.32 หลังจากผ่านไปสามวินาที
32.34 ก็มาดีกับคุณ
32.36 คือมันต่างกันเกินไป
32.38 คือมันยังคาใจอยู่ใช่มั๊ย
32.39 ผมเป็นประเภทโกรธเร็วหายเร็ว
32.40 คือมันเร็วมาก
32.42 เดี๋ยวก็ระเบิดออกมา
32.43 อีกเดี๋ยว อา
32.45 ในใจยังไม่ทันได้สงบเลย
32.49 เขาก็มาพูดกับคุณ
32.50 มาอธิบายบทให้ฟัง อะไรแบบนี้
32.52 ดีเป็นพิเศษ ใกล้บ้าแล้ว
32.54 คุณลองยกตัวอย่างให้ดูหน่อย
32.56 เรื่องนั้นมีเยอะ
32.59 ที่ผมจำได้ดีที่สุดคือ
33.01 มันจะมีฉากหนึ่ง
33.04 ที่ต้องกระโดดน้ำ
33.06 ผมต้องกระโดดน้ำ
33.09 แต่ผมว่ายน้ำไม่เป็น
33.11 ตอนนั้นยังไม่ได้กำหนดว่าต้องกระโดดมั๊ย
33.14 เขาก็บอกว่า เธอกระโดดได้มั๊ย
33.15 กระโดดไม่ได้ก็ลงมา เดี๋ยวให้คนอื่นกระโดดแทน
33.19 รับไม่ได้ ทำร้ายจิตใจมาก
33.22 วันนั้นมีเรื่องเยอะ
33.24 ใช่ๆ วันนั้นเยอะจริงๆ
33.26 แล้วให้ใครกระโดดลงไปล่ะ
33.28 ไม่มีครับ ผมแค่
33.29 พูดไม่ออก
33.30 สบถออกมาคำหนึ่ง
33.34 ไม่ได้ด่าเขานะครับ
33.36 โอเค
-
33.37 อะไรพวกนั้น
33.50 หนาวมากมั๊ย ขึ้นมาก่อนมา
33.51 ผ่านไปแล้ว เทคหนึ่ง จะขึ้นมาดูมั๊ย
33.53 กระโดดลงไปแป๊บเดียว
33.55 นี่เป็นสิ่งที่ผมจำได้ดีที่สุด
33.56 ด่าผมได้ ไม่มีปัญหา
33.57 แต่ว่าสุดท้ายแล้ว ภาพที่ออกมา
33.59 ผมรู้สึกว่ามันดีมาก
34.00 แต่ว่าแค่รอบเดียวก็ดีแล้ว
34.02 ฉากนั้นค่อนข้างน่าตื่นเต้น
34.03 ซึมลึกเข้าไปในสมอง
34.04 อาจเพราะ
34.05 ต้องขอบคุณคำหยาบพวกนั้น
34.07 หลังจากนั้นล่ะ
34.09 เสียใจ
34.11 หลังจากนั้น
34.12 เขาก็ดื่มน้ำ เค็มสุดๆ
34.14 หลังจากที่เขากระโดดลงไปแล้วมีคนดึงเขาขึ้นมาใช่มั๊ย
34.16 ใช่ครับ มี safety guard อยู่ข้างๆ
34.18 แป๊บเดียว ก็รีบลากเขาขึ้นไปบนเรือ
34.19 แต่คุณก็รู้ว่าเขาว่ายน้ำไม่เป็น
34.21 ต้องกลัวมากแน่เลย
34.23 ไม่ครับ หลังจากนั้นเขาไปเรียนว่ายน้ำ
34.24 ใช่ครับ ผมถ่ายบางอย่าง
34.25 เขาว่ายน้ำไม่เป็น จะกระโดดได้ไง
34.26 ไม่ได้กระโดดครับ
34.27 คือไม่ได้ว่ายน้ำได้ดีขนาดนั้น
34.28 แต่ว่า ผมเคยไปถ่ายทำบางอย่าง
34.30 ที่ประเทศไทย ก็เลยได้เรียนว่ายน้ำสี่วัน
34.34 ฉันถามหน่อย ตอนอยู่มอปลาย
34.35 พวกเธอทั้งสามคน ใครเคยมีความรักแล้ว
34.37 พูดความจริง
34.42 เพื่อนในห้องก็มีหมดใช่มั๊ย
34.43 หรือมีแค่เธอ
34.44 น่าจะมีแค่ผม
34.47 กับคนที่คบกับผม
34.50 นั่งข้างๆกัน
34.54 ไม่ได้นั่งข้างกัน
34.55 เป็นเพื่อนร่วมห้อง
34.57 ที่จริง ผมก็จำไม่ค่อยได้แล้ว
35.00 นานมากแล้ว
35.01 เธอห่างจากอายุ 30 ตั้งมาก
35.02 ลืมหมดแล้วหรอ
35.04 เธอไม่เหมือนปากพูด
35.06 ดูซูโหย่วเผิงสิ
-
35.07 ตอนนี้ยังจำรักแรกได้อยู่เลย
35.10 มีความรักตอนมอปลาย
35.11 สำหรับพวกเธอแล้ว ความรัก คืออะไร
35.14 ผมคิดว่าความรักเป็นเรื่องที่ดีมาก
35.16 มันทำให้เด็กผู้ชายกลายเป็นชายหนุ่ม
35.22 ทำไมหรอ
35.24 ใช่ ตอนนี้อาจเป็นเด็กชายอยู่
35.29 บางทีนะ
35.31 มีแฟนแล้วยังเป็นเด็กชายอยู่
35.33 นี่ไม่เท่ากับคบเปล่าๆหรอ
35.36 คุณก็รู้
35.38 ล้อเล่นๆ
35.39 ที่จริงแล้วผมค่อนข้างชอลผู้หญิงผมยาว
35.42 มีผู้หญิงในอุดมคตินะ
35.44 ผมไม่ชอบผู้หญิงแอ๊บแบ๊ว
35.47 ใช่ๆ
35.50 เธอพูดแค่นี้
35.52 ฉันก็เข้าใจ
35.53 ผมก็เป็น
35.54 เขาไม่ชอบพวกที่แค่เห็นก็ไอแล้ว
35.59 แอ๊บแบ๊ว มันไม่ได้อยู่ในจิตใต้สำนึกของพวกเธออยู่แล้วหรอ
36.01 ไม่ๆๆ ไม่ใช่จิตใต้สำนึก
36.03 เคยดูภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง
36.06 เรื่อง ฉันจะกินกระต่าย
36.08 เรื่องนั้นทำให้ฉันตลกไปสองวัน
36.11 บทที่โจวสวิน周迅แสดงบทนั้น
36.13 พวกเธอกำลังกินกระต่ายอยู่
36.14 พอกินเสร็จเธอพูดว่า
36.16 เธอแสดงได้ดีมาก
36.18 ฉันอยากเลียนแบบเธอจัง
36.19 ทำไมถึงกินกระต่าย
36.23 กระต่ายน่าสงสารจัง อย่ากินกระต่าย
36.27 หลังจากนั้น
36.29 พวกเรายังอยู่
36.30 เธอยังกินกระต่ายอยู่
36.33 ฉันอยากตบเธอจริงๆ
36.35 ผู้หญิงไต้หวันไม่ได้เป็นแบบนั้นนะ
36.36 นั่นคือตั้งใจทำให้ดูแย่ขนาดนั้น
36.39 พวกเราก็ไม่เคยกินกระต่ายอยู่แล้ว
36.41 หยางหยาง เธอหล่อจริงๆ
36.43 ไม่น่าจะมีปัญหาขาดแคลนผู้หญิงใช่มั๊ย
36.49 เรื่องปวดหัวของชายหนุ่มรูปงามคืออะไร
36.53 หล่อเกินไป
-
36.55 มีแฟนเยอะเกิน
36.56 ถ้าบอกว่าชอบ
36.59 มีแฟนเพลงอกหัก
37.02 ระวังหน่อย
37.03 เป็นตัวของตัวเอง
37.04 เป็นตัวของตัวเอง
37.05 เผด็จการก็เป็นตัวของตัวเอง อ่อนโยนก็เป็นตัวของตัวเอง
37.07 เธอชอบแบบไหน
37.08 ทั้งเผด็จการ และอ่อนโยนรวมกัน
37.15 ฉันคิดว่าเด็กยุค 90 น่าจะชอบแบบ
37.17 เซ็กซี่ แบบนั้น
37.19 หน้าตาล่ะ
37.21 หน้าตาดี
37.22 เธอก็หน้าตาดีอยู่แล้ว
37.23 จะหาผู้หญิงหน้าตาดีไปทำไม
37.25 ขายาว
37.30 จะบอกให้
37.31 ฉันเป็นพิธีกรมาหลายปี
37.34 หลายคนที่เพิ่งเข้าวงการ
37.35 โตไปพร้อมกับรายการเรา
37.37 พวกเขาเหมือนกับเธอ
37.39 พอผ่านไปสิบปี ก็ไม่พูดแบบนี้แล้ว
37.42 ไม่พูดแบบนี้แน่นอน
37.44 แล้วพูดยังไงล่ะ อะไรสำคัญที่สุด
37.45 ความรู้สึก
37.48 เขาเข้าใจว่าฉันพูดว่าอะไร ความรู้สึกสำคัญที่สุด
37.49 เขาตอนนี้ ขายาว
37.53 แสดงมานานเป็นแบบนั้นเหมือนกัน
37.56 เป็นผู้ชายอบอุ่น
37.57 แต่ฉันอยากรู้ว่า
37.58 คุณชอบผู้หญิงแบบไหน
38.01 ความรู้สึก
38.04 วันนี้เธอเข้าใจที่ฉันสอนแล้ว
38.07 ไม่ใช่ครับ
38.08 ผมพูดแบบนี้มาตลอด
38.10 ผมคิดว่าความรู้สึกค่อนข้างสำคัญ
38.12 ถ้าความรู้สึกไม่ใช่
38.14 ยังไงก็ไม่ใช่
38.15 เพราะฉะนั้น ผมคิดว่า
38.17 ความรู้สึกทั้งหมด
38.18 สำคัญที่สุด
38.20 เพราะว่าตอนเรียนผมไม่เคยถูกจีบไง
38.25 สนุกมาก
38.26 ฉันพบว่าการเป็นพิธีกร
38.29 คนยุค 70 ก็จะมีสภาพแบบหนึ่ง
38.32 คนยุค 80 ก็จะมีสภาพแบบหนึ่ง
38.33 คนยุค 90 ก็จะมีสภาพแบบหนึ่ง
38.34 หรอครับ
38.35 ดังนั้น ฉันเลยชอบทำรายการ
38.38 จะได้พบกับ
38.40 สถานการณ์ที่แตกต่างกันไปตลอด
38.41 สำหรับการสัมภาษณ์ในวันนี้ พวกเราดีใจมาก
38.43 เพราะว่านี่เป็นครั้งแรกที่โหย่วเผิง
38.45 เป็นผู้กำกับ
38.46 เกือบพูดผิดเป็นกระต่ายแล้ว
38.49 เป็นผู้กำกับภาพยนตร์ โจ่วเอ่อ
38.51 ฉันหวังว่า
38.52 จะได้รับการสนับสนุนจากทุกคน
38.53 ขอบคุณทุกท่านอีกครั้ง