2004 Happy Sunday

[Chomnath]

 

หวงจื่อเจียว ：เพราะว่า อู๋ฉีหลง พวกเขาโยกได้เร็ว เขาช้าไปครึ่งจังหวะ
                 ฉะนั้นเขาจะโดนทุกครั้ง ถูกขว้าง ว่าไหม

ซูโหย่วเผิง ：มันเกี่ยวกับที่ผมช้าครึ่งจังหวะอีกแล้วเหรอ

ญ            ：ในตอนนั้นพวกเขาได้ชื่อว่า “เซียวเหยาเย่อว”

หวงจื่อเจียว ：เซียวเหยาฮ่อกุ้ยเสียวหู่ตุ้ย

ญ            ：ใช่ มีโฆษณาชิ้นหนึ่งยังมีเวลา พวกเรามาชมการโฆษณาอันนั้นดีไหม

ญ            ：ในตอนนั้นพวกเขาชื่อว่า “แซวเหยาหยิว”

เจียวเจียว  ：แซวเหยาฮ่อกุ้ยเสี่ยวหู่ตุ้ย (แซวเหยาแปลว่าอิสระสบายๆ)

ญ            ：ใช่ๆๆ มีโฆษณาชิ้นหนึ่งก็เป็นอย่างนี้ พวกเรามาดูโฆษณาชิ้นนั้นดีไหม

ญ            ： “แซวเหยาหยิว”บทเพลงนี้ยังจำได้ไหม

ซูโหย่วเผิง  ：แน่นอนต้องบอกว่าจำไม่ได้แล้ว

ญ             ：จำได้ไหม

หลิวเอ่อจิน  ：ก็คืออันนั้น บินไป บินไป ดูแมลงปอสีแดงนั้น

ญ            ：ฉันรู้สึกว่าวันนี้อยู่ต่อหน้าคุณไฉ่หลิน จะต้องแสดงให้เห็น
                พวกคุณก็เป็นสามคนอยู่   ก็คือให้พวกเราหวนระลึกสักหน่อย

หลิวเอ่อจิน ：รอเดี๋ยว แก้ฝันใช่หรือไม่ให้พวกเราแก้ฝัน

ญ            ：ให้พวกคุณสองคนแก้ฝัน

[Chomnath]

หลิวเอ่อจิน  ：งั้นผมจะเป็นอู๋ฉีหลง

ช             ：ผมขอเป็นปี่ลี่หู่

ญ            ：วันนี้พวกคุณปรับเปลี่ยนบทบาทของตัวเองดีไหม

ซูโหย่วเผิง ：พวกคุณสามคน เป็นคณะเสี่ยวหู่ตุ่ย ผมจะสวมบทเป็น “เจียวเจียว” ในสมัยนั้น

เจียวเจียว  ：เอ้ๆๆ ผมเป็นอย่างนี้ด้วยหรือ ผมไม่เคยเท้าใส่เอวเลย

ญ            ：เดี๋ยวก่อน เอาพี่จางหยีเข้ามาด้วยเนี่ย นี่มันเหมือนไม่มีสามัญสำนึกแล้ว

ซูโหย่วเผิง ：ในตอนนั้นผมไม่ค่อยสนใจเพลงนี้เท่าไร

ญ            ：แก้ฝันก่อน ก็ให้พวกเขาสามคนได้แก้ฝันก่อน (ก่อนเคยฝันอยากเป็นแต่ไม่ได้เป็น)

หลิวเอ่อจิน ：สามารถยืนอยู่บนเวทีร่วมร้องเพลงนี้กับคุณนี่เป็นเกียรติของพวกเรา

เจียวเจียว   ：ไม่เคยมีโอกาสเลย

หลิวเอ่อจิน ：ไม่เคยเลย

ญ            ：ยิ่งกว่านั้น เพราะว่าคุณไฉ่หลินอยู่ ฉะนั้นพวกคุณจำเป็นจะต้องมีท่าเต้น

เจียวเจียว  ：ปัญหาก็คือคุณยังจำได้ไหม ผมว่า โหย่วเผิง ลืมหมด ผมยังจำได้

ซูโหย่วเผิง ：งั้นคุณเต้น ผมเป็นคนร้อง

เจียวเจียว  ：ไม่หรอก แค่ล้อเล่น

ญ            ：รอเดี๋ยวก่อน

เจียวเจียว  ：คุณสวมบทของอู๋ฉีหลง มีหลายท่าคุณต้องสอนพวกเราก่อน


ซูโหย่วเผิง ：ท่าของตัวผมเองยังจำไม่ได้เลย ยังจำของอู๋ฉีหลงอีก

ญ            ：พวกเขาสองคนก็ล้วนจำได้นี่

[Chomnath]

 

ซูโหย่วเผิง  ：ถึงไงพวกคุณสองคนจากตั้งแต่เริ่มต้นจนจบตามพวกเรา “แซวเหยา” พร้อมกัน

ญ            ：ดี เตรียมตัว มา “ แซวเหยาหยิว”

เจียวเจียว   ：ในที่สุดผมก็ได้กลายเป็นทีมเสียวหู่ตุ้ยแล้ว 555

หลิวเอ่อจิน  ：ในที่สุดผมก็ได้เป็น “ผีลี่หู” แล้ว

เจียวเจียว   ：ดี ผมรู้นะว่าคุณอยากจะจัดการกับเขา ช่วยด้วย ๆๆ

ช             ：ไม่เลวนี่

ซูโหย่วเผิง  ：มันสูงมาก

หลิวเอ่อจิน  ：สวรรค์ เหมือนกับ หยีเทียน มาออกรายการเลย

ญ             ：ที่จริงเอ่อจินใช่

หลิวเอ่อจิน  ：ผมไม่ยอมรับนะว่า  ผมใช่

ญ             ：เอ่อจินนั้นร้องได้ดีมาก แต่ท่าเมื่อกี้ที่คุณทำนั้น ไฉ่หลินขำจนไม่ไหวแล้ว

เจียวเจียว    ：ถูกต้อง มันไม่ใช่มาจี่ ทำไมมันออกมาคนหนึ่งตัวอ้วนขนาดนี้ แปลก

หลิวเอ่อจิน   ：คนเขาพึ่งลดน้ำหนักมาได้สำเร็จ คุณว่าเขาอ้วน ผมผอมลงตั้งเยอะแล้ว

ญ              ：ผอมลงจริงๆ ที่จริงสักครู่ใครบอกว่าใครที่ไปงานวันเกิดของ “หลินซินหยู” นะ

เจียว เจียว    ：ผม ผมพูด เขาไม่มา ก็คือมาถึงบ้านผมสาย จากนั้นวันต่อไปมาดูหนังสือพิมพ์
                 เขากับ “ซื่ออี้หนัน” ไปช่วยงานวันเกิดของ “หลินซินหยู” แน่นอนคุณไม่ใช่
                 คนที่น่าเกลียดที่สุดคนที่น่าเกลียดที่สุดคือซืออี้หนัน
                 เขาไม่มาบ้านผมเลย คุณจะดีร้ายยังไงก็ยังมาใช่ไหม

[Chomnath]

 

ญ           ：มา ซืออี้หนัน

ซูโหย่วเผิง ：ใช่ วันนั้นผมยังเรียกเขามาทั้งวัน

ญ            ：มาๆๆ ซืออี้หนัน ฉันอยากจะคุณไฉ่หลินรู้สักหน่อย ว่ารู้จักคุณหลินซินหยูไหม

ไฉ่หลิน      ：รู้จัก

เจียวเจียว   ：เกลียดเขาเปล่า

ซูโหย่วเผิง   ：อย่าพูดไปเรื่อย

เจียวเจียว    ：ทำไร ผมไม่ได้พูดมั่วนะ

ญ             ：ซูโหย่วเผิงกับคุณหลินซินหยูเคยร่วมงานละครมามากมาย คุณเคยไหม

ซืออี้หนัน     ：มี ผมเคย

ญ              ：คุณกับเจียวเจียวรู้จักกันมากี่ปีแล้ว

ซืออี้หนัน      ：สิบกว่าปีมั้ง กว่าสิบปีมั้ง

เจียวเจียว     ：เริ่มเขาสู่วงการวันแรกก็รู้จักแล้ว

ซืออี้หนัน      ：ใช่ เขายังบังคับผมให้ไปช่วยงานโรงเรียนเขาอะไร

เจียวเจียว      ：เอ้ ตอนนี้ผมเป็นพระเอกหรือ

ญ               ：เดียวก่อน ฉันเพียงแค่ถามหลินซินหยู หลินซินหยูคุณร่วมงานกับเขา
                  หนึ่งเรื่องเท่านั้น จากนั้นก็เป็นมิตรกันสิบกว่าปี(กับเจียวเจียว) ตลอดชีวิตของเขา
                  ซื้อบ้านหลังแรก คุณไม่ไปเลย ไปเพียงงานของหลินซินหยู

ซูโหย่วเผิง    ：ใช่ วันนั้นผม ผมจะเป็นพยาน ผมไม่เพียงแต่บอกกับเขาว่าคุณจะต้องไปนะ

[Chomnath]

 

ซืออี้หนัน       ：มีหรือ

ซูโหย่วเผิง     ：จริงจะต้องไปนะส่งของขวัญไปแล้วมีอะไร ถึงแม้ว่า
                   จะนำเอาโครมไฟที่ไหม้มาก็จะต้องไป

ซื่ออี้หนัน       ：ดี ผมก็จะเป็นพยาน ผมบอกกับคุณ เขาไม่ได้ตั้งใจไปซื้อของขวัญ
                   เพื่อจะไปบ้านคุณ เขาถือโอกาสซื้อ

ญ                ：คุณรู้ได้อย่างไง

ซืออี้หนัน       ：ผมบอกกับคุณ วันนี้ผมจะต้องมาของความเป็นธรรม ความคิดเขาเด่นชัดมาก

ซูโหย่วเผิง     ：คุณน้อยๆหน่อย

ญ                ：คุณพูด ให้เขาพูดให้จบก่อน

ซูโหย่วเผิง     ：จิตสำนึกอยู่ตรงไหน

ช                ：แยกกันก่อน

ซืออี้หนัน       ：คุณเห็นตัวตนจริงๆของเขายัง ก็เป็นอย่างนี้แหล่ะ

เจียวเจียว      ：ใช่ คุณดูเขาเป็นอย่างนี้แหละ

ซื่ออี้หนัง        ：คุณเป็นพิธีกรไม่ช่วยแยก ทำไมยังจะสุมไฟด้วย

ช                 ：ถ้าให้ดีที่สุดต้องชกต่อยกัน

ญ                ：และคุณยังต้องรับรู้นะ เขาสัมผัสใจคนอื่นตลอดเลย แต่ใจก็ไม่ไม่อยู่ที่นั่น

ช                ：ก็ว่ามันแปลก

ซูโหย่วเผิง     ：ไม่มีจิตสำนึกเลย คนชั่ว

ซืออี้หนัง       ：ไม่ผมจำได้ว่าในตอนนั้นผมเองเป็นศิษย์น้องของพวกเขา
                   ผมเป็นน้องรุ่นที่สามของพวกเขา

[Chomnath]

 

ซูโหย่วเผิง     ： ดูดิ ติดอ่างแสดงว่าโกหก

ซืออี้หนัง       ：จากนั้น ที่จริงเริ่มตั้งแต่แรกก็รู้ว่าเขาเป็นคนที่มีแผน

ซูโหย่วเผิง     ：น้อยๆหน่อยนะ

ญ                ：พวกคุณสองคนอย่างโต้เถียงบนหัวฉันไปๆมาๆ

ซืออี้หนัง        ：พี่เสี่ยวเยียน ทั้งหมดมันไม่มีปัญหาหรอก มันไม่มีอะไรกีดขวางหรอก

ญ                ：ฉันรู้สึกแปลกใจมาก พิธีกรอย่างฉัน แล้วสองคนที่เป็นแขกรับเชิญ
                    โต้เถียงกันบนหัวฉันตลอดเลย พวกคุณยังเห็นฉันอยู่ในสายตาเปล่า

ซูโหย่วเผิง     ： เอาล่ะๆๆ คุณน้อยๆหน่อย

ญ                ：เอาล่ะ แท้จริงคุณจะพูดว่าวันนั้น

ซืออี้หนัง        ：ไม่ผมกำลังพูดว่าก่อนหน้านั้นก็รู้สึกว่า   เขาเป็นคนที่มีแผน

ญ                ：แล้วใครบ้างที่ไม่มีแผนความคิด

ซืออี้หนัน       ：แผนความคิดเขาเนียนมาก

ญ                ：หัวใจอุดตันแล้วมั้ง

ซืออี้หนัน        ：ใช่หัวใจอุดตัน

ญ                ：เพราะอะไร

ซือ อี้หนัน       ：ตอนนั้นผมเริ่มเลือกออกมานั้นต้องไปฝึกงาน สมมุติว่าการร้องเพลง
                    ของวงของสี่ยวหุ่ยตุ้ย ไปที่ห้องอัดเสียงฟังพวกเขาร้องเพลง ผมได้ฟังของอู๋ฉีหลง
                    ฟังของเฉินจื่อเผิง ฟังของซูโหย่วเผิง ในตอนนั้นมีครั้งหนึ่งเขาได้รับส่งผมกลับ
                    เพราะเขาขี่มอเตอร์ไซค์ หลังจากนั้นรุ่นพี่ก็เป็นอย่างนี้ ผมจะพูดให้คุณฟัง
                    เขาร้ายมากๆ ผมจะบอกกับคุณ

[Chomnath]

 

ซูโหย่วเผิง  ：ไม่ง่ายนะตอนนั้นในวงเสี่ยวหุ้ยตุ้ยนั้นเขาอายุน้อยที่สุด
                ไม่ง่ายที่จะมีมาดทหาร ถ้ารังแกเขาแล้วจะไปรังแกใครได้ล่ะ

ซือ อี้หนัน   ：ในตอนนั้นผมอายุน้อยที่สุด ที่จริงตอนนั้นที่ผมฟังแล้วเนี่ย
                 รู้สึกว่าเสียงที่เขาร้องนั้นไม่เลวนะ ผมนั่งซ้อนท้ายเขา ผมจะบอกกับคุณว่า
                 ฟังได้ฟังเพลงนั้น คุณร้องเพลงนั้นได้ไม่เลวจริงๆ แล้วเขาได้ถามผมประโยคหนึ่ง
                 “นี่ คุณพูดอย่างนี้กับรุ่นพี่ทุกคนหรือเปล่า” (ชมว่าร้องได้ดี) ผมก็ เขาพูดอย่างนี้
                  กับผมได้ไง ที่จริงนี่เป็นคำที่ออกมาจากใส้พุงเลยนะ ผมโดนเขาทักอย่างนี้แล้วเนี่ย
                  สุดท้ายก็คิดว่าชั่งมันแล้ว หลังจากนั้นเขา เพราะบ้านผมอยู่เขตทางตะวันออก
                  มันใกล้กับกองถ่ายมาก เขามาในบ้านผม กินของบ้านผม ดื่มของบ้านผม
                  นอนก็บ้านผม ใช้ก็บ้านผม

ซูโหย่วผิง    ： ไม่นะ แม่เขารักผมมาก

ซืออี้หนัน     ：ใช่ ตอนนั้นเขาติดผู้ใหญ่

ซูโหย่วเผิง   ：ไม่นะ ก็ตอนนั้นเขาไม่ตั้งใจเรียนหนังสือ คุณแม่เขารู้สึกว่าผมเป็นคนที่เก่ง

ซืออี้หนัน     ：เขากับพ่อแม่ผมนั้นดีมาก จากนั้นพ่อแม่ผมก็เริ่มเกลียดผม

ญ              ：ดูดิ ที่จริงฉันรู้สึกว่า พ่อแม่ก็ควรเกลียดชัง ก็คือว่า คุณดูเขาซิ
                  ทั้งร้องเพลงทั้งเรียนหนังสือ ดูซิ เขาร้องเพลงไปด้วยเรียนไปด้วย
                  แล้วคุณเพลงก็ร้องไม่ดี แถมหนังสือก็เรียนไม่ได้เรื่อง (ฉะนั้นต้องโทษตัวเองแล้ว)

ช               ：คนอื่นชอบเกลียดคนประเภทนี้มาก ว่าไหม

ซืออี้หนัง       ：ใช่ดิ มันน่าโมโหจริงๆ

ญ               ：แล้วหลินซินหยูล่ะ

ซือ อี้หนัน      ：ใช่เรื่องนี้ผมจะต้อง เสียวเยี่ยน ความจำยังดีนะ วันนั้นที่จริง ก็เพราะพวกเรา
                    ก็คือพวกเขากลับจากจีนแผ่นดินใหญ่ และผมเองก็พึ่งถ่ายหนังเสร็จ
                    และกลับมาพอดี ยังคิดว่า วันเกิดของหลินซินหยู อยากจะจัดให้เขาหน่อย
                    มันไม่ง่ายที่พวกเราได้อยู่พร้อมเพียงกัน และแล้ววันนี้ก็นัดกับเขาว่า
                    ตอนเช้าจะไปซื้อของขวัญ หลังจากนั้นก็ได้ไปกับเขา

[Chomnath]

 

ญ           ：พวกคุณสองคนไปซื้อของขวัญ

ซืออี้หนัน   ：ใช่ ก็คือจะไปหาซื้อของขวัญของหลินซินหยู
               ไม่ใช่ไปหาซื้อให้คุณนะ (เจียวๆ) แต่นั้นมันถือโอกาส

เจียวๆ       ：ไม่มีปัญหา ผมตายใจต่อ ซูโหย่วเผิง ไปตั้งนานแล้ว

ซือ อี้หนัน  ：นั่นเป็นการถือโอกาสซื้อ ไม่เป็นไร สุดท้ายตอนเช้าก็ไป เขาบอกว่าไปนวด
                กระดูกสันหลังกันผมก่อน ผมบอกว่า ไม่ใช่ว่าจะไปหาซื้อของขวัญก่อนหรือ
                สุดท้ายก็ไปเป็นเพื่อนกับเขานวดกระดูกสันหลัง ร้องเสียง วาวาอย่างนั้น
                ก็ว่าชั่งมัน จากนั้นก็ไปซื้อของขวัญจริงๆ ซื้อของขวัญเราก็เดินไปเรื่อยๆ
                จากเริ่มต้นจนจบก็ล้วนแต่ซื้อเสื้อผ้าของเขาเท่านั้น เปลี่ยนชุดแล้วชุดเล่า
                ตัวแล้วตัวเล่า ลองตลอด สุดท้ายหลินซินหยูมาแล้วนั้น ผมเอาของขวัญของผม
                มอบให้กับเธอ สุดท้ายนักข่าวหนังสือพิมพ์ถ่ายไว้แล้ว แต่ไม่ได้ถ่ายถูกช่วงของผม

ซูโหย่วเผิง   ：คุณจะต้องบอกว่าของขวัญ  ที่คุณส่งให้นั้นเป็นสิ่งที่ไม่จริงใจ
                 คุณจะบังคับให้ผมพูดไหมว่าไม่มี

ซืออี้หนัน      ： เดียวก่อน ผมรู้สึกว่า พี่เสียวเยี่ยน คุณต้องมานี่

ช               ：พูดเร็วๆ พูดออกมา ไม่ต้องกลัว

ญ              ：ซืออี้หนัน คุณได้เล่ามาตั้งมากมาย ยังไม่สามารถ...เอคนอื่น
                  คนอื่นพูดแค่คำเดียว ก็ทำให้คุณแพ้ไปแล้ว

ซืออี้หนัน      ：ไม่หรอก ส่งของขวัญนั้นต้องดูที่ความจริงใจ น้ำใจ ว่าดีเปล่า
                   ผมซื้อเตรียมไว้ตั้งเช้าแล้ว

ญ               ：เดียวก่อน ฉันรู้สึกว่าตอนนี้อย่างเพึ่งพูดเลย คุณให้อะไรกับหลินซินหยู

ซูโหย่วเผิง    ：ผมส่งให้เขาอันนั้น

ช               ： พูด ก็เป็นโคมไฟอันนั้นเปล่า ซื้อโคมไฟตั้งสองอัน

ซู โหย่วเผิง   ：ไม่ๆๆๆ ไม่เหมือนกันแน่นอน เขานั้นได้ย้ายไปที่ใหม่ ฉะนั้นผมเลย
                   ซื้อสิ่งของอันนั้นไม่เหมือนกัน ซินหยูที่ส่งให้เธอคือ
                   กาที่ใช้ชงกาแฟ สวยงามมาก เป็นสิ่งที่ง่ายๆอย่างนั้น

[Chomnath]

 

เจียวๆ          ：ผมจะเอาอันนี้

ซูโหย่วเผิง     ：ของคุณอันนั้นแพงกว่า

ญ               ：ไอ้ที่ชงกาแฟนั้นมันแตกได้ แตกจนทั้งบ้านเต็มไปด้วยกาแฟ

เจียวๆ          ：ที่จริงผมกับไฉ่หลินผวาจริงๆ พวกเราสองคนกลัวมาก

หลิวเอ่อจิน    ：มาทางนี้หน่อย

เจียวๆ          ：น่ากลัวๆ มันระเบิดนะ

ซูโหย่วเผิง     ：จะให้อะไรไม่สำคัญ เมื่อมันแตกระเบิดแล้วก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ

ญ               ：ระเบิดแล้วเนี่ย จะเปลี่ยนเป็น คาปู้ฉี่น่อ คุณรู้ไหม เอาล่ะ คุณให้อะไรกับเธอ

ซูโหย่วเผิง     ：พูดซิๆๆ

ซืออี้หนัน       ：การให้ของนั้นมองที่น้ำใจมีไหม

ญ               ：ให้อะไร

ซูโหย่วเผิง     ：เอาความมีน้ำใจของคุณออกมาให้ดูหน่อยซิ

ซืออี้หนัน       ： ซีดี

ซูโหย่วเผิง     ：ซีดีไม่ใช่ว่าไปซื้อด้วยตัวเองมั้ง

ซืออี้หนัน       ：ไม่นะ ผมพูดจริงๆ เพราะในตอนนั้น

ญ               ：คุณส่งซีดีของใคร

ซือ อี้หนัน      ：เพราะว่าหลินซินหยูเธอถ่ายหนังที่นั้น เธอชอบเพลงหนึ่งมากๆ
                    แล้วผมก็ไปหาเพลงนั้นเป็นพิเศษ และเธอชื่นชอบ “จางก่อหยง” มากๆ
                    ผมก็ซื้อซีดีของ “จางก่อหยง” ให้เธอโดยเฉพาะ ผมนั้นมีใจให้จริงๆแต่เขานั้น
                    น่าเกลียดจริงๆ วันต่อมาลงหนังสือพิมพ์ เขาไม่ได้แก้ข่าวเพื่อนผมเลย
                    หนังสือพิมพ์ลงว่าอย่างไร ว่าซูโหย่วเผิงได้ใช้เงินมากมาย ใจกว้าง
                    ซืออี้หนันเห็นว่าเขาจ่ายเงินมาก ก็เลยก้มหัวกินเค๊กแล้วก็อะไรอีก
                    ตอนเอาของขวัญหัวผมได้หลบไป

[Chomnath]

 

ญ           ：รอก่อน
ช            ：เขาดีต่อคุณนะ แค่ซีดีแผ่นเดียวพูดออกไปแล้วน่าอายขนาดไหน

ซูโหย่วเผิง ：ผมรู้สึกว่าเรื่องที่จะให้อธิบายนั้น มันก็เป็นสิ่งที่ไม่เป็นจริง

ญ            ： ในวันนั้นเป็นวัน คุณจ่ายเงิน

ซูโหย่วเผิง  ：แน่นอน ฉะนั้น ความจริงจะไปอธิบายให้ชัดเจนทำไม

ญ            ： พวกเราอยากจะถามคุณไฉ่หลินว่า ตอนที่ซูโหย่วเผิงได้ร่วมถ่ายละครนั้น
                 เคยชวนคุณไปกินบ่อยๆไหม   มีพาพวกคุณไปเลี้ยงไหม

ไฉ่หลิน      ：ถ้าหากว่าเลิกงานเช้า  อาหารเย็นนั้นล้วนเป็นซูโหย่วเผิงเลี้ยง

เจียวๆ        ： มันจริงหรือเท็จ คุณอย่าไปช่วยเขานะ

ไฉ่หลิน      ： จริงๆ

เจียวๆ        ：เธอพูดภาษาจีนได้ตั้งแต่เมื่อไร

ซูโหย่วเผิง   ：ฉะนั้นคุณอย่าพูดเล่นๆกับเธอนะ   เธอฟังออกนะ

เจียวๆ         ：และผมยังมองข้างๆเขารู้ว่าหูเธอสะอาดดีมาก ไม่เคยเห็นมานานแล้ว

หลินเอ่อจิน  ：คนนี่แปลกคนจริงๆ

เจียวๆ        ：ผมมากที่ขี้หูกลิ้งออกมาอย่างนั้น

ญ             ：ซูโหย่วเผิง ขอให้เพื่อนๆทุกคนจำไว้ให้แม่น ทีหลังทุกครั้งที่ถ่ายทำ
                 ถ้าถ่ายทำเสร็จเร็วหน่อย    ควรเป็นซูโหย่วเผิงเลี้ยงทุกครั้ง

ช             ：อย่างนี้ร้ายกาจ อย่างนี้มันใจกว้าง ยอดเยี่ยม

ญ             ：อันนี้ใจกว้างภูมิฐานจริง ฉะนั้นซืออี้หนันคุณเคยเลี้ยงเขาเปล่า

ซูโหย่วเผิง   ：อื่ม แล้วทำไมผมจะต้องมาอธิบายล่ะ คุณสามารถบอกกับ

 

[Chomnath]

 

ซือี้หนัน    ：เขาซื้อของของเขาเองจริงๆ แล้วช่วงว่างสามสิบนาที่นั้นก็เลยถือโอกาส
               ไปซื้อของขวัญของเจียวๆกับหลินซินหยู กลับมากลับพบกันโดยบังเอิญ

ซูโหย่วเผิง ：น้ำใจก็พอเหมาะแล้วนิ

ซืออี้หนัน   ：เมื่อถูกถ่ายแล้วก็กลับกลายว่าผมเป็นคนขี้เหนียว
                แล้วผมก็ไม่มีน้ำใจอีก ผมยังพูดไม่จบเลย

หลิวเอ่อจิน  ：กลับมา

ญ             ：คุณนั่งลง

เจียวๆ        ：บ้านผมกำลังจะไหม้ขึ้นมาแล้ว

ช             ：การนัดพบกันวันนั้นมันแย่จริงๆ แย่มากๆ

ซืออี้หนัน    ：ยังมีอีกๆๆ ต่อๆ เดียวก่อนผมจะแฉคุณต่อ พี่เสียวยินนั่งก่อน
                 รอแป๊ป ผมซี้กับคุณขนาดนี้เลยหรือ จะบอกกับคุณไปร้อง เคทีวี

จางล่อจิน    ：เรื่องนั้นหรือ ผมก็รู้ อันนั้นดี

ญ             ：เขาไปที่เคทีวี เดี๋ยวก่อน พวกคุณก็เคยไปใช่เปล่า

ซูโหย่วเผิง จางล่อจิน： เคย เคย ๆๆ

ญ             ：เขาเลียบแบบใครเป็น

ซืออี้หนัน     ：หม่าตันน่า(มาดอนน่า) ผมจะบอกกับคุณ

เจียวๆ         ：รักข้ามรุ่น

[Chomnath]

 

จางล่อจิน  ：ครั้งแรกที่ผมเห็นภาพวาดของ เหว่ยแซ่ ก็เพราะเขา
               เมื่อกี้เจียวๆก็พูดไปแล้วมิใช่หรือ  ว่าจงเซิงหมิงไฉ้ 
                ที่จริงพวกเราอาจเพราะว่าเจียวๆเป็นรุ่นพี่

เจียว        ： เป็นรุ่นก่อนพวกเขา

จางล่อจิน  ：พวกเราเป็นรุ่นน้อง โหย่วเผิง ที่เราเห็นนั้น
               เขาก็ได้แต่ฟังอันนั้น หม่าตันน่า(มาดอนน่า)

ญ           ：เดี๋ยวก่อน ๆ ฉันอยากจะถามคุณไฉ่หลินก่อน คุณไฉ่หลิน ตอนที่เขาถ่ายทำนั้น
               เขามีไหมที่เล่นสนุกๆกับเพื่อนๆ  เขาเคยเลียนแบบอย่าง หม่าตัน(มาดอนน่า) ไหม

ไฉ่หลิน      ：ไม่เคยดูเลย แต่ก็อยากจะดูมาก

ซูโหย่วเผิง  ：ทำได้ดีมาก เขาร้ายจริงๆ

เจียวๆ        ：เขาเป็นจริงๆ เพราะในตอนนั้นเขาถูกผมชิงเจ้าแห่ง ฮายื่อ แล้วเขาก็เปลี่ยนแล้ว
                 เขาก็เริ่มสนใจดนตรีฝรั่งแล้ว รักล้ำ ทำนอง ท่าทาง มั่วเลยเถิด ชั่วทราม

ญ             ：ฉันคิดว่าอย่างนี้ดีแล้ว ฉันคิดว่า ไฉ่หลิน อยู่ที่นี่ พวกเราก็ไม่ต้องเสียหน้า
                 เพียงแค่คุณร้องเพลงภาษาอังกฤษเพลงหนึ่ง ในเวลาร้องนั้นก็มีท่าทางของ
                 มาดอนน่า หน่อยๆ ว่าไหม ฉันรู้สึกว่านักแสดงกับการเลียนแบบก็เป็นสิ่งหนึ่ง 
                 เอาล่ะตอนนี้พวกเรามาชมกัน เขาร้องเพลงที่ มาดอนน่า ร้อง คุณเป็นจริงๆใช่ไหม

ซูโหย่วเผิง  ：ร้องนั้นก็ร้องเป็น  แต่เต้นท่าเต้นของเขา(หมายถึงมาดอนน่า) ไม่ค่อยได้

ซืออี้หนัน    ：อย่าโม้ ธรรมดาบ้าคลั่งกับเคทีวีมาก คุณก็คิดเสียว่าที่นี่เป็นหน้าตู้ก็ดีแล้วนี่

ญ            ：พูดแล้วต้องรับผิดชอบด้วยนะ เอาล่ะ มาๆ ร้องนำหน่อย

[Chomnath]

 

ซูโหย่วเผิง  ：อันนี้ผมไม่เป็น คุณรีบมาช่วยหน่อย เร็ว
                ซืออี้หนันถึงจะเต้นเป็นจะบอกให้ เต้นดิ ผมร้องคุณเต้น

ญ            ：หยุดก่อน

เจียวๆ        ：ร้องเพลงที่คุ้นๆหน่อยได้เปล่า ไล้ อะ เวอกิง ดีไหม
                 อย่าตามเลย เร็วหน่อย

ซูโหย่วเผิง  ：ตอนนี้เสียงมันไม่ไหวแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อนยังพอไหว
                อย่างนี้ มาดอนน่า ทำก็จะมีผล ถ้า มาดอนน่า เห็นคงบ้าตาย

ญ            ：ไม่นะ เขาตอนนั้นฉันคิดว่า  เขาคงเด็กมากๆอยู่เลย

ซูโหย่วเผิง  ：ก็ชอบฟังเพลงของเขา  แต่ท่าของเขาเต้นไม่เป็น

เจียวๆ        ：ไม่หรอก เพระเขาเป็นขวัญใจมาตั้งนานแล้ว เลยต้องการมีอวัยวะ
                 ที่จะต้องระบาย เพราะลักษณะของเขานั้นดีมากๆ แล้วโดนสอนว่า
                 คุณทำอย่างนี้ ไม่ฉะนั้นเมื่อไปที่หน้าตู้ ปิดประตูอะไรก็ออกมาหมด

หลิวเอ่อจิน  ：กลางวันเป็นพวกลูกผู้ชาย กลางคืนเป็นลูกลิง ความรู้สึกอย่างนี้
                เขาขึ้นบนโต๊ะเก้าอี้เต้นเลยนะ แล้วทำบ้าๆ เว่อร์ๆ

ซูโหย่วเผิง   ：ผมไม่เคยเลย ยืนยันได้ว่าไม่มี

ซืออีหนัน     ：คุณหละยืนยันว่าไม่มี

ญ              ：จางล่อจิน คุณพูดสิ

เจียวๆ         ：คุณชกต่อยกันขึ้นมาผมจะปกป้องเขา(หมายถึงไฉ่หลิน)

ซูโหย่วเผิง   ：ออกห่างไปไกลจากเธอหน่อย

ญ             ：คุณไฉ่หลิน ภาษาเกาหลีของหวงจือเจียวพูดอย่างไรล่ะ
                 มันไม่น่าฟังหรือ หวงจือเจียวคือ ผีจือ เขาเป็น ตัว ผีจือ

เจียวๆ         ：ไอ้อ้วน พูดยังไงหรือ ไอ้อ้วน เขาเป็นไอ้อ้วน

 

[Chomnath]

 

หลิวเอ่อจิน   ：ยังผงกหัวอีก

ญ              ：คุณพูดอะไรนะ

หลิวเอ่อจิน    ：ผมว่าผมเป็นหมู

เจียวๆ          ：เธอไม่มีสัมมาคาราวะเลย หัวเราะได้ทั้งวัน หัวเราะได้มีความสุขมาก

ญ              ：ไม่ใช่ คุณลองคิดดู หากพวกเราเป็นคนที่สุภาพเรียนร้อยแล้ว
                   ถ้าพวกเราเป็นแขกรับเชิญพิเศษแล้ว มีคนบอกว่าฉันเป็นหมู
                   คุณจะไม่หัวเราะหรือ ว่าไหม

เจียวๆ         ：ผักดอง คุณฟังรู้เรื่องหรือ ผมก็นึกว่าคุณฟังไม่ออกว่าคุณเป็นผักดอง

ญ              ：ที่จริงในนี้ฉันเพิ่งสังเกตเห็น หลี่เหวย มา หลี่เหวย พูดว่าเพราะว่าเขา
                  เขาประโยคหนึ่งที่เขาพูดนั้นแปลมาก ให้ฉันอะไรนะ

ซูโหย่วเผิง    ：เป็นผู้ทรงเกียติที่ให้ผมเดินเข้าสู่ทางที่ไม่ค่อยถูกต้อง
                  มาเรามาให้ผู้ทรงเกียรติมาพูดตรงนี้ให้ชัดๆ

หลี่เหวย       ：ไม่หรอก วันนี้ที่จริงน่าจะเป็นผู้ไม่มีจุดยืนที่สุด เพราะว่าผมเป็นคนรุ่นหลัง

ญ              ：รุ่นหลัง แต่เขาเป็นผู้ทรงเกียรติของคุณนะ ก็คือทำไมต้องเป็นเพราะเขา
                  ที่ให้คุณเดินเข้าเส้นทางที่ไม่ค่อยถูกต้องล่ะ

หลี่เหวย       ：เออ อันนี้น่าจะพูดถึงประมาณสี่-ห้าปีที่แล้ว

ซูโหย่วเผิง    ：ประมาณสี่ห้าปีก่อน ที่จริงก่อนที่พวกเขาจะเข้าสู่เส้นทางนี้ผมก็รู้จักแล้ว คิดไม่ถึงล่ะสิ

หลี่เหวย       ：หลังจากวงเสี่ยวหู่ตุ้ยจนถึงตอนหลัง ก็คือตลอดมาก็รับสะสมอย่างนี้มาอย่างดี
                  ใจตอนนั้นมีผู้กำกับคนหนึ่ง ก็คือผู้กำกับคนปัจจุบันของ โหย่วเผิง
                  ก็เป็นคนที่นำฉันเข้าสู่วงการ ชื่อ “พี่ซ่ง” หลังจากนั้นก็พูดกับข้าพเจ้าว่า
                  คุณหลี่เหวย ผมรู้สึกว่าคุณมีคุณสมบัติไม่เลวนะ และตอนนี้ผมก็กำลังจะหาคนใหม่
                  และผมรู้สึกว่าคุณเหมาะสมมาก

[Chomnath]

 

ญ          ：ตอนนั้นคุณมองดู   คนนี้เป็นคนอย่างไร ใช่ไหม

หลี่เหวย   ：ใช่ ผมก็ไม่แน่ใจเขา

ซูโหย่วเผิง ：พิลึก พิกล ชอบกล ลักษณะนี้

หลี่เหวย    ：พิลึก พิกล อย่างนี้แหล่ะใช่  ผมก็ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ
              ผมอยากจะบอกว่าทำไมผมถึงว่าคุณ  ผมก็บอกกับคุณว่าอย่ามาพูดกับผมมากมาย
              ผมไม่มีความสนใจอย่างนั้น หลังจากนั้นเขาก็บอกว่า เอาอย่างนี้
              ผมจะเรียกซูโหย่วผิงออกมา ผมก็พูดกับคุณว่า ผมเคยชักชวนเขา และยัง

ซูโหย่วเผิง ：ที่จริงเรื่องเป็นอย่างนี้หรือ ธาตุแท้ก็กระจ่างแล้ว เอามาเป็นป้ายยี่ห้อ

หลี่เหวย    ：เขาก็พูดกับผมตลอด ผมก็ยังไม่เชื่อ ผมบอกว่า เอาล่ะ

ญ            ：จะต้องเห็นตัวตนแท้จริงของซูโหย่วเผิงใช่เปล่า

หลี่เหวย    ：ใช่ ผมก็พูดกับเขาว่า คุณนัดเขาออกมาซิ ผมก็สามารถ ผมก็จะเชื่อประมาณนี้
              สุดท้ายเมื่อผมไปร้องเพลงในขณะนั้น ตอนนั้นยังมี “หลินเย่อวเหวย” อยู่ สุดท้ายมาดูอีก
              มีซูโหย่วเผิงมาจริงด้วย ผมก็ตกใจ ผมก็แปลกใจ ว่า เอ้ คนนี้มันมีอะไรที่เหมือนนิดหน่อย
              จากนั้นดูเหมือนว่าใช่ แต่ก็ดูเหมือนไม่เหมือน เพราะคุณใจคอนั้นมันสุภาพมาก
              และยังเรียบร้อย ไม่นะ หลังจากนั้น

ซูโหย่วเผิง  ：หลังจากนั้น หลังจากนั้นแล้วอะไร  เรื่องเคทีวีมาอีกแล้ว

ญ            ：เขามาดูอย่างไร เขามาดูคุณอย่างไม่สุภาพอย่างไร

หลี่เหวย     ：ไม่นะ ไม่ใช่ว่าไม่สุภาพ ก็คือเราเจอกันเป็นการส่วนตัว เขาก็พูดคุยเก่ง
               และยังร่าเริง เขาร้องเพลงอินมากๆ ผมก็รู้สึกว่า

ญ            ：ร้องเพลงร้องได้อินมากๆ ร้องเพลงอะไรหรือ ในตอนนั้นเขาร้องเพลงอะไร

ซูโหย่วเผิง  ：อันนี้จำไม่ค่อยได้แล้ว แต่ว่าพวกเขาสองคนก็ล้วนได้ร้องเพลง “หลี่เหวย”
               กับตอนนั้นกับ “หลี่เย่อวเหวย” สองคนก็ร้องเพลง

[Chomnath]

 

หลี่เหยย   ：อันนี้อย่าไปเอ่ยถึงเลย มันทุเรศมาก

ซูโหย่วเผิง ：ไม่นะ ตอนนั้นที่จริงก็ร้องได้ไม่เลวแล้วนะ เพียงแต่รู้สึกว่า
              พี่สุดหล่อนี้ รุ่นแรงๆอย่างคุณคุณรู้ไหม และเข้าใจตอนนั้นนี่ เพราะแท้จริง
              เขาก็เป็นประเภทที่ว่า  พี่สุดหล่อลักษณะอย่างนั้น ฉะนั้นเขาเห็นผมแล้วเขาก็รู้สึกว่า
              “ซูโหย่วเผิง” ก็คือ เขาเป็นคนที่สุภาพเรียบร้อยอย่างนั้นแล้ว เมื่อเห็นผมแล้วก็เหมือนกับว่า
              พึ่งเลิกจากโรงเรียนมาอย่างนั้น  เขาเนี่ยก็เป็นประเภทพวกกลุ่มหล่ออย่างนั้น

ญ          ：ก็คือผมก็หล่อ คุณก็หล่ออย่างนี้

ซูโหย่วเผิง ：ใช่ ใครจะหล่อกว่ากัน ฉะนั้นก็เลยมีภาพประทับที่ฝังลึกเหมือนกัน
              ก็รู้สึกว่า เงื่อนไขในตัวเขานั้นก็ไม่เลวเหมือนกันนะ

ญ           ：แล้วพวกคุณสองคนเคยร่วมร้องเพลงด้วยกันไหม
              มีร้องด้วยกันในตอนนั้นไหม

หลี่เหวย    ：ที่จริงผมเองก็นับว่าคนหน้าด้าน เพราะเขากำลังเลือก โหย่วเผิง
              ชอบร้องเพลงมาก เพลงที่คนอื่นเลือกเมื่อเขาร้องจนอินแล้วเนี่ย
              ผมก็เอาไมค์มาร้องด้วยกับเขา เมื่อผมร้องไปเขาก็ไม่ยอมร้อง

ซูโหย่วเผิง ：จริงเหรอ

หลี่เหวย   ：ไม่หรอก  คือผมยืนยันจะร้องเอง

ซูโหย่วเผิง ：ที่จริงแล้วก็จำไม่ได้แล้ว ใจตอนนั้นร้องอะไรก็จำไม่ได้แล้ว
              แต่ในตอนนั้นพวกเราก็เคยเจอกันแล้วอย่างนั้น หลังจากนั้นก็เริ่มโด่งดังแล้ว
              พวกเขาสองคนก็โด่งดัง

หลี่เหวย ：ใช่ในตอนนั้นผมรู้สึกว่า ที่จริงจนถึงตอนนี้ผมยังรู้สึกขอบคุณอยู่เสมอ

ญ         ：ที่จริงฉันว่า ในตอนนั้นถ้าซูโหย่วเผิงไม่ได้มา อาจจะไม่อยากจะลงนาม
            ในใบสัญญาอันนั้นใช่ไหม “หลี่เหวย” ก็อาจจะ

ซูโหย่วเผิง ：อาจจะรู้สึกว่าวงการศิลปินนั้นไม่รู้จะเข้าไปอย่างไร

[Chomnath]

 

ญ           ：ใช่นะ มีพวกพิลึกพิเรนมากมายอย่างนั้นว่าไหม

ซูโหย่วเผิง ：ใช่ จะไม่ได้ซื่อๆอย่างนี้  คนที่พิกล สุดๆก็มีแค่คนเดียว “พี่ซ่ง”

หลี่เหวย    ：แต่ที่จริงก็คือ พวกเขาก็เล่าว่า โหย่วเผิง ดังมากมายอย่างนี้
              แต่มีเรื่องหนึ่งที่ผมยืนยันได้ ก็คือครั้งหนึ่งพวกเราอยู่ที่เซี่ยงไฮ้ ประมาณปีกว่าก่อนโน้น
              และเป็นรายการทีวีอย่างนั้น อันนั้นผมเองก็เข้าวงการแล้ว ก็เป็นดาราคนหนึ่ง
              ก็เริ่มจะมีผู้คนรู้จักกันแล้ว ในครั้งนั้นผมกับเพื่อนของผมพอดีคืนนั้น เราคิดว่าพวกเราจะออก
              ไปดื่มไรหน่อย เมื่อเข้าไปปั๊ปก็สังเกตเห็นตู้เพลงตู้หนึ่ง ในตอนนั้นที่ได้เห็น
              “ซูโหย่วเผิง” ใช่ยังมี “ซินหยู” อีก

เจียวๆ      ：เป็น “ซินหยู” อีกแล้ว

หลี่เหวย   ：พูดได้เปล่า

ญ          ：ฉะนั้นข่าวลือก็เป็นความจริงหมด

หลี่เหวย   ：ที่จริงในตอนนั้นพวกเราก็ไม่ใช่ว่ารู้จัก เพราะอะไรคุณรู้ไหม
             ผมรู้สึกว่าคนนี้หน้าคุ้นๆ แต่ว่า เพราะว่าผมพบกับคนที่รู้จัก ผมจะทักเขาแน่นอน
             ในตอนนั้นยังมี “พี่โต้ว” พวกนั้น จากนั้นคนนี้เขาได้ยิ้มให้กับผม ผมก็คิดว่าเอ้คนนี้เป็นใคร
             เพราะเขาใส่แว่นที่ใหญ่มากๆ แล้วใส่เสื้อเชิ้ตลาย แล้วนั่นอย่างหล่อเหลาอย่างนี้นั่นอยู่ที่นั่น
             ผมคิดว่าคนนี้แท้จริงเป็นใคร ตอนหลังมองอีกครั้ง โหย่วเผิง จริงหรอ ใช่โหย่วเผิง
             จากนั้นผมก็ไปหาเขา เพราะในตอนนั้นเขานะ ท่าทางเท่ห์มาก

ซูโหย่วเผิง ： แล้วใส่เสื้อผ้าได้โบราณอย่างนั้น มันใช่ผู้กำกับ ฮ่องกงคนใดคนหนึ่งหรือเปล่า

หลี่เหวย ：ถ้าผมจำไม่ผิดนะน่าจะเป็น

ญ         ：เอ๋ มันอาจเป็นผู้กำกับฮ่องกงที่ชื่อสามพยางค์เปล่า ถูกเปล่า คุณก็ปลอมเป็นเขา

ซูโหย่วเผิง ：ทำไมเอาผมไปเปรียบกับ “เหยียนอู่ถำ” ล่ะ

หลี่เหวย  ：ไม่หล่ะ ที่จริงผมได้พูดหลายอย่าง

[Chomnath]

 

ญ         ：ที่จริงหลี่เหวย พูดไปแล้ว ศิลปินคนนี้ก็เต็มไปด้วยความสนุก
            คุณดูสิตอนเริ่มแรกของซูโหย่วเผิง กับตอนนี้ที่เขาแสดงหนังนั้นที่จริงก็ต่างกัน
            ที่จริงหลี่เหวยนั้น เรื่องแรกคือเรื่อง “หมาลาเซียนซือ”

หลี่เหวย  ：ก็คือ “หมาลาเซียนซือ”

ช          ：ดูหน่อยนะ พวกเราก็กล้าให้เขาดู

ญ          ：ไฉ่หลินบอกว่าได้ดูหนังเรื่องแรกของเขา

เจียวๆ     ：ไม่ใช่ เขาถามว่า ซาลาเปาที่เขาสั่งเมื่อไรจะมาสักที
             นั่งนานขนาดนี้ยังไม่มีอาหารหรือ

ญ          ：เอาล่ะเรามาดูก่อน

หลี่เหวย   ：ไม่นะ พูดตามจิตสำนึกแล้ว ผมรู้สึกว่าเมื่อเปรียบกับอดีตของโหย่วเผิงแล้ว

ญ          ：ของคุณก็ดีกว่าเยอะเลย

ซูโหย่วเผิง ：คุณอย่างเปลี่ยนเรื่องได้เปล่า

ช           ：พูดอย่างนี้ไม่ได้ เพราะในสมัยของคุณ

ญ          ：ฉะนั้นก็คือบอกกับคนอื่น  อย่าเข้าวงการตอนสิบห้าปี
             เข้าวงการเร็วไปใช่หรือเปล่า

เจียวๆ     ：เอางี้ดีไหม พวกเราคิดแผนจัดการเขาดีเปล่า คุณร้องเพลง
             “ชินเจียนไต้ใจ้เซินเปียนไหลทิงๆคัน” (เจียวๆร้องเพลง) เอาของคุณอันนั้นก็ได้
            คุณไปนั่งบนโถส้วมให้เราดูหน่อย คุณอุจจาระ คุณคิดว่าคุณไม่มีอะไรน่าขำเหรอ พวกเราดีต่อคุณ

ญ          ：ที่จริงสุดหล่อที่มาในวันนั้น แต่ในสุดหล่อ ก็คือก่อนหน้าที่ยังไม่มีสุดหล่อคนนี้
             ก็อาจจะมีอะไรที่มีความหมายมากๆ แต่คุณนั้น คุณในตอนนั้นก็หล่อมากๆแล้วดูซิ

หลี่เหวย   ：ในตอนนั้น ใช่แล้ว ประมาณสามปีก่อน ไม่ จะพูดไปเมื่อกี้ว่า

[Chomnath]

 

ญ         ：ฉะนั้น ฉันจะแนะนำเธอให้กับคุณไฉ่หลินเป็นทางการแป๊ป ไม่แน่อนาคตคุณ
            อาจได้ร่วมงานกับเขาก็ได้เอาล่ะ จะแนะนำอย่างเป็นทางการกับคุณไฉ่หลินหน่อย
            นี่คือ “พี่เหวย” พี่เหวย พูดอย่างไร

เจียวๆ     ：ปู่เหวย พวกเขาก็เรียกเขาอย่างนี้แหล่ะ

ไฉ่หลิน   ：แต่ก็ไม่เคยเรียกพี่ชายง่ายๆสำหรับ  คนที่เคยเจอกันครั้งแรก

ญ         ：ครั้งแรกจะพูดอะไรล่ะ

ช          ：ใช่ งั้นจะเรียกเขาว่าอะไร

ไฉ่หลิน   ：ก็เหมือนกับคนญี่ปุ่นอย่างนั้นก็คือ “ซัม” อะไรๆ ถ้าเกาหลีก็คือ “ซี่” อะไรๆอย่างนี้

เจียวๆ     ：ก็เรียกเขาอันนั้น ลุงใหญ่

ซูโหย่วเผิง ：คุณอย่าเรียกมั่วๆได้หรือเปล่า พวกเขาตั้งใจในการฝึกนะ แปลกจริงๆ

เจียวๆ      ：คุณพูดกับเขา “ไต้หวันมู่ชุ่น” คู่ไจ คุณเหวย เขาหันกลับมาพูดกับผมคำเดียว
             ของปลอม จีนกลางเขารู้ไม่น้อยเลยนะ ซูโหย่วเผิง คุณสอนเขาอะไรบ้าง

ซูโหย่วเผิง ：เขาเก่งนะ

เจียวๆ     ：คุณอย่าไปสอนคำพูดไม่ดีให้กับเขาดีไหม

ญ          ：ขอบคุณหลี่เหวย

ช          ：สุดท้ายผมก็ได้เจอกับคุณไฉ่หลินแล้ว

เจียวๆ     ：เกี่ยวอะไรกับคุณ

ซูโหย่วเผิง ：ผมรู้สึกว่า...ผมทนไม่ได้แล้ว

[Chomnath]

 
 

เจียวๆ      ：เมื่อก่อนก็แค่ได้ดูแต่หนังเกาหลี อยากจะหาโอกาสอย่างนี้นะ

ซูโหย่วเผิง ：คุณยังมีอะไรที่จะพูดกับผมไหม

เจียวๆ      ：ไม่หรอกอยากมากที่จะได้ใกล้อย่างนี้ คุณอย่ามากั้นขวางอยู่ตรงกลาง

หลิวเอ่อจิน ：คุณอย่า ไปนั่งใกล้เขาอย่างนั้นได้ไหม  เขาแต่งงานแล้วนะ

เจียวๆ     ：และพวกเราก็ไม่ได้เจอกันมาตั้งนานแล้ว ผมก็อยากที่จะนั่งใกล้ๆอย่างนี้
            กับคุณด้วย ไม่หรอก เธออยากจะมองผมผ่านทางคุณมาตลอด คุณอย่าเป็นอย่างนี้

ญ         ：ที่จริงไฉ่หลินมี fans มากมายจริงๆ

เจียวๆ    ：ฉะนั้นจะต้องดู “หัวซื่อปาเตียนตาง”

ญ         ：ใช่ๆ “หัวซือปาเตียนตาง” นั้นมี “ซูโหย่วเผิง” ยังมีเขา
            ยังมี “เหอหยินตง-ปีเตอร์” ร่วมแสดงพร้อมกัน

ซูโหย่วเผิง ：ที่นั่งอันนี้  กว้างพอไหม

เจียวๆ     ：ดี มาๆ เพื่อนเก่า

ญ         ：และยังรู้ว่าตอนนั้นที่ ไฉ่หลินแต่งงานที่เกาหลี
            พึ่งแต่งงานไปยังไม่นาน ประมาณปีกว่า สามีก็หล่อมากๆ

เจียวๆ     ：ไม่ใช่

ซูโหย่วเผิง ：อย่าอย่างนี้ดีไหม

เจียวๆ      ：แปลกจริง แท้จริงคุณเป็น แฟนของใคร แปลกนะ
             ให้ผมพูดหน่อยจะตายไหมเนี่ย