2014.01.07康熙來了完整版 他們都是渾然天成的戲精？！

[Alec Love Me]

[2014.01.07]รายการ คังซีไหลเล่อ

2014.01.07康熙來了完整版　他們都是渾然天成的戲精？！
https://www.youtube.com/watch?v=rtujTTEu00c

2014.01.07康熙來了完整版　他們都是渾然天成的戲精？！
https://www.youtube.com/watch?v=rtujTTEu00c

[Alec Love Me]

0.31   [ตัวอักษรสีน้ำตาล—ช่ายคังหย่ง   ตัวอักษรสีชมพู—สวีซีตี้]
0.31   จริงๆแล้วความลำบากที่คนในแวดวงบันเทิงได้สัมผัสจากการทำงานนั้น
0.33   จะมีความแตกต่างจากความลำบากของคนทั่วๆไป
0.35   แต่ที่ไม่อาจปฏิเสธได้ก็คือ คนในแวดวงบันเทิงนั้น
0.37   เมื่อพวกเขาทำงาน ก็จะได้ลิ้มลองความสนุกสนานที่แตกต่างกันไป
0.41   ผู้ที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานหลายๆคน
0.43   จึงมีโอกาสหาประสบการณ์ชีวิตในด้านที่แปลกใหม่ให้กับตนเอง
0.47   เพราะฉะนั้นวันนี้เราจึงได้เชิญแขกรับเชิญทั้ง 5 ท่านมายังรายการ
0.49   พวกเขาจะมาพูดถึงเรื่องราวสนุกสนานที่นอกเหนือจากการทำงานที่พวกเขาได้ลิ้มลอง
0.53   ยินดีต้อนรับแขกรับเชิญทั้ง 5 ท่าน สวัสดีครับ
0.55   ยินดีต้อนรับค่ะ
0.55   (ชื่อแขกรับเชิญ ตัวอักษรสีขาวขอบแดง-- 苏有朋ซูโหย่วเผิง / 林柏宏 หลินโป๋หง / 林依晨หลิน อีเฉิน / 郎祖筠หลางจูอวิ๋น/ 杜研 ตู้เหยียน)
0.58   ทั้ง 5 ท่านนี้ พวกเขาได้ร่วมกันทำงานในผลงานภาพยนตร์เรื่องใหม่
0.59   (ตัวหนังสือสีขาวขอบแดง) พวกเขาล้วนเป็นเมล็ดพันธุ์ที่ดีที่สุดแห่งวงการภาพยนตร์?!
1.00      และใน 5 ท่านนี้ มีอยู่ท่านหนึ่งที่พอเข้ามาก็ได้เน้นSของเราถึงฐานะของเขาด้วยนะครับ
1.05   ทำไมคุณถึงให้ความสนใจกับอู๋ฉีหลงมากขนาดนี้
1.07   แล้วกับผู้ชายคนนี้คุณกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย
1.07   (ตัวหนังสืสีขาวขอบน้ำเงิน) อู๋ฉีหลง
1.10   เพราะในตอนนั้นฉันก็... ตอนนั้นฉันกำลัง...
1.11   นี่ซูโหย่วเผิงเลยนะ...  ใช่!
1.12    (ตัวหนังสือแทรกสีขาวขอบดำ) ฉันรู้...
1.14   คุณไม่ควรที่จะกล่าวต้อนรับซูโหย่วเผิงอย่างเป็นเกียรติหน่อยเลยหรือยังไง
1.15   ใช่
1.16   (ตัวหนังสือสีขาวตัวใหญ่ๆ) ไง... ช่วงนี้อู๋ฉีหลงสบายดีหรือเปล่า?
1.18   ก็เรื่อยๆนะ…
1.20   ช่วงนี้เขาคบหากับแฟน ฉันรู้สึกไม่แฮปปี้เอาซะเลย
1.23   ทำไมถึงไม่ไปเกลี้ยกล่อมเขาซะบ้าง
1.24   เขาก็ยังไม่มีแฟน คุณจะรุกเขาก็ได้นี่
1.26   ที่ฉันรักอู๋ฉีหลงก็เพราะซีรีย์เรื่องเจาะมิติพิชิตบัลลังก์น่ะสิ
1.29   คือคุณกำลังจะบอกว่าซูโหย่วเผิงไม่มีผลงานละครเป็นของตัวเองหรอ?
1.31   คือฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันหมายถึง
1.32   (ตัวหนังสือสีฟ้าในวงกลม) ว้าย ว้าย ว้าย
1.34   ภาพยนตร์เรื่อง The Message ของเขา   โอกาสมาแล้ว...
1.36   ผมให้โอกาสคุณมองผมใหม่อีกครั้ง
1.37   ภาพยนตร์เรื่องใหม่ของซูโหย่วเผิง
1.39   เขาโพสท่าโชว์รักแร้ใช่มั้ยเนี่ย
1.42   จั๊กกะแร้
1.43   นี่เป็นท่าที่ เสี่ยวS โพสอยู่บ่อยๆเลยนะเนี่ย
1.44   ขนาด เสี่ยวS ยังปิดไว้นิดส์นึง
1.46   ผมขอใช้ภาพยนตร์เรื่องนี้แสดงการคาราวะต่อ เสี่ยวS
1.47   ใช้รักแร้น่ะหรอ
1.49   ใช้จั๊กกะแร้มาแสดงการคารวะแฮะ
1.50   คุณไม่ใช่ตำรวจนี่
1.51   ทำไมคุณถึงโพสท่าโมเดลแบบนี้ล่ะ
1.53   ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
1.54   จริงๆแล้วผมเล่นเป็นตำรวจที่ขี้ขลาดมาก
1.56   พอเห็นแบบนี้แล้วก็เลยดูแปลกๆ
1.58   ใช่ รู้สึกไม่เหมาะเอาซะเลย
2.00   คุณอยากจะอาศัยภาพยนตร์เรื่องใหม่นี่เพื่อทำให้ S ตกหลุมรักคุณ
2.02   ครั้งต่อไปเวลาเจอคุณก็จะได้ตะโกนเรียกชื่อคุณ แบบนี้ใช่มั้ย
2.04   เอ่อ ผมก็หวังว่าจะได้รับโอกาสแบบนั้น
2.05   เพราะว่าในภาพยนตร์น่ะคุณไม่ได้แสดงเป็นพวกขี้ขลาดตาขาวไม่มีน้ำยาหรอกเหรอ
2.09   ถ้าหากฉันไม่ได้ดูข้อมูลมาผิดล่ะก็ จะให้ฉันแบบ...
2.11   จู่ๆก็รู้สึกตกหลุมรักพวกขี้ขลาดไร้น้ำยาได้ยังไง
2.13   ผมเดาว่าคุณจะต้องเป็นพวกที่เคยเจอหนุ่มหล่อประเภทที่ปกติๆมากจนเกินไป
2.15   ผมคิดว่าคนอีกประเภทก็มีโอกาสแบบนั้นได้นะ
2.17   เอ๋...ในตอนแรกที่เขาแสดงเรื่ององค์หญิงกำมะลอ
2.20   ทำไมล่ะ

[Alec Love Me]

2.21   ก็เป็นซีรีย์สมัยราชวงศ์ชิงเหมือนกันนะ
2.22   ทำไมถึงไม่สามารถทำให้คุณตกหลุมรักเขาได้
2.24   เพราะสมัยที่มีซีรีย์เรื่ององค์หญิงกำมะลอ
2.25   นักแสดงหญิงที่รู้สึกสนใจก็คือแม่นมหยง
2.29   คุณจะบอกว่าพอนักแสดงหลักๆปรากฏตัวขึ้น
2.32   ความสนใจที่คุณมีให้แม่นมหยงเนี่ย
2.33   ยังมีมากกว่าความสนใจที่จะมีต่อซูโหย่วเผิงอีกหรอ
2.35   อันดับแรก ตอนนั้นคนที่ฉันสนใจมากที่สุดก็คือแม่นมหยง
2.37   แล้วอันดับสองที่รู้สึกชื่นชอบก็คือเสี่ยวเยี่ยนจื่อ ที่แสดงโดยเจ้าเวย
2.39   อื้ม น่ารักมาก
2.40   งั้นอันดับสามก็เรียงมาถึงซูโหย่วเผิงแล้วใช่มั้ย
2.42   เอ่อ...ก็...
2.43   “ก็ค่อนข้าง” ชอบซูโหย่วเผิงน่ะนะ
2.45   ยังไม่ถึงอันดับสามน่ะ แค่ถึงอันดับ “ก็ค่อนข้าง” เท่านั้นแหละ
2.47   เพราะเสี่ยวเยี่ยนจื่อตอนนั้น
2.48   บทมันออกแนวยื้อแย่งกันเกินไปจริงๆนะ
2.49   ผมเข้าใจ ทั้งหมดนี้ผมเข้าใจดี
2.50   แต่ฉันคิดว่าในเวลาต่อมา บทบาท “อันนั้น” ของคุณในภาพยนตร์เรื่อง The Message
2.53   (ตัวหนังสือสีขาวขอบดำตัวใหญ่ๆ) ผมรู้นะ ว่าฝีปากของคุณค่อนข้างหนัก
2.56   บทบาท “อันนั้น” ในภาพยนตร์เรื่อง The Message
2.57   คุณก็ยังไม่มีปัญญาสร้างชนวนความรักได้เลยใช่มั้ย
2.59   ใช่ ก็คือไม่มีทางสร้างความรู้สึกแบบฉากอารมณ์ดูดดื่มกับเขาได้
3.03   ในภาพยนตร์เรื่อง The Message ก็แสดงออกมาได้อย่างยอดเยี่ยม แต่...
3.05   บทแบบนั้นก็ไม่ใช่ที่จะเอามาทำให้คนหลงรักน่ะนะ
3.07   แต่อย่างน้อยก็ทำให้ทุกคนรู้สึกได้ว่าเขาตีบทแตกนะ
3.10   ใช่ ในตอนที่รับบทในภาพยนตร์เรื่อง The Message
3.12   บทในเรื่อง The Message คงจะเป็นบทที่คุณชื่นชอบล่ะสินะ
3.14   ผมก็รูสึกว่า...พอได้
3.16   ผมนี่พังแบบยับเยินไปเลยอ่ะ
3.18   ผมว่ามานี่แล้วถูกกลั่นแกล้งก็ถูกต้องละล่ะ
3.20   ทนไม่ไหวแล้วอ่ะ
3.21   ผมจำได้ว่าสมัยภาพยนตร์เรื่อง The Message
3.22   เขาพร้อมด้วยหวงเสี่ยวหมิงและหลี่ปิงปิงก็ได้มาที่รายการคังซีของเราใช่มั้ย
3.24   มา   ใช่ครับ
 3.25   แล้วตอนนั้นพวกเราปฏิบัติต่อคุณ OK หรือเปล่า
3.28   ผมรู้สึกขอบคุณเป็นล้นพ้นเลยนะ จริงๆแล้วน่ะ
3.29   นั่นน่ะสิ
3.30   ผมยังเอาไปบอกกับเหว่ยจงเลย
3.31   บอกกับพี่เหว่ยจง
3.32    (ตัวหนังสือสีฟ้าใต้ภาพ) หวังเหว่ยจง
3.32   ดีมาก
3.33   เพราะที่ผมถ่ายทำในครั้งนั้น ผมก็ทำตัวไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่กับเขาจริงๆ
3.35   แล้วเมื่อกี๊พอเข้าสตูดิโอมาถึงจะรู้ว่า
3.36   ที่แท้กิริยาท่าทางทั้งหมดทั้งมวลนั่น ผมจะบอกว่า...ผมผิดไปแล้ว
3.38   คุณถ่ายรายการใหม่ร่วมกับพี่เหว่ยจงหรอครับ
3.41   ใช่ครับ พวกเราไปทำวิจัยเชิงสำรวจกันที่เซี่ยงไฮ้น่ะครับ
3.43   สำรวจความรู้ความเข้าใจโดยวิธีถาม-ตอบใช่หรือเปล่าครับ       ใช่ครับใช่…
3.45   ทุกๆท่านต่างก็หาประสบการณ์ที่เป็นโอกาสในพัฒนาบางสิ่งบางอย่างที่นอกเหนือจากเรื่องงาน
3.48   เพราะขนาดซูโหย่วเผิงเองก็ยังออกไปถือศีลเลยนะ
3.52   ฉะนั้นตอนนี้ซูโหย่วเผิงนั่งสมาธิที เขาสามารถลอยขึ้นมาเหนือพื้นดินราวๆ 30 เซนติเมตร
3.53   (ตัวหนังสือสีขาวขอบฟ้าในกรอบ) ซูโหย่วเผิงเลือกที่จะอาศัยช่วงเวลาหลังจากการทำงานเพื่อไปนั่งบำเพ็ญเพียรถึงประเทศอินเดีย?
3.56   เก่งปานนี้
3.57   (ตัวหนังสือสีขาวขอบดำตัวใหญ่ๆ) คือคุณจะสื่อว่ามันเป็นความผิดพลาดทางเทคนิคของการนั่งบำเพ็ญใช่หรือเปล่า
4.01   เดี๋ยวอีกสักพักเราคงจะต้องเชิญให้เขาออกมาสาธิตในเรื่องนี้แฮะ
4.04   แล้วก็ เหมือนว่าคุณหลิน อีเฉินก็ไปลอนดอนมานะ
4.07   อ้อ ใช่ค่ะ
4.08   คุณไปอยู่นานแค่ไหนแล้ว
4.09   พอจบเทอมแรกก็กลับมาค่ะ

[Alec Love Me]

4.10   แล้วเดี๋ยวก็ต้องกลับไปอีก
4.11   ก็คือแกล้งทำเป็นออกทัศนศึกษาต่างประเทศป๊ะ
4.14   ไม่ใช่ทัศนศึกษานะ
4.15   เธอสอบเข้าได้จริงๆ
4.16   ไปเรียนหนังสือจริงๆ   จริงๆครับ
4.18   ข่าวปลอมน่ะ   พวกคุณก็เชื่อกันเหรอเนี่ย
4.20   (ตัวหนังสือสีเขียว)
4.21   คุณมีเรียนด้วยมั้ย
4.22   มีค่ะ... มีเรียนด้วย
4.24   ไม่ได้เหมือนกับคนทั่วๆไปที่เรียนภาษาอังกฤษไปงั้นๆ
4.26   เสร็จแล้วก็ไปเดินเที่ยวกันหรอกหรอ
4.29   ก็เรียนภาษาอังกฤษเหมือนกันนะ
4.30   แต่คิดว่าเรียนแค่ภาษาอังกฤษมันดูสิ้นเปลืองไปหน่อย ก็เลย...
4.32   คุณก็เลยเรียนอย่างอื่นด้วย?
4.34   ก็เลยเก็บวิชาการแสดงผ่านจอโทรทัศน์ไปด้วย
4.35   Screen Active
4.35   (ข้อความสีขาวขอบฟ้า) หลินอีเฉิน นอกจากจะไปทัศนศึกษาเพื่อฝึกภาษาอังกฤษเพิ่มแล้ว เธอยังไม่ลืมที่จะเสริมทักษะการแสดงของตัวเองให้เก่งขึ้นด้วย?
4.37   เพื่อการแสดงในภาพยนตร์?
4.39   เพื่อในอนาคตน่ะค่ะ ในระยะยาวซักหน่อย
4.42   เพราะฉะนั้นทักษะภาษาอังกฤษของคุณในตอนนี้ก็คงจะไหลลื่นมากๆเลยน่ะสิ
4.43   ไม่เลยค่ะ
4.44   คุณรู้มั้ยว่าพอไปเรียนที่นั่นก็รู้สึกว่าทักษะของตัวเองถดถอยลง
4.46   ต่อมาพอไปถามคนอื่นดู
4.47   เขาบอกเป็นเพราะว่าทุกคนที่นี่ล้วนเป็นเจ้าของภาษากันหมดเลย
4.50   ผู้พูดภาษาอังกฤษที่เป็นเจ้าของภาษา
4.52   เพราะแบบนั้นก็เลยกลายเป็นว่า
4.53   อะไรนะ      จะรู้สึกว่า
4.54   ภาษาอังกฤษสำเนียงอังกฤษ
4.55   British
4.55   ใช่ค่ะ
4.56   ไม่มีอะไรหรอก ผมอยากให้เธอพูดเยอะขึ้นอีกซักสองสามประโยค
4.58   คุณไปเรียนหนังสือที่นั่นนานแค่ไหนแล้วคะ
5.00   พึ่งจะเรียนไปแค่เทอมเดียวก็ประมาณสามเดือนเอง
5.02   คุณจะบอกว่าที่กลับมานี่คือช่วงปิดเรียนใช่มั้ยครับ
5.04   คริสต์มาส ใช่ค่ะ
5.05   Christmas   ใครพูดภาษาอังกฤษประโยคนี้ไม่ได้บ้างล่ะ
5.08   Christmas eve
5.10   Christmas ใช่ค่ะ
5.11   ไม่อย่างนั้นคุณจะพูดยังไงล่ะ
5.12   เปล่า ฉันแค่อยากจะแกล้งเธอเล่นๆ
5.13   เธอแค่อยากจะพูดว่า Christmas น่ะ ไม่ได้หรือไง
5.15   ที่นี่มีแต่คนจีนทั้งนั้นเลย
5.16   ฉันไม่จำเป็นจะต้องหลุดคำภาษาอังกฤษออกมาตลอดอย่างนี้
5.18   สรุปคือ คุณปิดเทอมแล้ว
5.19   แล้วเดี๋ยวก็จะต้องกลับไปเรียนอีกในภาคเรียนที่ 2
5.20   ใช่ค่ะ...
5.21   งั้นตอนนี้คุณก็รับงานได้แค่ตอนปิดเรียนเท่านั้นใช่มั้ยครับ
5.23   ใช่ค่ะ
5.25   คุณคิดว่าคุณจะต้องเรียนไปจนสิ้นสุดที่ระดับไหนครับ
5.28   ระดับการศึกษา... ของมันเนี่ย... เรียนแค่ปีเดียวก็จบแล้วค่ะ
5.30   ถ้าหากสามารถคว้าใบปริญญาได้อย่างราบรื่นน่ะนะ
5.32   งั้นก็ดีมากๆเลยน่ะสิ   ใช่ค่ะ
5.34   เพราะทุกคนกำลังกดดันเธออยู่ว่าเมื่อไหร่จะแต่งงาน
5.35   จริงด้วย      ใช่
5.37   เพราะฉะนั้น คุณคิดว่าคู่หมั้นของเธอ
5.39   มีได้บินไปหาเธอถึงลอนดอนมั้ย
5.41   ฉันคิดว่าพวกเขาทั้งสองคงบินไปพร้อมกันเลยนะ
5.44   ทุกคนต่างก็มีงานมีการที่จะต้องทำน่นะคะ
5.46   น่าจะไม่ต้องก็ได้
5.47   ไม่มีทางอยู่ที่นั่นตลอดแน่นอน
5.48   แต่เขาก็น่าจะหาโอกาสในช่วงวันหยุด
5.50   บินไปอยู่เป็นเพื่อนคุณซักระยะแหละใช่มั้ยคะ
5.52   ถ้าไม่มีเลยก็คงจะแปลกมากๆน่ะนะคะ
5.54   เมื่อครั้งก่อนที่หลินอีเฉินมาที่รายการคังซีของเรา
5.55   ก็ได้ทำให้เรารู้สึกความซื่อสัตย์และตรงไปตรงมามากๆ
5.58   ดังนั้น ในตอนที่เธออยู่กับแฟนหนุ่มของเธอ
6.00   คุณคิดว่าจะมีการงอนง้อกันเกิดขึ้นมั้ย
6.02   ฉันคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่งอนง้อเป็นนะ
6.04   แต่เมื่อก่อน กับพวกเราก็คุยแต่เรื่องบำรุงร่างกาย
6.06   อะไรทำนองนั้นนะ
6.08   ต่อมาฉันก็ได้ติดตามข่าวบางอย่างของเธอนะ
6.10   ฉันพบว่าเธอเหมือนจะ
6.11   นับวันยิ่งมีนิสัยชอบความชัดเจนขึ้นเรื่อยๆเลย
6.13   ฉันเป็นแบบนั้นมาโดยตลอดเลยหรอ
6.15   ไม่ แต่ก่อนที่คุณเป็นนักแสดง แล้วพอเราคุยด้วย
6.17   ก็รู้สึกเหมือนกับ มีม่านมากั้นอยู่ ชั้นหนึ่ง
6.20   หลังจากนั้น ดูเธอในตอนนี้เหมือนจะค่อยๆมีความรู้สึกของคนขึ้นมาแล้ว
6.22   สรุปแล้ว เมื่อก่อนที่คุณมารายการคังซี คุณได้มีความรู้สึกที่ค่อนข้างจะระมัดระวังตัวด้วยมั้ยครับ
6.25   ม่านชั้นที่ว่า มันเป็นสิ่งที่จำเป็นไม่ใช่หรอ
6.26   ในบางครั้งน่ะ
6.27   จริงหรอ
6.28   ใช่ๆ... เธอพูดอะไรก็ถูกต้องหมดแหละ
6.31   ผมคิดว่าซูโหย่วเผิงก็... ยังโอเคนะ
6.32   อืมใช่
6.33   ขนาดเขายังไม่ต้องป้องกัน
6.33   ซูโหย่วเผิงนี่ พวกเราแค่ไม่กล้าถามมากเท่านั้นเอง
6.35   แบบว่า กลัวเขาอดไม่ไหวจนพูดออกมามากเกิน
6.38   ผมค่อนข้างกังวล
6.40   อย่างเจ๊หลางนี่ก็เปิดเผยหมดนี่นา
6.42   ไม่มีม่านมาปิดบังอะไรทั้งสิ้น
6.44   ไม่มีระยะห่างอะไรเลย
6.45   อากาศดีมาก   บรรยากาศตรงหน้าดีมาก
6.46   ใช่ค่ะ   ฉันคิดว่ามันคือการมองว่าการทำงานของคุณมันอยู่ในมุมมองไหน
6.52   ฉันคิดว่ามุมมองมักจะไม่ค่อยเหมือนกัน
6.54   คุณคิดว่าคุณทะเลาะกับหลางจูอวิ๋นแล้วจะชนะยาก
6.55   ทะเลาะหรอ
6.56   ไม่กล้าหรอก
5.56   แค่ความคิดในหัวที่คิดจะทะเลาะด้วย
6.58   ฉันก็ยังไม่กล้ามีเลย

[Alec Love Me]

6.59   ใครจะทะเลาะกับฉันเหรอ
7.01   เป็นเพราะท่าทางของคุณดูเหมือนจะทะเลาะกับคนเก่ง
7.02   อภิปรายเป็นไง
7.03   ก็ไม่ใช่หรอก น่าจะเป็นแบบว่า...
7.05   ในขณะที่ยืนอยู่บนตรรกะชีวิต
7.06   ยืนอยู่บนตรรกะชีวิต!
7.07   ในเวลาที่บีบจนฉันไม่ไหวขึ้นมาจริงๆ
7.08   ฉันก็จะต้องยกเหตุผลขึ้นมาพูดน่ะสิ
7.10   ผมรู้สึกว่า
7.11   จนถึงวันนี้ ผมก็เหมือนจะยังไม่เคยพูดคำว่า
7.13   “ยืนอยู่บนตรรกะชีวิต” คำๆนี้ออกมาเลยจริงๆ
7.14   นี่ไม่ใช่ภาษาที่มนุษย์จะพูด
7.15   ซูโหย่วเผิงคุณเคยพูดคำว่า “ยืนอยู่บนตรรกะชีวิต” หรือเปล่า
7.16   “ยืนอยู่บนเก้าอี้” น่ะเคย
7.20   คุณเคยพูดในภาพยนตร์บ้างไหม ประมาณว่า
7.22   “เรื่องนี้หากนำมายืนอยู่บนตรรกะชีวิตแล้วคุณก็ควรจะยอมรับผิดนะ”
7.24   ผมพูดความจริงได้ไหมเจ๊หลาง
7.26   พูดสิ
7.27   อ๋อไม่เคยครับ
7.29   เมื่อสักครู่พวกคุณได้ยินประโยคนี้แล้ว
7.30   ฉันจะไม่ได้พูดมันออกมาหรอก
7.31   แต่ฉันรู้สึกว่าในใจก็จะคิดประมาณนั้นนะ
7.33   เพราะว่ามนุษย์ก็ต้องมีการโต้เถียงโต้แย้งกันบ้าง
7.35   แต่ฉันคิดว่า
7.36   เมื่อคุณยืนอยู่บนตรรกะชีวิตแล้ว
7.37   ทุกคนอยู่ร่วมกัน...
7.38   เธอขึ้นไปยืนบนตรรกะชีวิตอีกแล้ว
7.40   รอบที่สองแล้ว...
7.41   เพราะฉะนั้น คุณเลยขึ้นไปยืนอยู่บนนั้นบ่อยๆใช่ไหมคะ
7.43   ยืนจนไปหมวดคำไหนในพจนานุกรมแล้วเนี่ย
7.46   ยืนหลายคนนี่อันตรายมาก
7.46   ไม่หรอก เพราะว่าคำว่าตรรกะเนี่ยมันกว้างและราบเรียบมาก
7.49   มันกว้างมาก เพราะฉะนั้นเมื่อขึ้นไปยืนแล้วจึงไม่ล้มลงมา
7.51   เธอไม่สามารถยืนบนขอบๆของคำว่า เอ่อร์ ได้
7.52   เพราะจะเดี๋ยวจะล้มหน้าหงายลงมาได้ง่าย
7.53    ถ้าหากเป็นคำว่า เหลี่ยว ล่ะก็
7.54   มีความเป็นไปได้สูงเลยล่ะที่จะล้มหน้าหงาย
7.56   เอ๋ ถ้าหากเป็นคนที่มีศิลปะในการพูดดีอย่างคุณ
7.57   แล้วลองมาโต้วาทีกับเธอเนี่ย
7.58   ฉันคิดว่าคุณไม่น่าจะแพ้นะ
8.00   เพียงแค่การปะทะของคุณมันไม่ได้แรงมากซะเท่าไหร่
8.02   เป็นเพราะว่า
8.04   เพราะอาซิ้มน่ากลัวมากไง
8.05   อาซิ้มไม่กลัวใครเลยนี่นา
8.07   เพราะแววตาพิฆาตของเธอ
8.09   มันโหดกว่าของคุณมาก   ผมรู้
8.12   แล้วเสียงของเธอก็ใหญ่เสียด้วย
8.14   เสียงใหญ่อันนั้นมาจากการฝึกภาพยนตร์
8.16   ช่วยไม่ได้
8.17   คุณว่าคุณไม่อาจทนต่อ
8.18   การแสดงสีหน้าในกองถ่ายของพวกนักแสดงได้ใช่ไหมคะ
8.19   ไม่ค่ะ การแสดงสีหน้าถือเป็นลักษณะนิสัยส่วนตัว
8.21   เธอบอกเธอเคยเห็นนักแสดงนำปัดข้าวของในกองถ่ายทิ้งระเนระนาด
8.24   จากนั้นก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปห้ามปรามนักแสดงนำคนนั้น
8.26   เธอก็เลยเข้าไปปราม
8.27   เพราะกลัวว่าเขาคนนั้นจะกลายร่าง
8.29   ฉันอยากจะฟังเรื่องนี้จัง
8.30   โอเค งั้นทุกคนเชิญนั่งดีกว่า
8.31   ให้เจ๊หลางยืนคนเดียวก็พอ
8.32   เซ็งจัง มีแค่ฉันยืนอยู่คนเดียว
8.34   นี่ไม่ใช่ยืนอยู่บนตรรกะชีวิตนะ
8.36   เธอกำลังยืนอยู่บนพื้นนี่แหละ OK
8.38   งั้นให้เธอยืนบนเก้าอี้เลยดีกว่า
8.39   จะต้องยืนจริงๆใช่ไหมเนี่ย
8.40   แน่นอนสิครับ
8.41   เปล่าหรอก ก็คือกลัวที่กองถ่าย
8.43   เพราะว่ากองถ่ายที่เราไปมันค่อนข้างไกล
8.45   ดังนั้นการเดินทางของพวกเราก็เลยไม่ค่อยจะสะดวกนัก
8.47   ถ่ายทำที่ไต้หวันน่ะเหรอครับ
8.47   ที่ไต้หวันค่ะ ที่ไต้หวัน
8.48   วันนั้นเนี่ย ก็คือว่า
8.50   แน่นอน รถไฟอาจจะมาถึงเลท
8.52   เพราะการไปที่นั่นโดยรถไฟเป็นอะไรที่ใกล้ที่สุดแล้ว
8.53   สะดวกที่สุดแล้ว
8.54   ก็ยังมาเลทซะได้
8.55   เลยกลายเป็นว่า
8.56   ที่พวกเราถ่ายกันเสร็จไปก่อนหน้าแล้วเนี่ยจะต้องมารอ
8.58   นักแสดงหนึ่งคนในนั้น
8.59   ทุกคนต่างก็รอ

[Alec Love Me]

8.59   (ข้อความสีขาวขอบฟ้าในกรอบ) นักแสดงกองถ่ายเดียวกันมาสายแถมยังอาละวาดด้วยสีหน้าไม่พอใจ หลางจูอวิ๋นที่อยู่ในเหตุการณ์ขาดอีกนิดเดียวก็จะเดือดจริงหรือ?
9.00   ที่ต้องถ่ายตรงช่วงหลังนี่รันกันไม่ได้แล้ว
9.01   เพราะเป็นบทของเขาทั้งหมดเลย
9.02   ครับ
9.03   พวกเราก็เลยกำลังรอ
9.04   ซึ่งฉันคิดว่านะ
9.05   ถึงแม้การเดินทางจะไม่สะดวก
9.06   หรือต่อให้เป็นเหตุผลอื่นก็เถอะ
9.08   แต่เป็นเพราะว่าทุกๆคนกำลังรอคุณอยู่
9.10   (ตัวหนัวสือสีขาวขอบดำตัวใหญ่ๆบรรทัดบน) อีกทั้งเมื่อยืนอยู่บนตรรกะชีวิตแล้ว
9.11   (ตัวหนัวสือสีขาวขอบดำตัวใหญ่ๆบรรทัดล่าง) เขาควรจะออกจากบ้านให้ไวกว่านี้
9.12   จริงด้วย
9.13   ไม่ใช่ วันนั้นเป็นเพราะว่ารถไฟมาถึงเลท
9.15   รถไฟเลท โทษเขาไม่ได้
9.16   เพราะปกติแล้วเขาไม่ได้มาสายนะ
9.18   แต่หลังจากนั้นคือ เมื่อเขาเข้ามาในกองถ่ายแล้ว
9.20   และเป็นเพราะผู้ช่วยผู้กำกับก็เข้ามาถามด้วยว่า
9.21   เมื่อไหร่พวกคุณจะเสร็จเสียที
9.23   เพราะผมของเขายังจะต้อง
9.24   เป็นทรงผมที่ซับซ้อนมาก ยังจะต้องจัดการเซทอีกนาน
9.26   เขาก็เลย...    พูดว่าก็กำลังทำอยู่นี่ไงล่ะ
9.28   ภาพยนตร์แนวยุคโบราณเหรอคะ
9.29   แต่เป็นเพราะว่า ผู้ช่วยผู้กำกับเนี่ย น่าสงสารมาก
9.30   ผู้ช่วยผู้กำกับก็ถูกผู้กำกับเร่งอีกที
9.31   ทำไมถึงไม่ตอบคำถามของ S ล่ะครับ
9.33   ถูกผู้กำกับเร่งมาอีกทีว่า แล้วจะต้องรออีกนานแค่ไหนกันแน่
9.35   เขาเลยมาเป็นครั้งที่สอง
9.37   ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่หนังยุคโบราณ
9.37   ไม่นับว่าเป็นยุคโบราณนะ
9.38   น่าจะเป็นหนังสมัย 40 หรือ 50 นี่แหละ
9.41   ใช่...
9.42   เพราะฉะนั้นก็เป็นนักแสดงรุ่นใหม่นี่แหละใช่ไหมคะ
9.45   เอ่อ...ตอนนี้ก็ไม่นับว่าใหม่แล้วแหละ
9.46   แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม คือต่อมาเขาก็พูดว่า
9.48   แล้วจะเข้ามาถามเซ้าซี้ตลอดเพื่อ?!! แล้วก็เขวี้ยงเลย
9.50   แล้วก็โมโหขึ้นมา
9.52   ฉันเอง...คือเป็นเพราะฉันก็คิดอยู่แล้วว่า
9.53   ทุกๆคนต่างก็กำลังรอคุณ
9.54   ฉันเองก็กำลังรอคุณ
9.55   ทุกๆคนเลยนะ
9.56   ฉันคิดออกแล้วว่าใคร
9.57   ทุกๆคนต่างก็กำลังรอคุณ ฉันเองก็กำลังรอคุณ
9.59   คุณไม่ใช่หนึ่งในทุกๆคนที่ว่าหรอกเหรอครับ
10.01   ใช่ค่ะ เพราะฉันนั่งอยู่ข้างๆ
10.03   อีกทั้ง ในขณะที่ฉันนั่งอยู่ข้างๆน่ะ
10.04   ฉันก็จะ...แต่งหน้าใหม่ด้วยเหมือนกัน
10.07   ก็คือ ฉันเองก็จะต้องแต่งหน้าใหม่ด้วย
10.08   เธอไม่สนผมเลยอ่ะ
10.09   ฉันไม่สนคุณเหรอ
10.10   เมื่อกี๊เธอก็ไม่สนใจฉันนะ
10.11   ไม่รับ
10.12   ตอนนั้นสีหน้าของฉันก็เริ่มเปลี่ยนละ
10.14   อีกทั้งช่างแต่งหน้าคนนั้น
10.15   ตอนแรกก็กำลังแต่งหน้าให้ฉันอยู่
10.17   พอเห็นเขาเข้ามาแล้วฉันก็บอกว่า รีบแต่งให้เขาเถอะ
10.18   เพราะเดี๋ยวก็จะถึงคิวเขาแสดงแล้ว
10.19   ของฉันเนี่ยค่อนข้างไว   ใช่
10.21   เขาก็ไม่พูดอะไร ก็นั่งลง
10.22   จากนั้นสีหน้าก็เริ่มแย่ลงไปเรื่อยๆ
10.23   แล้วก็ปัดข้าวของทิ้งระเนระนาด
10.24   ฉันก็   ปัดข้าวของหลายอย่างเลยเหรอ
10.26   ปัดข้าวของบนโต๊ะของเขานั่นแหละ มีอะไรบ้างฉันก็จำไม่ได้แล้ว
10.27   เพราะฉะนั้นคุณก็เลยยกช่างแต่งหน้าของคุณให้เขาไปก่อน
10.29   ซึ่งในช่วงเวลาเร่งด่วนแบบนั้น
10.30   เขาก็ควรจะพูดว่า ขอบคุณนะเจ๊หลาง แบบนั้นใช่ไหม
10.32   ไม่เป็นไรเลย เรื่องนั้นไม่เป็นไรเลย
10.33   ฉันรู้ว่ามันรีบมาก
10.35   แต่กิริยาท่าทางหลังจากนั้นน่ะสิ
10.36   เป็นการปฏิบัติต่อทุกๆคนที่...
10.37   เพราะทุกๆคนต่างก็กำลังดูเขาอยู่
10.39   เสร็จแล้วฉันก็จะขึ้นละ จริงๆคือพวกเรา
10.41   เธอจะขึ้นแล้วนะ
10.43   อารมณ์จะขึ้นแล้วนะ   คลั่งแล้วนะ
10.44   ฉันนี่แบบว่าแววตาสังหารสถิตแล้วนะ
10.47   (ตัวหนังสือสีแดงในกรอบ) พลังสังหาร
10.47   หลังจากนั้น
10.47   ใช่... ออแกไนเซอร์ไม่ได้ยืนขึ้นมา
10.49   เขานั่งอยู่ข้างๆฉัน แล้วก็ทำแบบนี้
10.50   เจ๊หลาง

[Alec Love Me]

10.52   เจ๊หลาง
10.54   เจ๊หลาง
10.55   จากนั้นฉันก็ลุกขึ้นแล้วก็เดินออกไปเลย
10.57   แบบนี้แหละค่ะ
10.58   ในตอนแรกคุณกล้าที่จะด่าเขาไหมคะ
10.59   กล้าแน่นอนอยู่แล้ว ทำไมจะไม่กล้าล่ะ
11.01   แต่นักแสดงในกองถ่ายเดียวกัน
11.02   ถ้าด่าไปแบบบนี้แล้วจะไม่รู้สึกทำตัวไม่ถูกเหรอ
11.03   ข้อแรก   ประสบการณ์และความอาวุโสของฉันมีมากกว่าเขา
11.04   ฉันคิดว่าฉันสามารถพูดคำแรงๆแบบนั้นได้
11.07   แต่ฉันจะไม่พูดต่อหน้า   แต่ก่อนพูดนะ
11.09   แต่ถ้าเป็นฉันในตอนนี้
11.10   ฉันจะลากเขาไปด้านหลังแล้วพูดกับเขา
11.11   ฉันจะบอกว่าคุณไม่ควรทำตัวแบบนี้นะ
11.13   ยกเว้นว่าเขาจะไม่เห็นแก่หน้าคุณแล้วก็ตะเพิดกลับไป
11.15   คุณจะจัดการกับสถานการณ์ยังไง
11.16   ไม่เห็นเป็นไรเลย
11.17   นั่นเป็นเพราะผู้ปกครองของเขาสั่งสอนไม่ดี ไม่เกี่ยวกับฉันซะหน่อย
11.19   แบบนั้นคุณก็ไม่มีที่ลงน่ะสิ
11.20   ไม่หนิคะ
11.20   (ตัวหนังสือสีขาวขอบดำตัวใหญ่ๆบรรทัดบน) ถึงอย่างไรคุณก็ยืนอยู่บนตรรกะชีวิตอยู่แล้ว
11.21   (ตัวหนังสือสีขาวขอบดำตัวใหญ่ๆบรรทัดล่าง) คุณไม่ต้องกลัวหรอก
11.22   ใช่ ฉันยืนอยู่บนตรรกะ ไม่เห็นจะต้องกลัวเลย
11.24   เพราะทุกคนก็เห็นเหตุการณ์นี้อยู่แล้ว
11.26   ทุกคนก็จะสามารถมองเห็นตรรกะของเหตุการณ์นี้ได้เอง
11.27   แล้วถ้าเขาเกิดพูดออกมาว่า
11.28   เจ๊หลาง มันไม่ใช่เรื่องของคุณ
11.29   ก็ฉันอารมณ์ไม่ดี
11.30   มันเป็นเรื่องของฉันอยู่แล้ว
11.30   เพราะสิ่งที่คุณทำมันกระทบฉันเต็มๆ
11.32   ทำยังไงดี   โอ๊ยๆประคองไว้นะๆ
11.34   ทำยังไงดี   มีคนยืนบนบนคำว่าตรรกะมากเกินไป
11.35   (ตัวหนังสือสีเขียว) หมดแรงที่จะตอบโต้
11.36   ใช่
11.37   พอเธอพูดออกมาประโยคหนึ่งฉันก็...

11.39   (ตัวหนังสือสีขาวขอบส้ม) หลินโป๋หงจู่ๆก็ได้กระโดดขึ้นบนจอหนัง “ฮอลีวูด”
   (ตัวหนังสือสีขาวขอบฟ้า) ซูโหย่วเผิงนึกเสียใจกับมือของตัวเองที่เผอิญซัดเขาไปป้าบนึง
11.42   (ตัวหนังสือสีขาวขอบแดง) ช็อตเด็ดช่วงหน้า
   (ตัวหนังสือสีขาวขอบดำ) พวกเราต้องขอแสดงความยินดีกับหลินโป๋หงเป็นพิเศษ
11.45   เพราะช่วงนี้เขาแสดงผลงานออกมาได้อย่างโดดเด่นมากๆเลย
11.47   เขาไปออดิชั่นหนังฮอลิวูด
11.50   แล้วก็ออดิชั่นผ่านซะด้วย
11.51   (ตัวหนังสือสีขาวขอบแดงในกรอบ) ดาวเด่นของไต้หวัน
11.53   แล้วคุณมีแล้วคุณก็มีรถยนต์ส่วนตัวเอาไว้ใช้เองด้วย
11.56   ใช่ครับ
11.58   ในกองถ่ายมีเชฟทำอาหารอยู่ในนั้นซักประมาณ 4-5 คนได้
12.00   บนรถน่ะนะ
   (ตัวหนังสือสีขาวในกรอบสีแดง)   อึ้ง   อึ้ง
12.02   ไม่ใช่บนรถครับ ในกองกองถ่ายครับ
12.03   เป็นเพราะคุณคอยรบกวนฉันอยู่ข้างๆแท้ๆเลยเนี่ย
   เชิญคุณไปถามคำถามโง่ๆแบบนั้นตรงนู้นเลย
12.07   ขออภัยนะครับ ตอนนั้นผมไม่ควรเผลอซัดคุณไปป้าบนึงเลยจริงๆ

12.18   ถ้าหากเขาเป็นคนที่ท่าทางหยิ่งผยองมากๆ
12.19   งั้นฉันก็จะคิดว่าแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ
12.20   ฉันแสดงในส่วนของฉันให้ดีก็พอแล้ว
12.22   ถ้าแม้กระทั่งบทของคุณเองยังพูดให้ออกมาดีไม่ได้
12.24   แล้วมาโบ้ยฉัน
12.25   ฉันก็จะพูดบทของคุณทั้งหมดจนจบ
12.26   แล้วก็ถามคุณว่า แบบนี้ใช่ไหมคะ
12.27   แค่นี้ฉันก็แสดงเสร็จแล้วเรียบร้อย
12.29   ผมรู้แล้ว
12.30   ตอนแรกสคริปที่เขียนแจ้งคิวของวันนั้นยังมี
12.30   บท เหลยหง ที่ผมต้องแสดงคู่กับเธอ
12.32   แต่แล้วหลังจากนั้นเธอก็เอาสริปคิวงานมาคืนซะงั้น ผมรู้แล้วล่ะว่าทำไม
12.34   แหม่ให้น้อยๆหน่อยเถอะ   เป็นเพราะตอนนั้นฉันกำลังเร่งถ่ายละครอยู่น่ะซี้
12.37   ผมเข้าใจ
12.38   เป็นเพราะว่าอาจารย์หลางเคยเปิดคลาสสสอน
12.40   เธอเป็นครูสอนนักแสดงหน้าใหม่ที่พึ่งเข้ามาในวงการ
12.41   เพราะฉะนั้นเธอเลยไม่รู้สึกกลัวเลยซักนิด
12.43   ใช่ๆ
12.44   เธอไม่จะรู้สึกกลัวพวกที่แสดงไม่เป็นเลยซักนิดเดียว
12.46   ก็เธอสอนได้นี่นา      ใช่ค่ะ
12.47   จะดื่มกาแฟไหมคะ
12.49   ไม่ต้องนี่คะ
12.50   ผมคิดว่าเธอแค่อยากจะนั่งลงเท่านั้นแหละ
12.52   เจ๊หลางเชิญนั่งครับ...ต้องขอโทษด้วย
12.54   ขอบคุณค่ะ...
12.56   จากนั้นนะครับพวกเราต้องขอแสดงความยินดีกับหลินโป๋หงเป็นพิเศษ
13.00   เพราะช่วงนี้เขาแสดงผลงานออกมาได้อย่างโดดเด่นมากๆเลย
13.02   ใช่ค่ะ
13.02   เขาไปออดิชั่นภาพยนตร์เรื่องทรานส์ฟอร์มเมอร์ส
13.04   แล้วก็ออดิชั่นผ่านซะด้วย
13.05   ยินดีด้วย...
13.05   (ตัวหนังสือสีขาวขอบแดงในกรอบ) ดาวเด่นของไต้หวัน
13.07   ดีมาก
13.09   ว่าแต่เราจะได้เห็นคุณในหนังจริงๆใช่หรือเปล่า
13.12   น่าจะได้เห็นครับ
13.14   มีได้พูดบ้างไหมครับ
13.15   มีครับ
13.16   แล้วคุณก็ได้ออกไปถ่ายทำที่ชิคาโก้ด้วยใช่ไหมครับ
13.19   ใช่ครับ
13.20   แล้วคุณมีแล้วคุณก็มีรถยนต์ส่วนตัวเอาไว้ใช้เองด้วย
13.22   ใช่ครับ
13.23   ตอนอยู่ในรถคุณสามารถ
13.24   เอนตัวในนั้นสบายๆแบบดาราฮอลิวูดเลยเหรอ
13.25   ใช่ครับ   มันเป็น
13.27   (ตัวหนังสือสีขาวขอบฟ้าในกรอบ) หลินโป๋หงเมื่อได้เข้าร่วมแสดงภาพยนตร์ฮอลิวูดก็ได้รับสวัสดิการต่างๆเทียบเท่ากับดาราฮอลิวูดเลยเหรอ?

[Alec Love Me]

13.27   มันจะมีโซฟาอยู่ตัวนึงน่ะครับ
13.29   เคาน์เตอร์เครื่องสำอาง แล้วก็ตู้เสื้อผ้าส่วนตัว
13.31   แถมข้างในยังมีไมโครเวฟให้
13.33   แล้วก็อาบน้ำได้
13.35   ฉันได้ยินมาว่าพอเข้าไปก็
13.36   มีทั้งอาหารทั้งเหล้าเยอะแยะเต็มไปหมดเลย อันนี้เป็นเรื่องจริงหรือเปล่าคะ
13.38   ไม่มีเหล้านะ
13.39   แต่ว่าอาหารนี่มีเยอะมากจริงๆนะครับ   แล้วพวกเขาก็
13.42   มีเชฟทำอาหารอยู่ในนั้นซักประมาณ 4-5 คนได้
13.45   บนรถน่ะนะ
   (ตัวหนังสือสีขาวในกรอบสีแดง)   อึ้ง   อึ้ง
13.46   ไม่ใช่บนรถครับ ในกองกองถ่ายครับ
13.48   แล้วผมจำได้ว่าพอผมเข้าไปถึง
13.50   มีเชฟตั้ง 4-5 คนบนรถ
13.53   อันนั้นคงจะไว้สำหรับฆ่าเขา
13.55   แล้วเอาเนื้อมาทำสตูแล้วล่ะ
13.56   (ข้อความตัวใหญ่ๆบรรทัดบน) เป็นเพราะคุณคอยรบกวนฉันอยู่ข้างๆแท้ๆเลยเนี่ย
13.57   (ข้อความตัวใหญ่ๆบรรทัดล่าง) เชิญคุณไปถามคำถามโง่ๆแบบนั้นตรงนู้นเลย
13.59   ใช่...
14.00   ตรงหน้ารถมีติดสัญลักษณ์ว่าเป็นรถของคุณเลยเหรอครับ
14.03   มีครับ
14.04   มีเขียนชื่อว่าหลินโป๋หง
14.06   ใช่ครับ มีเขียนชื่อผมเป็นภาษาอังกฤษ
14.07   อะไรนะ   ออร่าจับเลยนะเนี่ย
14.08   ออสติน
14.09   สรุปแล้วคุณไปพูดอะไรกับผู้กำกับ
14.10   ตอนที่เขาเห็นผมครั้งแรก
14.13   เขาก็ดึงผมมาด้านข้าง
14.14   คุณหมายถึงคุยแบบส่วนตัว
14.15   ใช่
14.15   มันเป็น...
14.16   จากนั้นก็พูดว่า   แบบนั้นก็โม้ได้สบายเลยสิ
14.17   ก็ต่างคนต่างแนะนำตัวเสร็จ เขาก็พูดว่า
14.20   ผมจะเพิ่มบทให้คุณประโยคนึง
14.21   (ตัวหนังสือสีขาวขอบฟ้าในกรอบ) ผู้กำกับเจอหลินโป๋หงครั้งแรกก็คุยกับเขาเป็นการส่วนตัวแถมยังจะเพิ่มบทให้เขาอีก?
14.21   เสร็จแล้วก็พูดว่า
14.23   คุณลองคิดดูซิ ว่าบทพูดประโยคนี้จะคุณจะแสดงออกมายังไงดี
14.28   แล้วก็สนุกสนานนิดนึงนะ
14.29   จากนั้นเราก็ลองแสดงกันหลายแบบมาก
14.30   เพื่อบทแค่ประโยคเดียวเนี่ย
14.31   เขาถึงกับยอมเสียเวลามากขนาดนี้เลยเหรอ
14.33   ใช่ครับ...
14.34   เสร็จแล้วพวกเราก็
14.36   อยู่ในฉากที่ถ่ายทำกันอยู่แล้วด้วย
14.37   แล้วเขาก็เลยบอกว่า
14.37   งั้นคุณลองแสดงมาซัก 5-6 แบบ
14.39   ให้ผมเลือกดูซักแบบนะ
14.40   พอจะบอกได้ไหมคะ ว่าบทประโยคนั้นพูดว่าอะไร
14.41    ผม
14.44   โอ้ย...ยากจัง
14.45   ช่วยด้วย
14.47   ว้าว
14.50   อะไรน่ะ      รถ
14.52   บทประโยคนั้นเนี่ย
14.54   เป็นเพราะว่าบทประโยคนั้นมันแบบ
14.55   จริงๆแล้วในช่วงหลังมันถูกเปลี่ยนอยู่ตลอดเลยครับ
14.57   แต่ในช่วงแรกๆเนี่ย ประโยคนั้น
14.58   เขาจะต้องให้ความสำคัญกับคุณมากเป็นพิเศษแน่ๆเลย
15.00   เขาเพิ่มบทให้คุณ
15.01   แถมยังแก้บทประโยคนั้นเรื่อยๆอีก
15.02   ใช่ครับ...
15.03   จากนั้น      ทำไมล่ะ
15.04   คือยังไงซะผมก็แสดงออกมาตามแบบที่ผมจินตนาการไปแล้วล่ะรอบนึง
15.07   ก็เป็นแบบที่สนุกๆหน่อยน่ะนะ
15.08   เสร็จแล้วเขาก็
15.10   เขานั่งมองแบบนี้ จากนั้นก็ทึ่งไป
15.12   เสร็จแล้วก็
15.12   น่าอัศจรรย์ใจ
15.14   ก็ไปหัวเราะอยู่ตรงด้านข้างคนเดียวไม่หยุดเลย
15.14   แอบหัวเราะน่ะเหรอ
15.15   ใช่ เขาคิดว่า
15.16   คือคุณจะบอกว่า ผู้กำกับถูกคุณหยอกจนอารมณ์ดีเลยน่ะนะ
15.18   ใช่ครับ เขาก็
15.19   หัวเราะอยู่ตรงนั้นแบบแฮปปี้มากเลย
15.20   ใช่ๆ   เขาหัวเราะแบบนี้
15.22   ยอดเยี่ยมมาก
15.23   เขาก็ไปแอบอย่างนี้ตรงด้านหลังคนเดียว
15.24   อันนั้นคือนักแสดงอีกคนหรือเปล่าครับ
15.52   รับบทเป็นผู้กำกับไมเคิลเบย์
15.26   ไม่ใช่ครับ
15.27   เลียนแบบเอา
15.28   ไม่ใช่ครับ   ไม่ใช่จริงๆ
15.29   เป็นเขาตัวจริงหรือเปล่า
15.30   ตัวจริงครับ
15.31   เขางานรัดตัวจะตาย
15.32   แล้วมีเวลามาเล่นสนุกแบบนี้อีก   ใช่
15.34   ใช่ครับ แล้วเขาก็
15.35   หัวเราะเสร็จไปแล้วนะ แล้วก็หัวเราะอีก
15.37   ไม่ต้องละ...ไม่ต้องแสดงแบบอื่นละ
15.38   คุณแสดงแบบนี้เลยนะ...
15.39   สรุปแล้วบทนั้นพูดว่าอะไรบอกได้ไหมคะ
15.41   บทก็คือ
15.44   คือผมไปช่วยขับรถให้หัวหน้าของผม
15.47   แล้วเขาก็พูดว่าแกขับให้มันเร็วๆหน่อยซิ
15.49   ครับ เพราะว่าเขาจะไป
15.50   รีบไปที่ไหนซักที่
15.51   ครับ   เสร็จแล้วผมก็พูดว่า
15.54   ผมแค่ต้องการให้มันปลอดภัยน่ะครับท่าน
15.56   แบบนี้น่ะครับ
15.56   แล้วคุณต้องแสดงออกมาให้สนุกแค่ไหนคะเขาถึงได้หัวเราะขนาดนั้น
15.59   เปล่าหรอกครับ เขาก็แค่บอกว่าคุณช่วยแสดงให้มัน
16.01   ลักษณะเหมือนคนขับรถสติเฟื่องหน่อยสิ
16.01   (ข้อความสีขาวขอบฟ้าในกรอบ) หลินโป๋หงรับบทตลกสติเฟื่อง การแสดงในเซ็ตของเขาถึงขนาดเป็นที่ชื่นชอบของผู้กำกับเลยเหรอ?
16.03   จากนั้นผมก็เลยขับรถไป
16.05   แล้วก็กัดเล็บแบบนี้ไปด้วย
16.06   แล้วก็ทำท่าทางแปลกๆแบบนี้น่ะครับ
16.07   เสร็จแล้วเขาก็พูดว่า
16.08   คุณไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหนเนี่ย
16.10   เพราะฉะนั้น สุดท้ายแล้วในภาพยนตร์
16.11   ก็จะเป็นอารมณ์แบบนี้ทั้งหมดเลยเหรอคะ
16.13   เปล่าครับ...เพราะว่าพวกเราจะเป็นแบบ
16.15   ในฉากนั้นจริงๆแล้วคือ
16.17   ในเวอร์ชั่นหนึ่งถ้ามันโอเคแล้วก็จะบอกว่า
16.18   งั้นเราลองเปลี่ยนมาเป็นอีกเวอร์ชั่นนึงซิ
16.20   เพราะฉะนั้นแล้วบททั้งหมดเนี่ยนะ
16.21   แล้วก็คิวสนทนาโต้ตอบของแต่ละคน
16.23   เลยไม่เหมือนกันเลยซักนิดเดียว
16.24   เพราะฉะนั้น พอภาพยนตร์ออกฉาย
16.25   คุณก็จะไม่รู้ว่าสรุปแล้วคุณจะได้
16.26   ออกมาในเวอร์ชั่นที่พูดไปด้วยกัดเล็บไปด้วยหรือเปล่า ใช่ไหมคะ
16.27   ไม่สามารถรู้ได้เลยครับ
16.28   (ตัวหนังสือใหญ่ๆบรรทัดบน) คือคุณไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่า
16.29   (ตัวหนังสือใหญ่ๆบรรทัดล่าง) จะได้มีฉากนี้ในภาพยนตร์ไหม
16.33   น่าจะใช่
16.34   พูดแบบนี้แล้วเขาคงจะกลัวมากเลยล่ะ
16.35   น่าจะมีแหละน่า
16.36   แล้วเซอร์คนนั้น มีที่รับบทคู่กับคุณจริงๆบ้างไหมคะ
16.38   มีสิครับ
16.39   เป็นนักแสดงจริงๆหรอคะ
16.40   จริงสิครับ
16.41   เธอหมายถึงมีเซอร์ที่มองไม่เห็นหน้าตา
16.43   ที่เป็นแค่ตัวแสดงแทนบ้างไหม
16.45   นี่แหละความหมายของคำถามของเธอเมื่อสักครู่
16.46   ก็คืออาจจะมีแค่ตัวแสดงแทน
16.48   แล้วก็ถ่ายแค่
16.49   เธอจะบอกว่าในพื้นที่ว่างๆก็มีเสียงพูดขึ้นมาว่า ขับเร็วๆหน่อย
16.53   เร็วๆ
16.54   พวกเขามีแบบ
16.55   ฉันหมายถึงว่าอาจจะมีที่ไม่ใช่นักแสดงคนนั้นจริงๆ
16.56   เป็นแค่ตัวกอปปี้น่ะ โอเค
16.58   ที่ในกองถ่ายมีก็จะเป็นตัวละครบัมเบิลบีของปลอม
17.02   ที่จะเป็นแขนใหญ่ๆ
17.04   แล้วเป็นเพราะว่าจะมีคนพากษ์เสียงบัมเบิลบีด้วยหนึ่งคน
17.06   มีแขนประหลาดอยู่ข้างนึง
17.07   ต้องสมมุติว่าแสดงเป็นหุ่นยนตร์บัมเบิลบีตัวนั้นอยู่
17.08   ใช่ครับ เพราะฉะนั้นคนที่ต้องแสดงคู่กับบัมเบิลบี
17.10   ก็จะต้องพูดโต้ตอบกับแขนปลอมข้างนั้น
17.11   ดูปฏิกิริยาของมันไป   ใช่
17.12   แล้วก็ยังมีคนพากษ์เสียงอีกคนนึง
17.14   แล้วผมจำได้ว่า ช่างกล้องก็มาบอกกับผม
17.16   คนนี้คือคนพากษ์เสียงบัมเบิลบี
17.18   ใช่ครับ แล้วเขาก็ยังพูดอีกว่า
17.19   ฮัลโหล   ฉันคือบัมเบิลบี อะไรประมาณนี้ครับ
17.21   ใช่
17.22   คุณนี่มีออร่านะ
17.24   เท่ห์ดีอ่ะ
17.25   เพราะฉะนั้นถ้าหากว่าคุณเกิดเชิญพ่อกับแม่ของคุณ
17.26   ไปดูทรานส์ฟอร์มเมอร์ส

[Alec Love Me]

17.27   แล้วสุดท้ายไม่มีคุณอยู่ในนั้นขึ้นมาล่ะ
17.31   ผมว่าเขาน่าจะหลอกพ่อแม่ได้นะว่า
17.32   เขาก็คือบัมเบิลบีนั่นไง
17.35   นั่นเป็นเสียงของผมเองไรงี้
17.37   ใช่
17.37   เก่งมากๆเลยนะเนี่ย
17.38   ทำยังไงดี ซูโหย่วเผิงปรบมือแล้วเนี่ย
17.40   เพราะว่าพวกเราเอาแต่ถามหลินโป๋หง
17.41   ไม่ได้ถามซูโหย่วเผิงบ้างเลย
17.42   ผมไม่ถือสาเลยซักนิด จริงๆนะ
17.43   ที่เขาปรบมือนี่คือปรบมือเย้ย
17.44   ตอนนี้เขากำลังดูเวลา...
17.46   ใช่ๆ ดูนี่ซักหน่อย...
17.46   (ตัวหนังสือสีส้มตัวใหญ่) กำลังดูเวลาอยู่เหรอครับ
17.47   (ตัวหนังสือสีขาวตัวใหญ่บรรทัดล่าง) นาฬิกาอยู่ที่มืออีกข้างนึงแน่ะ
17.52   สายตาของคุณนี่เฉียบแหลมเกินไปละนะ พี่คังหย่ง
17.54   โอเคๆ ผมขอโทษ
17.55   รู้สึกไม่พอใจนิดๆที่เรามัวแต่ถามนักแสดงหน้าใหม่
17.56   แถมถามซะนานเชียวใช่หรือเปล่าคะ
17.57   ก็โอเคอยู่นะ
17.58   จริงๆแล้วปกติผมก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องพวกนี้ซะเท่าไหร่
18.00   ภาพยนตร์เรื่องใหม่นี้เขาได้เตรียมรถไว้สำหรับคุณไหมครับ
18.04   ไม่มีครับ
18.05   ไม่ไหว...
18.08   อ่อนปวกเปียกไปหมดทั้งตัวแล้ว   ประคองไว้ดีๆ...
18.09   ตัวอ่อนหมดเลย
18.09   อ่อนไปทั้งตัว…
18.11   เขาเป็นนักร้องคนแรกที่ได้ใช้รถ
18.12   ในการออกทัวร์จัดแสดงคอนเสิร์ตเลยนะ
18.15   คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไงเนี่ย
18.16   เพราะแต่ก่อน รถเนี่ย
18.18   มีให้เห็นอยู่แถวๆบ้านเรา ที่เมืองเน่ยหู
18.20   แล้วก็จะมีเขียนว่าวงเสี่ยวหู่ตุ้ยอะไรประมาณนั้น
18.22   เป็นรถสำหรับทัวร์คอนเสิร์ตใช่ไหมคะ หรือว่าเป็นรถบรรทุก
18.23   รถบรรทุกตู้คอนเทนเนอร์
18.24   (ตัวหนังสือสีเขียวในวงกลม) อาย อาย อาย
18.26   ตู้คอนเทนเนอร์
18.26   รถพ่วง   รถพ่วงน่าฟังป๊ะ
18.28   (ตัวหนังสือสีขาวขอบฟ้าในกรอบ)   ในปีนั้นวงเสี่ยวหู่ตุ้ยนำร่องการจัดแสดงคอนเสิร์ตบนรถบรรทุกตู้คอนเทนเนอร์เลยเหรอ?
18.29   ผมจะเอาไปฟ้องอู๋ฉีหลง
18.30   ตู้คอนเทนเนอร์
18.31   คุณคิดว่าถ้าประตูตู้คอนเทนเนอร์เปิดออกมา
18.33   พวกเขาทั้งสามคนก็จะอยู่ในนั้นน่ะเหรอ
18.34   เหมือนว่าจะเป็นอย่างงั้นนะ
18.35   ยังไงซะตู้คอนเทนเนอร์อันนั้นก็ปรากฏให้เห็นที่
18.36   ใช่ครับ   แล้วพวกเราก็สไลด์ลงมาจากบนนั้นไม่ได้
18.38   พวกคุณทั้งสามคนอยู่ในตู้คอนเทนเนอร์นั่นตลอดเลยเหรอครับ
18.40   หลังคาตู้คอนเทนเนอร์นั่นมันสไลด์ไม่ลง
18.41   พวกเราก็ขับไปทุกๆที่
18.42   ล้วนใช้แต่เครื่องนั้น
18.43   แล้วพออยู่ในสถานที่ที่ต่างกัน
18.44   ก็จะเพิ่มแผ่นไม้กระดานตรงด้านหน้าอันนึง
18.47   แล้วก็ร้องเลย
18.48   ตู้คอนเทนเนอร์ก็จะเป็นฉากหลังของพวกเรา
18.49   สรุปแล้วในตอนนั้นก็จะเป็นการออกทัวร์แสดงคอนเสิร์ตใช่ไหมครับ
18.52   ตอนนั้นเป็นการออกทัวร์คอนเสิร์ตครับ
18.52   แล้วมีเรื่องสนุกๆบ้างไหมครับ
18.53   ทุกคนเป็นบ้ากันหมดแล้ว
18.54   ก็ ยังถือว่าไม่เลวนะ
18.55   ในตู้คอนเทนเนอร์นี่ ร้อนเป็นบ้าเลย
18.58   สรุปแล้วจะจอดตรงไหนเนี่ยได้มีกำหนดไว้ล่วงหน้าไหมคะ
19.01   ไม่ครับ แต่ก่อนก็จะเป็น
19.02   สถานที่จัดแสดงคอนเสิร์ตก็อยู่ตรงนั้นเลย
19.03   แล้วมันก็จะ
19.04   ขับไปทั่วไต้หวันเลยนะตอนนั้น
19.05   แป๊บนึงนะ   ตอนนี้...
19.06   ตอนนี้รถมินิคอนเสิร์ตไฟฟ้าก็ยังมีรูปทรงลักษณะแบบนี้อยู่เลย
19.08   เหมือนว่าพวกเขาจะเป็นผู้คิดค้นนะ
19.09   ผู้ค้นพบ...
19.09   (ตัวหนังสือสีแดงในกรอบ) ผู้ค้นพบแนวคิดรถมินิคอนเสิร์ตไฟฟ้า
19.11   พวกคุณเป็นผู้ค้นพบแนวคิดรถมินิคอนเสิร์ตไฟฟ้าเลยนะเนี่ย โอเค
19.13   ตอนนั้นที่ซูโหย่วเผิงเต้นก็จะเป็นท่านี้ตลอดเลย
19.16   ลูบไล้ตลอด
19.17   ลูบๆ
19.18   ผมพึ่งนึกขึ้นได้ว่าเรื่องของหลินโป๋หงเนี่ยเรายังถามไม่หมดเลยนะ
19.20   อะไรนะ
19.21   เขายังได้ไปแสดงละครซีรีย์ถึงประเทศญี่ปุ่นเลยเชียวนะ
19.23   ใช่ เรื่องคินดะอิจิกับคดีฆาตกรรมปริศนา นั่นน่ะ
19.24   คุณเองก็ติดตามข่าวนี้ด้วยเหมือนกันนี่
19.25   คุณจะพูดจบได้ซักทีไหมเนี่ย
19.27   ผมรู้สึกเสียใจจริงๆนะ
19.27   เขาโชคดีสุดๆเลย
19.28   (ตัวหนังสือตัวใหญ่ๆบรรทัดบน) ขอโทษด้วยจริงๆตอนนั้นผม
19.28   (ตัวหนังสือตัวใหญ่ๆบรรทัดล่าง) ไม่ควรเผลอซัดคุณไปป้าบนึงเลย
19.33   สรุปแล้วคุณเอาท่านผู้อาวุโสไปวางไว้ตรงไหนกันแน่
19.35   คุณเป็นแค่เด็กใหม่ไม่ใช่เหรอ
19.36   มันหมายความว่ายังไง
19.37   ครับ เป็นเพราะเนื้อเรื่องมันพูดเกี่ยวกับว่า
19.39   มีนักเรียนจากแต่ละประเทศในทวีปเอเชีย
19.42   แล้วก็ไปเข้าเรียนในโรงเรียนอินเตอร์ของประเทศญี่ปุ่น
19.42   (ตัวหนังสือสีขาวขอบฟ้าในกรอบ) หลินโป๋หงไม่เพียงแต่ได้ร่วมแสดงในภาพยนตร์ฮอลิวูด แต่ยังได้บินข้ามไปถ่ายภาพยนตร์ซีรีย์ญี่ปุ่นถึงที่ประเทศญี่ปุ่นนู่นเลย?
19.45   แล้วทำไมเขาถึงได้เลือกคุณไปแสดงล่ะ
19.46   (ตัวหนังสือบรรทัดบน) เพราะถ้าเป็นพวกเราไปแสดงเป็นนักเรียน
19.47   (ตัวหนังสือบรรทัดล่าง) ก็คงจะแก่เกินไป
19.52   คุณได้ให้คนอื่นไปสัมภาษณ์แทนหรือเปล่าคะ
19.55   เรื่องทรานส์ฟอร์มเมอร์สน่ะมีนะครับ
19.56   เขาแสดงเก่งมากเลยนะ
19.57   เขาสามารถแสดงออกมาได้หลายแบบมาก
19.58   เพราะฉะนั้นเขาก็นับว่ามีพรสวรรค์เลยน่ะสิ   จริงเหรอครับ
20.00   เพราะว่าในตอนที่เราเริ่มแสดง
20.02   ตอนที่ผู้กำกับกำลังฝึกซ้อมกับนักแสดงอยู่นั้น
20.04   เขาก็เล่นเกมอะไรแปลกๆขึ้นมา
20.05   แต่ว่ามันจะเป็นเกมแบบไหนยังไง คุณอธิบายเอาเองละกันนะ
20.07   เล่นยังไงเหรอครับ
20.08   ก็คือจะต้อง...พูดถึงเรื่องราวของตัวเอง
20.11   คุณจะบอกว่าตอนที่เริ่มแสดงภาพยนตร์เรื่องใหม่
20.13   นักแสดงทุกคนจะต้องออกมาพูดถึงเรื่องราวของตนเอง
20.14   ใช่ครับ ตอนนั้นผมอยู่ที่ห้องแต่งตัว
20.16   ตึกมีสองชั้น   ผมแต่งตัวอยู่ชั้นล่าง
20.17   พวกเขาก็เล่นเกมแปลกๆพวกนี้อยู่ชั้นบน
20.19   น่ากลัวจัง
20.20   แล้วพวกคุณก็ต้อง...ร่วมเล่นกับเขาด้วยเหรอ
20.21   (ตัวหนังสือสีขาวขอบฟ้าในกรอบ) ก่อนที่หลินโป๋หงจะเข้าร่วมแสดง ผู้กำกับยังฝึกซ้อมกับนักแสดงที่เข้ามาใหม่ทุกคนอีก?
20.22   ไม่ครับ ผมโชคดี จริงๆนะ
20.23   คุณก็ไม่ต้อง
20.24   ฉันอยากเล่นมากเลย แต่ก็ช่วยไม่ได้
20.26   เพราะฉะนั้นต้องเป็นคนที่เข้ามาใหม่ถึงจะเล่นได้
20.28   จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ เพราะบีบีก็ได้เล่น
20.30   แล้วพวกเราก็
20.32   มีคนนึงนั่งอยู่บนเวที
20.33   แล้วทุกคนก็จะถามคำถามอะไรกับคุณก็ได้
20.34   แล้วคุณก็จะต้องตอบตามตรง
20.36   ใช่ครับ
20.37   ห้าม...คิดเลยเหรอคะ
20.38   ห้ามคิดค่ะ
20.39   แล้วอย่างนี้...คุณถูกถามว่าอะไรบ้าง
20.41   ก็คือต้องตอบโดยสวมคาแรคเตอร์ของบทที่ตัวเองได้รับ
 20.44   ในเรื่องคุณรับบทเป็นนักเรียนคนนึง
20.47   ใช่ครับ
20.47   เพราะฉะนั้นคุณก็จะต้องตอบโดยสวมคาแรคเตอร์นักเรียน
20.49   ใช่ครับ แล้วก็อาจจะเป็นเพราะว่าในเรื่องเนี่ย
20.51   ผมไม่มีพ่อไม่มีแม่
20.52   แล้วก็ใช้ชีวิตอยู่กับลุง
20.53   ใครรับบทเป็นอาเหรอครับ
20.54   ก็คือพี่โหย่วเผิง
20.55   ซูโหย่วเผิงแสดง...
20.57   คุณเหมือนอาตรงไหนล่ะเนี่ย
20.58   ทำไมคุณถึง...เล่นเป็นอาล่ะ
20.59   คุณควรจะเล่นเป็นพี่ชายหรือเปล่า
21.00   (ตัวหนังสือตัวใหญ่ๆ) ควรจะเล่นเป็นหลานชายของเขาเลยดีกว่า
21.03   คุณนี่ก็พูดซะล้ำอายุมากไปละ
21.05   เป็นเรื่องที่น่าเศร้าของศิลปินไอดอล...
21.08   อาเนี่ยมันไม่ได้ทำร้ายคุณเลยเหรอ
21.10   ไม่นี่ครับ ก็ยังได้อยู่...
21.11   ผมเป็นอาของเขานี่ครับ ก็โอเคนะ
22.13   ทำไมคุณถึงยอมที่จะรับงานนี้ล่ะครับ
21.14   คุณยังเป็นไอดอลอยู่เลยนะ
21.16   อาก็เป็นไอดอลนี่
21.17   ตอนนี้หนุ่มใหญ่รุ่นอากำลังเป็นที่นิยมเลย
21.19   ก็โอเคนะ...
21.21   สรุปแล้วในตอนนั้น... คุณรู้สึกปรับตัวไม่ทันบ้างมั้ย
21.24   ที่มีคนให้คุณรับบทเป็นอา
21.25   ไม่หรอกค่ะ เขายังเรียกฉันว่าน้าเลย
21.27   คุณแสดงเป็นน้า
21.28   คุณเรียกหลินอีเฉินว่าน้าเหรอ
21.30   แถมยังเป็นเธอเองด้วยที่บังคับให้ผมเรียกน้า
21.31   ฉันย้ำเองค่ะ ฉันคิดว่าระดับความอาวุโสของเราไม่เท่ากัน
21.32   แต่หลังจากที่เขาแสดงเรื่องทรานส์ฟอร์มเมอร์ส
21.33   เขาก็ดูเปลี่ยนไปเลยนะ
21.34   จริงด้วย สถานภาพของเขาก็ดูไม่เหมือนเดิมแล้วนะ
21.36   (ตัวหนังสือใหญ่ๆบรรทัดบน) งั้นถ้าคุณจะเรียกหลางจูอวิ๋น
21.37   (ตัวหนังสือใหญ่ๆบรรทัดล่าง) ก็ต้องเรียกเป็นท่านผู้เฒ่าหรือเปล่า
21.40   เปล่าครับ...
21.43   เจ๊หลางเป็นผู้ที่คอยดูแลทุกคนจริงๆครับ
21.45   คุณเรียกเธอว่าเจ๊หลาง
21.45   แล้วเรียกหลินอีเฉินน้าเนี่ยนะ
21.46   แค่ในหนังค่ะ
21.47   แค่ในหนังครับ
21.49   โอเค   ใช่
21.50   คุณจะต้องไม่พอใจมากแน่ๆเลย
21.50   ถ้าหากพวกเราจะถามเขาอีก
21.51   เกี่ยวกับเรื่องที่เขาไปถ่ายภาพยนตร์ที่ประเทศญี่ปุ่น
21.52   งั้นให้ผมถามเองน่าจะดีกว่านะ
21.54   เฮ้ไปอยู่ญี่ปุ่นมานี่ เป็นยังไงบ้าง
21.56   How’s everything (สบายดีหรือเปล่า)
21.57   ผมก็พูดภาษาอังกฤษได้นะเนี่ย
21.59   เยี่ยมมาก

[Alec Love Me]

22.00   สรุปที่ญี่ปุ่นคงไม่มีรถสำหรับนักแสดงหรอกใช่ไหมคะ
22.02   ไม่มีครับ
22.03   แบบนี้คุณก็พูดภาษาญี่ปุ่นได้แล้วสิ
22.05   ก็คือสามารถพูดบทได้อย่างคล่องแคล่วน่ะครับ
22.08   จริงหรือเปล่าเนี่ย...
22.09   ใช้ท่องเอาสดๆเลยเหรอคะ
22.09   หรือว่าเคยเรียนมาตั้งแต่เด็ก
22.11   ไม่เคยครับ แต่เป็นเพราะว่าก่อนที่ผมจะแสดงหนังเรื่องนั้น
22.12   ผมมีเวลาเตรียมตัวเยอะพอสมควร
22.15   ก็เลยติวเตอร์มาสอนที่บ้าน
22.16   ก่อนที่หลินโป๋หงจะเข้าร่วมแสดงในภาพยนตร์ซีรีย์ที่ดัดแปลงมาจากการ์ตูนญี่ปุ่นชื่อดัง เขายังได้เชิญติวเตอร์มาสอนถึงที่บ้านเพื่อเสริมทักษะภาษาญี่ปุ่น?
22.17   ที่คุณแสดงนี่คือภาพยนตร์การ์ตูนชื่อดัง
22.18   เรื่องคินดะอิจิกับคดีฆาตกรรมปริศนาน่ะเหรอครับ
22.20   ใช่ครับ... การ์ตูนเรื่องคินดะอิจิ
22.22   แล้วบทพูดนี่เกินสามประโยคไหมคะ
22.24   เกินครับ...
22.25   เขานี่แสดงทั้งทรานส์ฟอร์มเมอร์ทั้งคินดะอิจิ
22.28   เท่ากับว่าบทดีๆก็ถูกเขาเอาไปแสดงหมดเลยน่ะสิ   
22.30   คุณเป็นแบบนี้แล้วกลุ่มนักแสดงรุ่นอาวุโสจะทำยังไงล่ะ
22.33   คือมันพอดีมากๆเลย
22.34   เพราะพวกเขากำลังต้องการนักเรียนไต้หวันพอดี
22.36   ซูโหย่วเผิงก็คือตัวแทนนักเรียนของไต้หวันไง
22.38   (ตัวหนังสือสีแดงในกรอบ) ตัวแทนนักเรียน
22.40   จริงด้วย
22.41   เขาได้ตำแหน่งนี้มาครองนะ
22.42   ถึงแม้จะเป็นสมัยเมื่อนานมาแล้วก็เถอะ

22.45   (ตัวหนังสือสีขาวขอบส้ม) ซูโหย่วเผิงออกบำเพ็ญเพียรทางจิต
22.45   (ตัวหนังสือสีขาวขอบฟ้า) ใฝ่ฝันอยากจะเป็นสาวกในพุทธศาสนา
22.47   (ตัวหนังสือสีขาวขอบแดง) ช็อตเด็ดช่วงหน้า
22.47   (ตัวหนังสือสีส้มขอบดำบรรทัดบน) จริงๆแล้วคุณเป็นคนที่สามารถออกไป
22.50   (ตัวหนังสือสีขาวขอบดำบรรทัดล่าง) บำเพ็ญเพียรทางจิตด้วยใช่ไหมครับ
22.51   นับว่าใช่ก็ได้นะ
22.53   คุณไปที่ไหนครับ
22.55   จริงๆแล้วที่ไต้หวันก็มีนะ
22.56   แล้วหลังจากนั้นก็ไปที่อินเดียมาด้วยรอบนึง
22.58   (ตัวหนังสือสีขาวขอบดำบรรทัดบน) เพราะฉะนั้นคุณก็จะคิดอยู่ตลอดว่า
22.59   (ตัวหนังสือสีขาวขอบดำบรรทัดล่าง) จะต้องฝึกจนบรรลุอะไรซํกอย่างให้ได้มากขึ้นแหละใช่ไหม
23.01   ใช่ครับ ใช่ ใช่
23.02   แต่ก็หวังว่าซักวัน
23.03   (ตัวหนังสือสีชมพูขอบดำบรรทัดบน) จะสามารถบรรลุธรรมได้
23.04   (ตัวหนังสือสีฟ้าขอบดำบรรทัดล่าง) แล้วมาฉุดช่วยทุกๆคน ไรงี้
23.06   (ตัวหนังสือสีส้มขอบดำบรรทัดบน) ตอนนี้คุณคิดว่า
23.07   (ตัวหนังสือสีขาวขอบดำบรรทัดล่าง) พวกเราบาปหนักกันมากเลยใช่ไหมครับ
23.09   ถึงได้วางแผนที่จะฉุดช่วยพวกเราเอาไว้แล้ว
23.11   ดื่มเหล้าซักนิดนึงได้ไหมคะ
23.13   ตามกฎแล้ว ไม่ได้ครับ
23.14   เหล้าถือเป็นเรื่องปกตินี่นา จะทำไมล่ะ
23.16   ฉันไม่ได้ดื่มเยอะซะหน่อย
 23.17   ฉันก็แค่ถามมั่วๆไปแบบนั้นเอง

23.25   สรุปแล้วผู้กำกับของญี่ปุ่น
23.26   ก็ได้ดึงคุณไปคุยตรงด้านข้างด้วยเหมือนกันหรือเปล่า
23.28   ประมาณว่า เรามาทำให้ภาพยนตร์ฉากนี้ดูน่าสนใจกันเถอะ
23.30   ผู้กำกับชาวญี่ปุ่นคนนั้นเขา
23.31   ผมคิดว่าเขาเป็นคนที่พิเศษมาก
23.32   ได้คุยกับเขาอีกแล้วเหรอ   ใช่
23.33   (ตัวหนังสือสีขาวในกรอบสีแดง) อึ้ง
23.35   เหลือช่องทางทำมาหากินให้คนอื่นบ้างได้หรือเปล่า
23.37   ก็คือว่าเขา
23.38   ผมรู้สึกประทับใจในตัวเขามาก
23.39   เพราะว่าพวกเขามีมารยาทมากๆเลย
23.40   แล้วก็มีบางครั้งที่เขาจะ
 23.42   ลดบทพูดของคุณไปประโยคสองประโยค
23.44   แล้วก็วิ่งมาถึงห้องพักเพื่อบอกกับคุณว่า
23.46   คุณหลิน ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ
23.47   ที่ผมลดบทพูดของคุณไป เสร็จแล้ว
23.49   นี่เขาเคารพคุณถึงขนาดนี้เลย
23.50   ทำให้มีช่วงที่คุณไม่ได้แสดงน่ะครับ
23.51   (ตัวหนังสือสีขาวขอบฟ้าในกรอบ) หลินโป๋หงเข้าร่วมแสดงในภาพยนตร์ของประเทศญี่ปุ่น ผู้กำกับถึงกับออกมาขอโทษเขาที่ตนได้ตัดบทพูดของเขาออกไปบ้าง?
23.51   พวกเขาเข้าใจว่าคุณ
23.52   เป็นคนไต้หวันคนอื่นหรือเปล่า
23.53   (ความหมายของทั้งบรรทัดบนและล่างรวมกัน) เขาเข้าใจว่าคุณคือนักบาสเก็ตบอลเอ็นบีเอหลินซูหาวหรือเปล่า   
23.56   (หลินซูหาว)
23.58   ดูจากความสูงแล้ว เขาน่าจะแยกออกนะ
23.59   เขาปฏิบัติต่อนักแสดงทุกคนแบบนี้ครับ
24.01   ถึงแม้ว่าจะเป็นคนญี่ปุ่น
24.02   ผู้กำกับญี่ปุ่นปฏิบัติต่อนักแสดงญี่ปุ่นด้วยกัน
24.03   ซูโหย่วเผิง คุณเคยเจอผู้กำกับที่ตัดบทออก
24.05   แล้วออกมาพูดคำว่าขอโทษกับนักแสดงบ้างไหมครับ
24.07   ไม่เคยนะครับ ไม่เคย
24.09   นี่เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดเกินไปจริงๆ
24.10   ใช่ครับ แปลกมากเลย
24.11   แถมพอพูดถึงเรื่องนั้นเนี่ย จริงๆนะ
24.12   ตัวผมเองยังรู้สึกว่าการที่เขาได้ไปแสดงหนังเรื่องทรานส์ฟอร์มเมอร์ส
24.13   ผมก็รู้สึกชื่นชมยินดีกับเขามากเลย
24.15   ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกนิดๆละ
24.16   หมั่นไส้เขาแล้วใช่ไหมคะ      ใช่...
24.17   คู่ต่อสู้   คู่ต่อสู้
24.20   คุณคงจะไม่ไปที่โรงภาพยนตร์
24.21   เพื่อดูหนังเรื่องนั้นแล้วแหละใช่ไหม
24.22   อะไรนะ นั่นใช่ภาพยนตร์เหรอ
24.22   (ตัวหนังสือสีเหลืองในวงกลม) เจ็บ   เจ็บ   เจ็บ
24.25   ถ้าไม่ใช่นี่คือ เป็นการ์ตูนใช่ไหมคะ
24.28   สรุปแล้ว
24.29   โอเค ครั้งนี้ในภาพยนตร์เรื่องใหม่
24.31   กับบทบาทของตำรวจ
24.33   ซูโหย่วเผิงรับบทเป็น
24.36   ตำรวจที่กลัวมีเรื่องสุดๆไปเลย   ใช่ครับ...
24.38   แต่ว่าในชีวิตจริงของคุณเนี่ย
24.20   ผมเห็นสิ่งที่คุณเขียนลงในอินเตอร์เน็ต
24.43   จริงๆแล้วคุณเป็นคนที่สามารถออกไปบำเพ็ญเพียรทางจิตได้ด้วยใช่ไหมครับ
24.48   นับว่าใช่ก็ได้นะ
24.49   คุณไปที่ไหนครับ
24.50   จริงๆแล้วที่ไต้หวันก็มีนะ
24.51   แล้วหลังจากนั้นก็ไปที่อินเดียมาด้วยรอบนึง
24.58   อินเดียเลย
24.54   ที่คุณไปนี่ใช่แบบที่สิบวันห้ามพูดอะไรเลย
24.55   กับห้ามมองหน้าใครเลย แบบนั้นหรือเปล่าคะ
24.56   ใช่ครับ... เอ๋ คุณก็รู้นี่นา
24.59   เพราะว่าเคยมีคนนัดฉันไป
25.01   เธอจะต้องรับไม่ได้ชัวร์เลย
25.02   ผมคิดมาโดยตลอดว่าโลกของพิธีกร...
25.03   ห้ามพูดเลย   ใช่ครับ
25.04   สิบวันห้ามมองใครเลย
25.05   งั้นจะให้มองอะไรล่ะ
25.06   ฉันคิดว่าห้ามพูดเนี่ยฉันยังพอรับได้
25.08   แต่อันนี้แบบ
25.09   แค่คุณทำแบบเนี้ย
25.10   คุณกำลังมองคนอื่นอยู่แบบนี้ก็ไม่ได้นะ คือคุณจะต้อง
25.11   งั้นต้องมองไปที่ไหนล่ะ
25.12   ก็คือต้องมองเฉียงไปด้านหน้าแบบนี้
25.13   สรุปแล้วต้องมองเฉียงไปด้านหน้าจริงๆเหรอครับ
25.15   ก็ไม่ถึงกับต้องมองเฉียงไปด้านหน้าหรอก
25.15   ก็แหวังว่าคุณจะไม่มีการ
25.16   คิดรำพึงรำพันถึงใคร
25.17   ไม่ต้องติดต่อกับใคร
25.19   ใช่ค่ะ ไม่ต้องเป็นอารมณ์ที่เหมือนว่ากำลังจ้องมองใคร
25.20   ใช่ครับ...ไม่ต้องส่งสายตาหากัน
25.21   เพราะฉะนั้น...ก็หมายความว่า
25.24   เป็นการอยู่แบบใช้ชีวิตอยู่กับตัวเองตลอดเลย   ใช่ครับ
25.26   จริงๆก็คือการตรวจดูตัวเอง
25.27   ก็คือจริงๆแล้วภายในกายและใจ
25.29   มันเชื่อมสัมพันธ์กันอย่างไร แบบนี้น่ะครับ
25.30   มองดูภายใน
25.31   แล้วมีที่ค่อยๆเดินช้าๆ
25.33   สังเกตดูทุกๆก้าวย่าง
25.35   อันนั้นไปถึงขั้นการเดินแล้ว
25.36   อันนั้นเป็นที่ขั้นที่สูงขึ้นมาหน่อยแล้วน่ะครับ
25.38   เพราะฉะนั้นคุณก็จะคิดอยู่ตลอดว่า
25.39   (ตัวหนังสือสีขาวขอบดำบรรทัดล่าง) จะต้องฝึกจนบรรลุอะไรซํกอย่างให้ได้มากขึ้นแหละใช่ไหม
25.41   ใช่ครับ ใช่ ใช่
25.42   แต่ก็หวังว่าซักวัน
25.43   (ตัวหนังสือสีชมพูขอบดำบรรทัดบน) จะสามารถบรรลุธรรมได้
25.43   (ตัวหนังสือสีฟ้าขอบดำบรรทัดล่าง) แล้วมาฉุดช่วยทุกๆคน ไรงี้
25.46   ตอนนี้คุณคิดว่า ตอนนี้สามารถเข้ามาสมัครกันได้
25.47   ตอนนี้คุณคิดว่าพวกเราบาปหนักกันมากเลยใช่ไหมครับ
25.49   ถึงได้วางแผนที่จะฉุดช่วยพวกเราเอาไว้แล้ว
25.51   ฉันมีเพื่อนอยู่คนนึง
25.52   ก็ไปเข้าร่วมศูนย์ที่ฝึกการมองดูภายในที่ไต้หวัน
25.55   ไปสิบวัน
25.56   แล้วหลังจากที่เขาทำกิจกรรมเสร็จสิ้นทุกอย่างแล้ว
25.58   ฉันก็ถามเขาว่า รู้สึกเป็นยังไงบ้าง
25.59   เขาบอกว่า
26.00   เฮ้อ...น่าเศร้าสุดๆเลย
26.01   เขาบอกเป็นเพราะว่า
26.02   ทั้งวันของการฝึกมองภายในวันสุดท้าย
26.05   เขาถึงจะมาอธิบายว่าในการฝึกครั้งนี้
26.07   นักแสดงชาวฮ่องกงเหลียงเฉาเหว่ยก็มาเข้าร่วมด้วย
26.09   (ตัวหนังสือสีฟ้าใต้รูปภาพ) เหลียงเฉาเหว่ย
26.09   แต่เป็นเพราะว่า
26.10   เขากำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย
26.11   ไม่ใช่  เป็นเพราะว่า
26.12   ก็บอกว่าไม่ให้สนใจใครไง
26.13   เพราะว่าสิบวันนั้นพวกเขาคือห้ามมองไง
26.15   ถ้าหากว่ามองได้พวกเขาก็จะได้เห็นเหลียงเฉาเหว่ย
26.17   เพราะฉะนั้นวันสุดท้ายเขาก็เลย เหลียงเฉาเหว่ย!!
26.19   โอ๊ยไม่ทันแล้ว จากนั้นก็
26.21   เหลียงเฉาเหว่ยนี่ก็คือไม่มีใครมองเขา
26.22   เขาเลยไปที่นั่นใช่ไหม
26.23   ฉันก็เลยอยากจะบอกว่า
26.24   คุณไปฝึกมองภายในที่นั่นตั้งนาน
26.25   สุดท้ายมานั่งเสียใจกับเรื่องนี้เนี่ยนะ
26.27   แถมยังพูดประโยคแบบนี้ออกมาได้นะ
26.27   แต่ก็เป็นเพราะว่ามันหาได้ยากมากเลยไง
26.29   คุณเป็นคนที่นั่งสมาธิทุกวันเลยหรือเปล่าคะ
26.31   ตอนนี้ช่วยไม่ได้จริงๆครับ
26.32   แต่ถ้าเทียบกับเมื่อตอนเริ่มฝึกใหม่ๆ
26.34   ก็ถือว่านั่งสมาธิบ่อยกว่าช่วงนั้นมาก
26.35   ตอนนี้คุณสามารถนั่งสมาธิได้นานแค่ไหนคะ
26.37   ตอนนี้ผมก็นั่งได้โอเคอยู่นะ
26.39   ก็คือตอนนี้ผมสามารถ
26.40   นั่งได้แบบไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย
26.42   ก็คือนั่งขัดสมาธิอยู่ตรงนั้น
26.43   แล้วผมก็สามารถ
26.44   คือมันไม่สามารถเข้ามารบกวนจิตใจผมได้เลย
26.46   สรุปแล้วตอนที่นั่งสมาธิแรกๆก็จะรู้สึกปวดได้ใช่ไหมครับ
26.47   ใช่ครับ ถ้าหากว่าคุณไม่ขยับเลยเนี่ย
26.49   คุณนั่งขัดสมาธิอยู่อย่างนั้นตลอดก็จะรู้สึกปวดได้
26.51   เหน็บจะกินเอา
26.53   ก็คือขาจะชาแล้วก็อะไรอีกที่เกี่ยวกับกล้ามเนื้อ
26.56   คุณนั่งให้ดูหน่อยได้ไหม
26.56   (ตัวหนังสือสีเหลืองกับส้มขอบดำตรงมุมกรอบสีฟ้า) สถานปฏิบัติธรรมคังซี
26.56   (ตัวหนังสือสีดำกับสีฟ้าในกรอบสีฟ้า) สาธิตการนั่งขัดสมาธิโดยเฉินฮั่นเตี่ยน
26.57   ได้สิครับ...ก็ แบบนี้ใช่ไหมล่ะ
26.58   แบบนี้...
26.59   เขานั่งแบบนี้ถูกต้องไหมครับ

[Alec Love Me]

27.00   ก็ได้นะครับ มันไม่ได้มีกฎตายตัวขนาดนั้น
27.01   ว่าจะต้องนั่งขัดสมาธิชั้นเดียวหรือสองชั้น
27.02   ขอแค่คุณประคองลักษณะนี้เอาไว้
27.04   คุณไม่เผลอหลับไม่ฟุ้งซ่านก็
27.05   ขัดสมาธิชั้นเดียวกับสองชั้นแยกยังไงครับ
27.07   อันนี้เรียกว่าขัดสมาธิชั้นเดียว   ใช่ครับ
27.08   อันนี้เรียกว่าขัดสมาธิสองชั้น
27.09   อันนี้คือชั้นเดียว ขาสองข้างยกขึ้นมาเรียกว่าขัดสมาธิสองชั้น
27.12   ขาสองข้างยกขึ้นมาเรียกขัดสมาธิสองชั้น
27.15   ได้ละครับ   หวังเหว่ยจง...
27.17   อย่าล้อเล่นสิ
27.17   (ตัวหนังสือสีเหลืองกับส้มขอบดำตรงมุมกรอบสีฟ้า) สถานปฏิบัติธรรมคังซี
27.17   (ตัวหนังสือสีดำกับสีฟ้าในกรอบสีฟ้า) สาธิตการนั่งขัดสมาธิโดยเฉินฮั่นเตี่ยน
27.18   อาจารย์หลางกำลังพูดจริงจังกับคุณอยู่นะ
27.19   แบบนี้คือขัดสมาธิกี่ชั้น
27.21   แบบนี้คือแบบธรรมดา
27.22   ไม่ค่ะ คุณต้องยกขาข้างนึงขึ้นมา
27.24   แบบนี้เรียกขัดสมาธิชั้นเดียว
27.25   แบบนี้ขัดสมาธิชั้นเดียว
27.27   ใช่ค่ะ จากนั้นคุณยกขาข้างนี้ขึ้นมาด้านบนจะเรียกว่าขัดสมาธิสองชั้น
27.29   อันนี้ทำลำบากจัง แบบนี้จะปวดได้
27.30   แต่ว่าทำได้นะคะ
27.30   ทำได้ค่ะ
27.31   หลินอีเฉินบอกว่าทำได้นี่นา
27.33   แบบนี้
27.34   ใช่ค่ะ แล้วก็นั่งอยู่แบบนี้ นั่งตัวตรง
27.35   แล้วคุณก็ต้องนั่งตัวตรง หลังต้องตรง
27.38   (ตัวหนังสือสีเหลืองกับส้มขอบดำตรงมุมกรอบสีฟ้า) สถานปฏิบัติธรรมคังซี
27.38   (ตัวหนังสือสีดำกับสีฟ้าในกรอบสีฟ้า) สาธิตการนั่งขัดสมาธิโดยเฉินฮั่นเตี่ยน
27.39   เพราะว่าขาผมวางราบเสมอพื้นแล้ว
27.40   ตรงนั้นไม่เกี่ยวค่ะ
27.41   สรุปแล้วแบบนี้คือขัดสมาธิสองชั้นเหรอครับ
27.42   แบบนี้ขัดสมาธิสองชั้นค่ะ   ใช่
27.43   แล้วมือก็ห้ามจับไว้ใช่ไหมครับ
27.44   ก็คือให้ขามันวางอยู่ตรงนั้นของมันเองไงคะ
27.46   มือคุณห้ามไปจับสิ
27.47   เพราะว่าตอนนี้ผมไม่ไหวจริงๆ
27.48   เปล่าหรอกค่ะ ถุงเท้าของคุณน่ะ
27.49   ทำให้แรงเสียดทานมันค่อนข้างน้อย
27.50   เพราะว่าผม...โอเคดี   แบบนี้ดี
27.51   ตอนนี้คุณกำลังคิดว่าตัวเองเก่งจนไม่เห็นหัวคนอื่นเลยใช่ไหม
27.52   ไม่ใช่ครับ
27.56   พวกเรากำลังร่วมกัน
27.58   แชร์สิ่งที่ดีมากๆอยู่
27.58   ทำไมคุณถึงไม่ตั้งใจทำให้มันดีๆ
28.00   เมื่อกี๊นี้ผมพยายามเต็มที่แล้วครับ
28.03   แล้วเขาก็ไม่สนว่าคุณทำอาชีพอะไรเลย
28.05   ไม่สนครับ ไม่สนแน่นอน
28.06   แล้วคุณ...
28.07   มีนะ ต่อมาพวกเขามีแบบ
28.08   เพราะว่าจริงๆแล้วมีคนอินเดียน้อยมาก
28.09   พวกเขาชอบเฮฮามาก
28.10   แถมยังชอบกลุ่มคนผิวเหลืองเป็นพิเศษด้วยนะ   ใช่
28.13   ไม่ใช่ว่าห้ามพูดหรอกเหรอครับ
28.14   ถ้าหลังจากสิบวันไปก็พูดได้แล้วครับ
28.16   หลังจากลาศีล วันสุดท้ายสามารถแชร์กันได้
28.18   เพราะฉะนั้นพอลาศีลปุ๊บคนอินเดียก็
28.21   กลั้นไม่ไหวแล้ว
28.23   จริงๆนะ กลั้นไว้ทั้งหมด...
28.24   ไม่หรอก พวกเขาก็แค่ชอบถามเท่านั้นเอง
28.25   ก็บอกว่าโอเค คุณอายุเท่าไหร่
28.26   มาจากไหน อะไรแบบนี้น่ะครับ
28.27   แล้วก็ถามอายุผม
28.28   ซึ่งปกติผมเป็นคนไม่พูดโกหก
28.30   ผมก็เลยบอกเขาไปว่าผมเป็นศิลปิน
28.32   ศิลปิน
28.33   แล้วพวกเขาทุกคนก็สงสัยกันใหญ่
28.34   ผมก็บอกว่าคุณไปเสิร์จหาผมเอาเลยก็ได้ แบบนี้น่ะครับ
28.35   (ตัวหนังสือสีแดงในกรอบ) อวดมากเลย
28.35   ผมก็อวดใหญ่เลย
28.37   แฟ้มผลงานตลอดยี่สิบกว่าปี  ล้อเล่น
28.39   มีคนไปเสิร์จหาข้อมูลคุณจริงๆไหมครับ
28.40   มีคนเข้ากูเกิลหาคุณจริงๆไหม
28.42   น่าจะมีนะครับ
28.44   ถ้าเกิดเสิร์จกูเกิลแล้วเจอคุณเนี่ย พวกเขาคงจะตกใจนะ
28.46   ถ้าเกิดเสิร์จกูเกิลแล้วเจอคุณเนี่ย พวกเขาคงจะตกใจแน่เลย
28.48   ใช่ครับ มีคนที่
28.49   (ตัวหนังสือสีส้มขอบดำ) อ้อคุณเป็นเพื่อนสนิทกับอู๋ฉีหลงนี่
28.53   ข้อมูลแนะนำซูโหย่วเผิงนี่มีเขียนว่า
28.54   เขาเป็นเพื่อนสนิทกับอู๋ฉีหลง แบบนี้ด้วยเหรอ
28.58   เพราะฉะนั้นขอถามหน่อยว่า
28.59   ตารางฝึกฝนประจำวันเป็นยังไงครับ
29.01   ก็คือตื่นเช้ามากๆ
29.02   พอตีสี่มีปลุกตอนเช้า เขาก็จะตีระฆัง
29.04   ตอนตีสี่เนี่ยนะ
29.05   แล้วก็ เป็นเพราะผมเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำไง
29.08   ก็เข้านอนเร็วนะ
29.09   ใช่ครับ เข้านอนเร็วมาก
29.09   สามทุ่มก็จบหมดละ
29.10   สามทุ่มครึ่งก็เข้านอน
29.12   ดื่มเหล้าซักนิดนึงได้ไหมคะ
29.14   เพราะว่าเผื่อมีคนที่นอนไม่หลับขึ้นมาจริงๆ
29.15   ตามกฎแล้ว ไม่ได้ครับ
29.17   วันนี้คุณนี่สองรอบแล้วนะ
29.18   ที่ถามถึงเรื่องเหล้าน่ะ
29.19   ก็เมื่อกี๊ที่พูดถึงไปถ่ายหนังที่ชิคาโก้
29.20   คุณก็ถามถึงเรื่องเหล้า
29.22   เพราะเมื่อกี๊ฉันได้ยินใครนะ
29.23   โจวเจี๋ยหลุนพูดว่าบนรถมีเหล้าเต็มไปหมดเลย
29.26   เหล้าถือเป็นเรื่องปกตินี่นา จะทำไมล่ะ
29.28   ฉันไม่ได้ดื่มเยอะซะหน่อย
 29.29   ฉันก็แค่ถามมั่วๆไปแบบนั้นเอง
29.35   ปกติแล้วต้องนั่งนานแค่ไหนครับ
29.36   ปกติแล้วครั้งนึงพวกเราก็จะนั่งกันประมาณหนึ่ง...
29.39   ถ้าหากว่านั่งแบบไม่ขยับเลยแบบนั้นเนี่ย
29.41   เรียกว่าสมถกรรมฐาน
29.42   นานที่สุดก็จะอยู่ที่หนึ่งชั่วโมง
29.44   คุณก็จะห้ามขยับเลย
29.45   ปกติแล้วพอเลยครึ่งชั่วโมงไปก็จะเริ่มปวดแล้ว
29.47   ก็จะเจ็บร้าวทุกรูปแบบอยู่อย่างนี้
29.48   (ตัวหนังสือสีขาวขอบฟ้าในกรอบ) ตอนที่ซูโหย่วเผิงไปบำเพ็ญเพียรฝึกนั่งสมาธิ นานสุดหนึ่งชั่วโมงนี่ห้ามขยับตัวแม้แต่นิดเดียวเลยเหรอ?
29.49   แล้วคุณก็ฝึกทำความเข้าใจกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับตัวคุณ
29.52   ห้ามร้องโอดครวญใช่ไหม
29.53   ไม่ได้ครับ ไม่ได้...
29.55   แล้วก็ห้ามเลิกล้มไปก่อนด้วย
29.57   ก็พูดแบบว่า พอละ
29.57   ครับ แล้วคุณก็ห้ามเปลี่ยนอิริยาบท
29.58   ห้ามลืมตา
29.59   พอถึงตอนนี้คุณก็ทำความเข้าใจกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับคุณ
30.01   ฝึกจิตใจของคุณเอง
30.02   เพราะฉะนั้นคุณก็ได้รู้สึกได้ว่า
30.02   คนรอบข้างล้วนกำลังอดทนกันอย่างถึงที่สุด
30.04   มีนะครับ ตอนที่ผมฝึกครั้งแรกก็เป็น
30.06   เพราะว่าตอนที่ผมฝึกครั้งแรกเนี่ยมันปวดสุดๆไปเลย
30.07   สภาพผมเนี่ยดูแย่มากๆเลย
30.08   แล้วทุกคนต่างก็ร้องโอดโอยกันน่ะเหรอครับ หรือว่ายังไง
30.10   ไม่ได้ร้องโอดโอยครับ ก็คือมีแค่ผมคนเดียว
30.11   จริงๆแล้วครั้งแรกที่ผมฝึกเนี่ยมันแย่ที่สุดละ
30.12   ช่วงนั้นผมอดนอนด้วย
30.13   แล้วก็หลายๆครั้งที่ไปที่นั่นแล้วนอนได้ไม่เต็มที่
30.15   แล้วตอนกลางวันยังให้ผมนั่งสมาธิทั้งวันอีกเนี่ยนะจริงๆเลย
30.18   แล้วทีนี้ผมก็นั่งบิดไปบิดมา
30.19   เมื่อกี๊คุณกำลังพูดจาหยาบคายอยู่เหรอครับ
30.21   มีด้วยเหรอ
30.22   ครับ คือว่ามันทรมานมาก
30.24   เสร็จแล้วก็ถูกครูเรียก บอกว่าเธอนี่มันจริงๆเลย
30.26   ออกไปข้างนอกเถอะ ไม่เป็นไรหรอก
30.28   บอกว่าคุณออกไปพักซักแปปเถอะ ให้คุณออกไปรีแล็กซ์
30.29   ใช่ครับ
30.29   ออกไปพักได้ด้วยเหรอครับ
30.30   น่าจะมีแค่ผมที่ยกเป็นกณีพิเศษนะ
30.32   ทีแรกหนึ่งชั่วโมงนี่คือ
30.33   ภายในหนึ่งชั่วโมงนี่คือไม่ควรขยับ
30.35   แต่ตอนนั้นคือผมไม่ไหวแล้วจริงๆ
30.37   ทนไม่ไหวแล้ว
30.37   เขาก็บอกว่างั้นคุณออกไปเถอะ
30.39   แต่การที่คุณฝึกแบบนี้มันส่งผลช่วยต่อการแสดงหนังของคุณนะ
30.40   ก็คือถ้าหากจะต้องมีฉากแอคชั่นขึ้นมา
30.42   คุณก็จะไม่ค่อยรู้สึกกลัวเจ็บไงคะ
30.45   ใช่ครับ นั่นถือเป็นข้อนึง
30.46   นอกจากนี้เนี่ย จริงๆแล้ว
30.48   ตอนแรกๆเขาเป็นคนที่กลัวเจ็บมากๆเลยเหรอ
30.49   ตอนแรกเป็นเพราะถ้าแบบโดนต่อยขึ้นมา
30.50   ก็คงจะรู้สึกเจ็บแบบช่วยไม่ได้เลย
30.52   แต่ถ้าตอนนี้เขาถูกซัดขึ้นมาเนี่ย
30.53   ก็ฝึกทำความเข้าใจกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นไง
30.55   (บรรทัดบน) ผู้กำกับคงจะไม่เห็นด้วยกับคุณที่
30.56   (บรรทัดล่าง) เวลาโดนต่อยแล้วไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาเลยหรือเปล่า
30.58   แบบนี้จะน่าดูได้ยังไงล่ะ
31.00   เจ๊หลางน่าจะเคยไปลองหลายครั้งแล้วใช่ไหมคะ
31.04   ฉันคิดว่าทุกๆคน
31.05   มีวิธีที่จะเรียนรู้ตนเองไม่ค่อยเหมือนกันนะคะ
31.06   เพราะฉันเป็นคนนึงที่
31.08   เป็นยังไงบ้าง เมื่อกี๊ตอนที่เธอพูดประโยคนี้
31.09   คุณกำลังคิดอะไรอยู่
31.11   เปล่านี่คะ ฉันก็แค่ตั้งใจฟังเฉยๆ
31.13   คือฉันจะเป็นคนที่
31.14   จินตนาการกว้างไกลมาตั้งแต่เด็ก
31.16   ฉันก็เลยจินตนาการว่าตัวเอง
31.17   ได้ไปยังที่ที่สงบ
31.19   หรือสถานที่ที่พิเศษ
31.21   เมื่อกี๊พวกเรา
31.22   ตอนที่พวกเราอัดเทปนี้กันอยู่
31.23   คุณไปที่ไหนมาบ้างแล้ว
31.24   อ๋อเปล่าค่ะ...
31.24   (ตัวหนังสือตัวใหญ่) ฉันอยู่ค่ะ
31.25   คุณอยู่ด้วยเหรอ
31.26   ฉันตั้งใจฟังทุกๆคนพูด
31.27   เมื่อกี๊ตอนที่เขาพูดถึงเรื่องมองภายในเนี่ยคุณอยู่ไหม
31.29   ฉันอยู่ค่ะ อยู่มากๆเลย
31.30   แล้วคุณได้ยินที่เธอพูดถึงตอนที่อยู่ไต้หวัน
31.32   มีคนที่ศูนย์ปฏิบัติธรรมเจอ
31.34   เหลียงเฉาเหว่ย   ได้ยินค่ะ
31.36   ค่ะ ฉันได้ยินเธอพูดว่า
31.38   แอลกอฮอล
31.41   คริสต์มาส
31.43   ได้ยินหมดเลย

31.44    ทักษะการแสดงของซูโหย่วเผิงเป็นที่ยอมรับ สวีซีตี้ตีให้ตายยังไงก็ไม่ยอมรับ
31.47 (ตัวหนังสือสีแดง) ช็อตเด็ดช่วงหน้า
31.47    นี่คือคนที่ดีสุดที่เราเลือกมา
31.48   ความสามารถของเขาผมกล้ารับประกัน
31.50   ผู้ช่วยสืบสวนคนใหม่ เกายีผิงรายงานตัว
31.54   ฉันรู้สึกว่าก็ดูน่าหลงใหลมากๆเลยนะ
31.56   (บรรทัดบน) ถึงแม้ว่าจะดูเถื่อน
31.56   (บรรทัดล่าง) แต่ก็รู้สึกว่าน่ารักดีนะ
31.58   คือแลดูมีมาดเท่ห์ไง
32.01   ภาพยนตร์เรื่องนี้ ในที่สุดผมก็เลือกรับบทได้ถูกต้องกับเขาซะทีสินะ
32.02   และในที่สุดคุณก็มองเห็นผมแล้วใช่ไหม
32.04   ค่ะ เป็นบทที่ทำให้ผู้คนรู้สึกชื่นชอบน่ะนะ
32.05   (บรรทัดบนกับล่างรวมกัน) แต่ว่าในเรื่องก็มีนักแสดงชายคนนึงที่เตะตามากนะ
32.08   อู๋จงเทียน
32.10   (บรรทัดบน) ถ้าคุณจะชมซูเหยิวเผิงซักหน่อยเนี่ย
32.10   (บรรทัดล่าง) คุณจะตายหรือยังไงห๊ะ
32.11   เมื่อกี้ฉันก็ชมเขาไปแล้วไงล่ะ

32.19   ครับ สำหรับภาพยนตร์เรื่องใหม่เรื่องนี้เนี่ย
32.20   ตอนที่รวมตัวนักแสดงก็ได้พิจารณาคัดเลือกซูเหยิวเผิงเข้าไปด้วย
32.23   ซูเหยิวเผิงบอกว่านานแล้วที่เขาไม่ได้รับ
32.26   การเชิญชวนจากไต้หวันให้เข้าร่วมแสดง
32.28   ใช่ไหมครับ   ใช่ครับ...
32.29   ทุกคนคิดกันตลอดเลยว่าค่าตัวผมจะต้องแพงมากแน่ๆ
32.31   จริงๆแล้วค่าตัวผมถูกมากเลยนะ
32.32   เอ๋คุณจะบอกกับพวกเราไม่ใช่เหรอว่า
32.33   คุณเองก็มีคุยถูกคอกับนักแสดงหญิงอยู่ด้วยเหมือนกัน
32.36    หรือว่าจะมีขอเบอร์กันด้วย
32.38   ไม่มีครับ
32.38   ฉันเคยเห็นบทที่พวกเขาตอนซ้อม มีฉากหนึ่งที่
32.40   มีเรือนร่างของผู้หญิงนอนราบอยู่บน...ตัวของเขา
32.43   จริงเหรอ
32.44   ใช่ครับ เพราะว่าผมรับบทเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างเนิร์ทๆหน่อย
32.46   พวกเขาเลยมักที่จะเตรียมพวก
32.49   ผู้หญิงที่เซ็กซี่เร่าร้อนมากๆมา
32.50   ผู้หญิงที่เขาเรียกกันว่าสาวเซ็กซี่เนี่ยแหละ
32.53   แล้วก็จับมาแสดงคู่กับผม
32.53   (ตัวหนังสือสีขาวขอบฟ้าในกรอบ) ตอนที่หลินโป๋หงเข้าร่วมแสดงภาพยนตร์ฮอลิวูด ผู้กำกับยังจัดนักแสดงสาวหุ่นดีมาช่วยซ้อมการแสดงให้เขาด้วยเหรอ?
32.54   แล้วพวกเธอก็คิดหาวิธีที่จะมายั่วยวนผม
32.56   บทของเขามีแค่ประโยคเดียวคือเซอร์ไม่ใช่เหรอ   นั่นน่ะสิ
32.58   คุณดูสิ
33.00   ไม่ใช่ครับ ในช่วงระหว่างการแข่งขัน
33.01   ผู้ชายเนิร์ทๆมักจะได้คู่กับผู้หญิงสวยๆ
33.03   พวกเขาอยากจะดูว่าปฏิกิริยาของคุณจะเป็นยังไง
33.05   ใช่ไหมคะ   ใช่ครับ
33.06   สรุปคือเป็นบทลามก
33.09   แล้วหลังจากนั้นคุณได้ถ่ายหนังกี่วันครับ
33.14   สองวันครับ
33.16   ซูเหยิวเผิง เขาถ่ายไปแค่สองวันก็ปิดกองละ
33.18   คุณไม่ต้องไปใส่ใจมากหรอก
33.19   โอเคครับ......
33.20   คุยกับหลินโป๋หงกันเยอะๆหน่อยนะ
33.23   ตัวอย่างภาพยนตร์ของหนังใหม่เรื่องนี้
33.24   เราไปชมพร้อมๆกันเลยครับ
33.25   (ตัวหนังสือสีชมพู) ซูโหย่วเผิง&หลินอีเฉิน กับไตเติลภาพยนตร์มันๆต้อนรับปีใหม่
33.25   จะไปไหนอ่ะ
33.27   ผมไปห้องน้ำครับ
33.28   ลำไส้แกนี่มันล่วงรู้อนาคตได้นะ
33.30   ก่อนออกภารกิจทีไร
33.32   แกจะต้องท้องเสียทุกที
33.33    นี่คือคนที่ดีสุดที่เราเลือกมา
33.35   ความสามารถของเขาผมกล้ารับประกัน
33.36   ก่อนที่เราจะเริ่มปฏิบัติภารกิจทุกครั้ง
33.37   เขาจะต้องมีเรื่องตลอด
33.39   ผู้ช่วยสืบสวนคนใหม่ เกายีผิงรายงานตัว
33.40   จมูกของฉันนะไวมากเลยล่ะ
33.43   สามารถแยกแยะกลิ่นที่เบาบางมากๆได้
33.45   นายไม่มีแฟนนี่นา
33.46   ฉันเดาถูกใช่ไหมล่ะ
33.48   เป็นตำรวจมาทั้งชีวิต

[Alec Love Me]

33.49   ฉันเนี่ยใส่กุญแจมือคนอื่นตลอด มีแค่แกนี่แหละที่ใส่กุญแจมือฉันได้
33.53   ลูกสาวผู้การ
33.54    เบาๆหน่อยซี่ นี่มันเป็นความลับเชียวนะ
33.57   น่าจะร่วมมือกับคุณซะตั้งแต่ทีแรก
34.01   จะได้ไม่ต้องให้ไอ้กุ๊ยนั่นเล่นเราซะแสบแบบนี้
34.04   แกโดนยิงเหรอ
34.05   ผมยังถูกรถชนด้วยนะ
34.07   วิธีการใช้ปืนน่ะคุณเองก็ได้ฝึกมาก่อนแล้ว
34.09   แต่ว่าจะยิงตอนไหนเนี่ย ผมเป็นคนตัดสินใจ
34.13   เขาจะมีกระจิตกระใจมาดูบันทึกที่ไหนกัน
34.15   เขาง่วนอยู่กับการดูเอกสารของเธอน่ะ
34.17   แค่เพียงคุณมีวิธีตามหาไอ้กุ๊ยนั่นเจอได้
34.20   หนี้ทั้งหมดที่คุณติดค้างผมอยู่ถือว่าจบกัน
34.25   คุณรับบทเป็นคนที่
34.26   ดูมากประสบการณ์เหมือนกันนะเนี่ย   ใช่
34.29   ดูแล้วรู้สึกว่ามีแล้วใช่ไหม
34.30   ดูเป็นคนที่ผ่านโลกมาเยอะ      ใช่ค่ะ
34.31   แต่ฉันก็รู้สึกว่าที่คาแรคเตอร์ที่น่ารักดีนะ
34.33   จริงเหรอครับ
34.34   ถึงแม้จะดูเถื่อน แต่ว่าก็รู้สึกว่าน่ารักดี
34.36   คือแลดูมีมาดเท่ห์ไง   ใช่
34.38   ภาพยนตร์เรื่องนี้ ในที่สุดผมก็เลือกรับบทได้ถูกต้องกับเขาซะทีสินะ
34.40   และในที่สุดคุณก็มองเห็นผมแล้วใช่ไหม
34.42   ค่ะ เป็นบทที่ทำให้ผู้คนรู้สึกชื่นชอบน่ะนะ
34.43   ก็นี่มันมีแต่ฉากของคุณ
34.44   แล้วจะไม่เห็นคุณได้ยังไงกัน
34.46   เมื่อก่อนผมแสดงตั้งนาน
34.47   เธอยังไม่เห็นสนใจผมเลยนี่
34.49   แต่ว่าในเรื่องก็มีนักแสดงชายคนนึงที่เตะตามากนะ
34.50    ใครเหรอ   อู๋จงเทียน
34.51    อู๋จงเทียน
34.52   (ตัวหนังสือสีฟ้าใต้กรอบ) อู๋จงเทียน
34.53   ใช่
34.53   เขาแสดงได้ยอดเยี่ยมมาก
34.54   คู่แข่งของผมเยอะจังเลยนะเนี่ย
34.55   สายตาของเขาเนี่ย
34.56    พอถ่ายไปโดนก็รู้สึกว่าแทบจะหลงเสน่ห์เข้าให้เลยล่ะ
34.58   ตัวอย่างภาพยนตร์เมื่อกี๊นี้
34.59   เราเห็นอู๋จงเทียนทั้งหมดแค่ประมาณ 2 วินาทีเองมั้ง
35.02   แต่ว่าสะดุดตามากเลยนะ
35.03   แล้วดวงตาของเขาก็โตมากด้วย
35.04   แถมเก่งและน่าปลื้มเอามากๆ
35.04   (ตัวหนังสือตัวใหญ่ๆบรรทัดบน) ถ้าคุณจะชมซูเหยิวเผิงซักหน่อยเนี่ย
35.04   (ตัวหนังสือตัวใหญ่ๆบรรทัดล่าง) คุณจะตายหรือยังไงห๊ะ
35.05   เมื่อกี้ฉันก็ชมเขาไปแล้วไงล่ะ
35.08   สรุปแล้วเนี่ยซูเหยิวเผิงบอกว่าเขาแสดงละครมานานหลายปี
35.11   เขาบอกว่าเขาเคย
35.14   ถูกกลุ่มแฟนคลับแอบย่องเข้าไปในที่พัก
35.16   แล้ววางของกินไว้ให้บนโต๊ะ
35.20   เปล่าครับ คือแต่ก่อนที่แสดงละครอยู่น่ะมี
35.22    คือตอนนั้นผมน่าจะกำลังถ่ายละครเรื่อง
35.23   มนต์รักในสายฝนอยู่นะ
35.24   แล้วก็เป็นเพราะว่าช่วงที่กำลังถ่ายละครอยู่
35.26   ปกติแล้วห้องของพวกเราก็จะรกมากๆเลย
35.27   เพราะว่าเป็นเหมือนบ้านไง
35.28   แล้วที่น่ากลัวก็คือ
35.29   (ตัวหนังสือสีขาวขอบฟ้าในกรอบ) ตอนที่ซูโหย่วเผิงกำลังวุ่นอยู่กับการถ่ายละคร เคยมีแฟนคลับของเขาแอบย่องเข้าไปในบ้านเพื่อวางของกินให้กับเขาถึงบนโต๊ะ?
35.30   หลังจากที่คุณปิดกองถ่ายแล้วกลับบ้านไปเนี่ย
35.31   คุณก็พบว่าห้องนี้
35.32   ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยซักอย่าง
35.34   เหมือนมีภาพ A กับภาพ B แล้วให้หาจุดที่แตกต่างกัน
35.36   แล้วคุณก็พบแค่ว่าบนโต๊ะมีซุปอยู่หนึ่งชาม
35.39   คือมันน่ากลัวมากเลยคุณรู้ไหม
35.40   ไม่ใช่ที่คุณกินเหลือเอาไว้หรือไง
35.41   ไม่ใช่ครับ ของใหม่เลย
35.42   ข้างๆยังมีโน้ตด้วยนะ
35.44   ก็คือว่ามีคนเข้ามาแบบนี้
35.45   แล้วของทุกอย่างยังอยู่ที่เดิม
35.46   แล้วเขารักษาอุณหภูมิของซุปชามนี้ได้ยังไง
35.48   ตอนที่เขาเอาซุปมาให้นี่ยังอุ่นอยู่ไหม
35.50   ใช่ครับ เขาน่าจะรู้จักกับคุณป้าแม่บ้าน
35.52   หรืออะไรประมาณนี้แหละ ใช่ครับ
35.53   เก่งมากเลยนะเนี่ย
35.54   ใช่ครับ เรื่องในครั้งนั้นเนี่ยทำเอาซะผมตกใจหมดเลย
35.56   งั้นคุณกล้าทานไหมครับ
35.58    (ตัวหนังสือสีม่วงตัวใหญ่ๆ) เหมือนผมจะดื่มไปแล้วนะ
36.01   มันจะเย็นเกินแล้วใช่ไหม
36.01    ใจนึงก็กลัวแต่ก็ยังทานซุปไปแล้วด้วย
36.03   เป็นเพราะว่าแฟนคลับของคุณเนี่ยก็คงจะรักคุณมาก
36.05   อย่างนี้พวกเขาก็อาจจะอาศัยจังหวะช่วงที่คุณหลับ
36.07   ย่องเข้าไปแอบมองคุณด้วยน่ะสิ
36.09   ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะ
36.10   เขาบอกว่าเขาเคยเห็นคุณป้าแม่บ้าน
36.13   ยืนเคลิ้มอยู่กับเสื้อชั้นในและกางเกงในของเขาที่แขวนอยู่ด้วยล่ะ
36.18   เธอยังพูดด้วยว่าทำไมชิ้นเล็กแบบนี้นะ
36.20   ที่คุณพูดนี่คือเรื่องจริงใช่ไหมเนี่ย
36.21   พวกเธอกำลังศึกษาวิจัยกางเกงในของคุณอยู่
36.23   ใช่ครับ พวกเธอได้ศึกษาวิจัยกางเกงในกันจริงๆ
36.25   ก็คือ หยิบขึ้นมาจริงๆ
36.26   แล้วก็ดูอยู่แบบนั้นน่ะเหรอคะ
36.27    ใช่ครับ เพราะว่า
36.27   มันเป็นที่แขวนชุดชั้นในทรงกลมนี่นา
36.28   แล้วก็หนีบไว้เป็นตัวๆ แบบนั้นน่ะ
36.30   จากนั้นก็ *!@#$&*^ แบบนี้
36.33   คุณเข้าใจใช่ไหม ผู้หญิงอ่ะ
36.36   งั้นทำไมเขาไม่ถ่ายรูปไว้แล้วเอาไปลงเน็ตเลยล่ะ
36.38   เพราะตอนนั้นยังไม่มีไง
36.39   ถ้าเป็นตอนนี้นี่เสร็จละ ยุคสมัยเก่าไปหน่อย
36.40   แล้วเธอได้ขโมยไปตัวนึงไหม
36.42   ไม่มีครับ
36.44   แล้วคุณไปรับรู้ถึงเหตุการณ์นี้ได้ยังไงกันล่ะครับ
36.45   ก็คือวันนั้นผม
36.46   เลิกงานในเวลาที่ยังไม่ควรจะเลิกงาน
36.48   แล้วคุณทำยังไงล่ะ คุณเรียกพวกเธอหรือเปล่า
36.51   ผมก็ลืมไปนิดนึงแล้วล่ะว่าได้จัดการยังไง
36.52    กับเรื่องนี้น่ะนะ
36.53   คุณก็ทำเสียงเล็กๆ
36.54   เพื่อให้พวกเธอรู้ตัวว่าคุณมาแล้ว
36.56    ครับ พวกเธอรู้ตัวกันเองนะ
36.57   แล้วก็แยกย้าย เป็นนกแตกรังเลย
36.59   เธอจะออกไปทางไหน คุณเดินเข้าประตูมา
37.02   ก็เดินหลีกไปอีกทางไง
37.03   กระโดดออกหน้าต่าง หลังจากนั้นก็ร่วงลงไปอย่างรวดเร็ว
37.05   ศิลปินไอดอลก็มักจะชินกันแล้ว
37.07   ที่แฟนคลับกับเสื้อผ้าของคุณหรืออะไรต่างๆเนี่ย
37.08   ล้วนแล้วแต่เป็นที่สนใจ
37.11   ก็ไม่ได้ชินขนาดนั้นนะครับ คือไม่ต้องแบบ
37.12   แค่ชอบผมก็พอแล้ว
37.14   คลั่งไคล้ในเสื้อผ้านี่เป็นนิสัยที่ไม่ดี
37.15   ยังมีแฟนคลับดูเขาเข้าห้องน้ำด้วยนะ
37.17   ใช่ค่ะ ในตอนนั้นคุณน่าจะรู้สึกอายแย่
37.19   คุณบอกว่าคุณเนี่ยค้างอยุ่ตรงกลาง ใช่ไหม
37.22   เรื่องนี้เนี่ยจริงๆแล้วผมไม่รู้ว่า
37.23   อะไรที่เรียกว่าค้างอยู่ตรงกลาง
37.24   ก็คือกางเกงของเขาติดอยู่ตรงนี้
37.25   แล้วก็จะหุบขาลงไม่ได้เลย
37.27   เพราะว่าถ้าหุบขาปุ๊บกางเกงก็จะล่วงลงไป
37.29   จริงๆแล้วมันเป็นเรื่องที่ผม
37.30   แล้วแฟนคลับก็ยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องน้ำเนี่ยนะ
37.31   ก็เพราะว่าตอนนั้นกำลังถ่ายซีรีย์ย้อนยุคอยู่
37.33   แล้วพวกเขาก็เหมือนจะ
37.35   เพราะว่ามันเป็นแบบย้อนยุค ตรงหน้าประตูของทีมถ่ายทำ
37.37   ช่วงเช้าตีห้าจนถึงหกโมง ก็จะต้องจัดเตรียมคนเพื่อร่วมเข้าฉากเป็นจำนวนมาก
37.38   พวกเขาก็หวังว่าจะได้มาแสดงเป็นชาวบ้านของคิวแสดงวันนี้
37.40    เพราะแบบนี้
37.41    แฟนคลับก็เลยสามารถ
37.42   ใช้โอกาสนี้เข้ามาได้
37.43   แล้วจากนั้นผมก็ไปเข้าห้องน้ำขึ้นมากลางคัน
37.45   ถ่ายซีรีย์ย้อนยุค แถมยังเป็นหน้าหนาวอีก
37.47   ใส่เสื้อผ้าหลายชั้น มีกางเกงซ้อนอะไรเยอะแยะ... ทีละตัว ทีละตัว
37.49   ผมไปเข้าห้องน้ำ
37.51   ก็ต้องถอดทีละชิ้นทีละชิ้น
37.53   แล้วคุณก็เอาพาดไปทางนั้นไม่ได้ด้วย มันสกปรกมาก
37.54   ดังนั้นคุณก็เลยต้องค้างไว้แบบนี้
37.54   (ตัวหนังสือสีขาวขอบฟ้าในกรอบ) ตอนที่ซูโหย่วเผิงใส่ชุดซีรีย์ย้อนยุคเข้าห้องน้ำ ไม่ทันระวังจนถูกแฟนคลับยืนมองอยู่ตรงนั้นเลย?
37.55   ประคองไว้
37.55    ใช่ครับ ประคองไว้แบบนี้
37.56    พอเสร็จธุระก็ต้องใส่ที่ละชิ้นๆ
37.59   หันหลังมามีผู้หญิงสองคนยืนดูอยู่ที่หน้าประตู
38.01   แล้วท่าทางก็ดูมีความสุขมากแบบนี้เลยด้วย
38.03   ดูคุณอยู่แบบนี้เลย
38.04   โชคดีจริงๆเลยนะ พวกเธอสองคนนั้นน่ะ
38.05   ผมไม่ได้ถอดกางเกงในนะ
38.06    เพราะว่าเป็นแบบว่ายืนอยู่ แบบนั้นน่ะครับ
38.07   ก็เลยไม่ได้ถอดกางเกงใน
38.08   แต่ว่า คือคุณเดี๋ยวก็แบบนี้แบบนั้น
38.09   ผมก็ยังรู้สึกอายมากๆเลย
38.10   จากนั้นพวกแฟนคลับได้…

[Alec Love Me]

38.12   พวกเธอไม่ได้ใส่ใจน่ะครับ
38.13   ผมคิดว่าประเด็นคือ
38.13   เหมือนพวกเธอจะไม่ได้โฟกัสที่ช่วงล่างหรอก
38.15   เธอไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่า
38.15   คุณกำลังทำเรื่องที่น่าอายอยู่ซึ่งก็ดีแล้วแหละ
38.17   คือได้เจอคุณก็ดีใจแล้ว
38.18   เธอเห็นคุณตัวจริงก็เลยดีใจ
38.19   ก็น่าจะเป็นอย่างงั้น
38.20   ดังนั้นหลังจากที่คุณเดินออกไป
38.21   พวกเธอก็ยังเป็นปกติดี
38.22   แล้วก็ขอลายเซ็นคุณอะไรแบบนี้ไหม
38.23   ครับ แล้วผมก็เป็นรู้สึกดีจริงๆ
38.25   ที่ได้จบเรื่องนี้ไป
38.26   คุณดูผมสิ เหมือนเป็นพวกไม่ปกติ
38.27   เพราะว่าคุณเองก็ไม่สามารถที่จะพูดว่า
38.29   หลังจากแฟนคลับได้ดูศิลปินไอดอลห้องน้ำแล้ว
38.30   ก็จะรู้สึกไม่ชอบเขาขึ้นมา
38.31   ประมาณว่าแบบนี้ก็เกินไปน่ะนะ แบบ
38.33   ผมรู้สึกว่าเรื่องแบบนี้
38.34   ถ้าหากเรื่องนี้เกิดขึ้นกับหลางจูอวิ๋น
38.35   เธอน่าจะเรียกเขา
38.36   มายืนข้างๆแล้วจับมาอบรมสั่งสอน   อะไรแบบนี้นะ
38.38    คุณจะเรียกให้พวกเขาหยุดแล้วบอกว่าอย่าทำแบบนี้เหรอ
38.42   ตัดสินยากอยู่นะ
38.44   เพราะว่าถ้าเขาเหมือนกับที่เขาพูดมา
38.45   ถ้าจุดสำคัญไม่ได้อยู่ที่การแอบมอง
38.46   ใช่
38.47   แต่เพราะว่าเขาเห็นคุณเลยดีใจ
38.48   ดังนั้นเขามองดูคุณทำเรื่องอะไรอยู่ก็แล้วแต่
38.49   ใช่
38.50   ฉันคิดว่าแบบนี้สามารถพูดคุยกันได้
38.51   ก็พูดว่า เธอพูดกับฉันตรงๆได้ใช่ไหม
38.54   ว่าจะขอฉันถ่ายรูปหรือว่าขอลายเซ็น
38.56   แต่ว่าเป็นเพราะเขากำลังเข้าห้องน้ำอยู่
38.57   คุณก็ไม่ควรที่จะ
38.59   ดังนั้นตอนที่กางเกงเขาค้างอยู่ครึ่งนึงนั่นน่ะ
39.00   แล้วถ้าเขาบอกว่าอยากจะขอถ่ายรูปกับคุณ คุณก็จะตกลงเหรอ
39.02   หลังจากนั้นค่ะ ต้องคุยกับเขาว่า
39.03   ถ้าหากเป็นเรื่องส่วนตัวแบบนี้ใช่ไหม ก็ไม่ควรที่จะ
39.05   เข้ามาใกล้อย่างนี้นะ
 39.06   สรุปแล้ว คุณได้พูดว่า
39.08   คุณเข้าห้องน้ำ ต้องมีคนเฝ้าประตู
39.10    เพื่อไม่ให้คนอื่นมาดูคุณใช่ไหม
39.12   ไม่ต้องถึงกับมาเฝ้าประตูหรอก
39.14   แต่ว่าเรื่องแบบนี้มันก็
39.15   คือผมก็รู้สึกไม่ค่อยแฮปปี้นะ
39.17    แน่นนอนสิ
39.18    (ตัวหนังสือสีฟ้า) ถ้าดีใจก็คงแปลกเกินแล้วล่ะ
39.20    (ตัวหนังสือสีฟ้า) ว้าย ว้าย ว้าย

39.22    (สีส้มบรรทัดบน) เสี่ยว S ถามถึงเรื่องที่ไม่ควรบอกเกี่ยวกับอู๋ฉีหลง
39.22   (สีฟ้าบรรทัดล่าง) ซูโหย่วเผิงถอยหายใจตอบไปว่า “มันพูดยาก”
39.25   (ตัวหนังสือสีขาวขอบดำตัวใหญ่ๆ) อู่จี๋หลงจะแต่งงานแล้วจริงๆเหรอ
39.25   (ตัวหนังสือสีขาวขอบแดง) ช็อตเด็ดช่วงหน้า
39.28    (ตัวหนังสือตัวใหญ่ๆ) น่าจะยังมั้งนะ
39.29 (ตัวหนังสือตัวใหญ่ๆ)  ยังเหรอ
39.29 (ตัวหนังสือตัวใหญ่ๆ) น่าจะยังนะ
39.30 (ตัวหนังสือตัวใหญ่ๆ) ผมก็ร้อนใจแทนเขาอยู่นะ
39.32(ตัวหนังสือตัวใหญ่ๆ) ทำไมล่ะ
39.33 (ตัวหนังสือตัวใหญ่ๆ)  อายุมากแล้วไงล่ะ
39.34(ตัวหนังสือตัวใหญ่ๆ) งั้นตัวคุณเองก็ใช่นะ
39.35 (ตัวหนังสือตัวใหญ่ๆ) ผมอายุน้อยกว่าเขาเยอะนะ
39.38 (ตัวหนังสือตัวใหญ่ๆ) ใช่เหรอ
39.38 (ตัวหนังสือตัวใหญ่ๆ)  ใช่ ใช่ ใช่ ใช่
39.38 (ตัวหนังสือตัวใหญ่ๆ)  ในนั้นเขาอายุมากที่สุดแล้ว
39.40 (ตัวหนังสือตัวใหญ่ๆ) จะเป็นไปได้ยังไง
39.42 (ตัวหนังสือสีแดงในกรอบดำ) หมดคำพูด
39.43 (ตัวหนังสือสีฟ้า) ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อแล้วจริงๆ
39.46 (ตัวหนังสือสีชมพู) พวกคุณสองคนพูดมาแบบนี้
39.46 (ตัวหนังสือสีส้มบรรทัดบนกับล่างรวมกัน) พวกคุณสองคนเนี่ยพูดถึงคนที่ไม่ได้อยู่ในสตูแบบนี้จะดีเหรอ
39.48 (ตัวหนังสือตัวใหญ่ๆ) พวกคุณนี่ไม่มีมารยาทเอาซะเลย

39.56    งั้นอู่จี๋หลงจะแต่งงานแล้งจริงๆเหรอ
39.59    น่าจะยังนะครับ
40.00    ยังเหรอ
40.01    น่าจะยังนะ
40.02    ผมองก็ร้อนใจแทนเขาอยู่เหมือนกัน
40.03    ทำไมล่ะ
40.05   อายุมากแล้วไงล่ะ
40.06     งั้นตัวคุณเองก็ใช่นะ
40.07    ผมอายุน้อยกว่าเขาตั้งเยอะ โอเคมั้ย
40.08    ใช่เหรอ
40.09    ใช่...ในนั้นเขาอายุมากที่สุดแล้ว
40.12    (ตัวหนังสือใหญ่) จะเป็นไปได้ยังไง
40.15    (ตัวหนังสือสีแดงในกรอบดำ) หมดคำพูด
40.16    พวกคุณสองคนเนี่ย
40.17    ผมพูดต่อไม่ถูกเลยจริงๆ
40.18   พวกคุณสองคนเนี่ยพูดถึงคนที่ไม่ได้อยู่ในสตูแบบนี้จะดีเหรอ
40.21    พวกคุณนี่ไม่มีมารยาทเลยนะ
40.24    อืม ถึงแม้ว่า
40.24   คุณบอกว่าตอนนี้อู๋ฉีหลงมีคู่แล้วไม่ใช่เหรอ
40.26   งั้นคุณก็ไม่ได้ทุ่มเทเหมือนเมื่อก่อนแล้วสิ
40.28    (ตัวหนังสือสีฟ้า) หัวใจสลายไปแล้วไง
40.31    ไม่อย่างงั้นล่ะ ที่ผ่านมาใจคุณยังไม่สลายหรือไง
40.33    คุณเองก็แต่งงานแล้วนะ
40.34   แต่ว่าอย่างน้อยเขากับ
40.36   นักแสดงหญิงในละครคนนั้น
40.38   ไม่งั้นจะยังไง      อยู่ด้วยกัน
40.39    อะไรที่เรียกว่าอย่างน้อย
40.40   ไม่อย่างนั้นคุณคิดจะยังไง
40.40   เพราะว่าตอนที่ดูละครอยู่น่ะ
40.41    คุณก็จะหวังที่จะให้เขาทั้งสองคนได้อยู่ด้วยกัน
40.42    แล้วสุดท้ายพวกเขาก็อยู่ด้วยกันในชีวิตจริง
40.44   แบบนี้คุณก็จะรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่วิเศษเรื่องหนึ่งขึ้นมาเลยไง
40.46    โอเค แต่ก็เป็นเรื่องที่คุณไม่ต้องเข้าไปยุ่งมาก
40.48    มันเกี่ยวกับคุณซะที่ไหนกัน
40.49    เพราะฉะนั้น หลินอีเฉิน
40.50   คุณจะกลับไปเรียนหนังสือต่อเหรอ
40.52    ใช่ค่ะ
40.53    ความรู้สึกหลังจากกลับไป
40.54    คนส่วนใหญ่พอวันหยุดหมดก็จะรู้สึกอารมณ์ไม่ค่อยดี
40.55    คุณเป็นไหมครับ
40.56    ก็กดดันนิดหน่อยค่ะ
40.57    แต่ก็เป็นเรื่องที่คุณหามาเองนะ
40.58    ใช่ค่ะ หาเรื่องเอง
41.00    ก็ต้องยอมรับเอง
41.01    บางทีก่อนกลับไปก็จะต้องเขียนรายงานให้เสร็จ
41.03    แต่ว่าคนพวกนั้นก็ยังไม่รู้ว่า
41.05    คุณเป็นดาราเหรอ
41.06   พวกเขาก็เสิร์จหาข้อมูลของฉันในกูเกิลนะ
41.08    ใช่ไหมล่ะ
41.08    สืบหาข้อมูลของคุณแล้วเหรอ
41.10    ใช่ค่ะ
41.10    หลังจากสืบหาแล้วมีอะไรเกิดขึ้นไหม
41.12    ก็รู้สึกว่าตอนอยู่ต่อหน้าพวกเราเนี่ยก็คือคนคนนึงน่ะนะ
41.15    เหมือนกับเด็กสาวทั่วๆไป     ใช่
41.17   (ตัวหนังสือสีขาวขอบฟ้าในกรอบ) หลินอีเฉินออกไปเรียนที่ประเทศอังกฤษเพียงคนเดียว เพื่อนร่วมชั้นของเธอค่อยๆสืบรู้ทีละนิดแล้วว่าเธอคือศิลปิน?
41.17    แต่สิ่งที่ทำให้ฉันประทับใจมากก็คือ
41.19    มีชาวแคริเบียนคนหนึ่ง
41.20    เพราะว่า
41.21    วันนั้นฉันบังเอิญเห็น
41.23    ฟันเรียงเป็นอยู่แถบเลยกำลังยิ้มให้กับฉัน
41.24    เพราะว่าฉันมองไม่เห็นเธอเลย เธอผิวคล้ำเกินไป
41.26    จากนั้นเธอก็พูดว่า...พูดว่า
41.29    ฉันเคยดูละครที่คุณเล่นด้วยนะ
41.30    เพราะว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นชาวแคริเบียน
41.32    เป็นชนผิวดำ
41.34    ก็เลยกลายเป็นว่าตัวเธอเองเนี่ย
41.36    โดยส่วนตัวแล้วก็จะชอบดูละครแถบเอเชีย
41.37    เธอบอกว่า ถ้าเป็นดาราเกาหลีเธอชอบยุนอึนฮเย
41.39    ส่วนไต้หวันก็ชอบเธอมากที่สุด
41.40    จริงเหรอเนี่ย
41.41    ใช่ค่ะ นั้นเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดมาก่อน
41.43    งั้นก็ถือว่าเป็นแฟนคลับน่ะสิ
41.43    ใช่ค่ะ...เธออยู่ในมหาวิทยาลัยของพวกเราด้วย
41.45    แล้วคุณครูเนี่ยมีแบบว่าเพราะคุณเป็น
41.47    นักแสดงหญิงที่ประสบความสำเร็จแล้ว
41.49    เวลาไปเรียนก็เลย
41.51    ก็ไม่ได้เข้มงวดอะไรกับคุณมากแบบนี้บ้างไหมครับ
41.53    ไม่มีนะคะ เพียงแค่เขา
41.55    เขาพูดประโยคหนึ่งที่ค่อนข้างตลกว่า
41.57    เขาเป็นคนดูแลวิชาเกี่ยวกับการแสดงของพวกเรา
41.59    แล้วเขาก็บอกว่า
42.03    จริงๆแล้วในตอนแรกที่เธอเข้ามา
42.04    ก็ไม่รู้จริงๆว่าคุณจะแสดงได้ดีขนาดนั้น
42.05    แต่ว่าคุณก็แสดง...แสดงได้มีเอกลักษณ์ดี
42.09    นั่นเป็นเพราะว่าฉันไม่ได้แต่งหน้า
42.11    อยู่ที่นั่นมันขี้เกียจแต่งหน้าจริงๆ

[Alec Love Me]

42.12    ก็เลยดูเด็กมาก
42.14    เด็กมากเลย
42.15    ค่ะเหมือนเด็กมากๆ
42.16    เพราะถ้าสุดท้ายแล้วคุณจะต้องส่งผลงานของนักเรียน
42.18    แล้วเธอก็เอาหนังที่เธอแสดงไปส่งเนี่ย
42.19    คนอื่นจะไม่รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมหรอกเหรอคะ
42.22    คุณเองก็มีประสบการณ์จริงขนาดนี้แล้ว
42.23    ไม่ได้หรอกค่ะ เพราะว่าจะต้อง
42.24    ผ่านการฝึกทักษะจากพวกเขาเสร็จก่อน
42.26    แล้วค่อยนำเสนอผลงานซึ่งเป็นสิ่งที่แตกต่าง นั่นถึงจะเป็น
42.29    ใช่ ผลงานใหม่ของคุณ
42.32    เพราะฉะนั้นงานแสดงที่สนุกสนานก็คือการที่
42.33    พวกเราเองทุกๆคนสามารถค้นพบสิ่งใหม่
42.35    ศึกษาแนวทางที่เป็นของตัวเอง
42.37    จากนั้นก็พัฒนาให้ได้ศักยภาพใหม่ๆออกมา
42.39    แต่ว่าหลินโป๋หงน่าจะไปถึงเรียบร้อยแล้ว
42.40     เขาคงจะไปถึงจุดสูงสุดในอาชีพการแสดงของเขาแล้วล่ะ
42.42    (ตัวหนังสือสีแดงในกรอบ จุดสูงสุดของอาชีพการแสดง) ใช่ เกือบละๆ
42.43    ยังหรอกครับ ยังอยากจะทำอะไรอีกเนี่ย
42.45    ก้าวหน้าเข้าไปอีก
42.47    ขนาดภาพยนตร์ฮอลลีวูดคุณยังแสดงมาแล้วเลยนะ
42.48    คงไม่มีโอกาสไหนที่จะดีไปกว่านี้อีกแล้วล่ะ
42.50    มีสิครับ
42.50    ยังมีอีกหลายบทบาทที่น่าท้าทายรออยู่
42.53    จริงเหรอ
42.54    อย่างน้อยๆในละครเรื่องนี้คุณก็มีฉากจูบนะ
42.56    ใช่ ในละครเรื่องนี้
42.57    ผมน่าจะเป็นคนเดียวที่มีบทจูบ
42.59    ฉากจูบเขาช่วยอะไรฉันไม่ได้เลย
43.01    ฉันคิดว่าเขาก็ประสบการณ์เยอะมากๆเลยนะ
43.02    แต่ว่า เพราะฉัน
43.03    เขามากประสบการณ์เรื่องอะไรเหรอครับ
43.04    ก็ประสบการณ์ในการถ่ายละครเยอะไงคะ
43.06    พูดให้ชัดเจนหน่อยสิ
43.08    โอเค
43.09    ประสบการณ์ในการถ่ายละครค่ะ แล้วเขาก็
43.10    ฉันไม่มีค่ะ
43.11    ผมหมายถึงเขา
43.12    ผมดูในหนัง
43.13    ผมก็รู้สึกว่าเขาเก่งมากๆเลยนะ
43.15    ประสบการณ์ในบทจูบของผมก็ไม่เยอะนะ
43.18    เขาโอบหลัง แล้วเขาก็
43.19    เป็นเพราะว่าฉันตื่นเต้นมาก
43.20    พอฉันเริ่มถ่ายฉากที่สอง
43.22    ก็ต้องถ่ายบทจูบกับเขาเลย
43.24    แถมยังเป็นบทที่ผู้กำกับเพิ่มให้กะทันหันอีกด้วย
43.26    แล้วเขาก็โอบหลัง ผู้กำกับก็ถ่ายฉันก่อน
43.27    เขาก็อยู่หน้าฉันแบบนี้แล้วหัวเราะตลอด
43.29    หัวเราะแบบไม่สนใจแบบนี้ตลอดเลย
43.31    ไม่ใช่ครับ เป็นเพราะว่าผมแสดงเป็นผู้ชายขี้อายไง
 43.33    ดังนั้นพอเธอเข้ามาใกล้ผม ผมก็จะ
43.35    ก็แบบมีความสุขมากอ่ะครับ
43.38    จากนั้นเธอก็ถามผมว่า
43.39    ทำไมคุณถึงหัวเราะตลอดเลยเนี่ย
43.40    ผมก็บอกไปว่าเพราะผมมีความสุขไง
43.42    เพราะว่าเขาชอบหัวเราะมากเกินไป
43.43     แต่ว่าเมื่อเทียบกับคนที่ตื่นเต้นมากอย่างฉัน
43.44    พอเห็นเขาหัวเราะฉันก็จะ
43.46    ตื่นเต้นมากกว่าเดิม
43.47    เพราะว่าฉันคิดแต่ว่าจะต้องจูบให้ได้อารมณ์ จะต้องจูบให้ออกมาสวย
43.50    แล้วเขาก็ อย่างเงี้ยค่ะ หัวเราะตลอด
43.51    ผมรู้สึกว่าในจอคุณดูก็เซ็กซี่มากนะ
43.53    ดูไม่ออกเลยว่าตื่นเต้น
43.54    เธอตื่นเต้นจริงๆเหรอ / ฉันตื่นเต้นมาก
43.55    ฉันถ่ายมาสามสี่สิบเทค
43.57    ใช่
43.58    แล้วผู้กำกับเขาก็ไม่ว่าฉันเลยสักประโยคเดียว
44.00    เขายังทำกับฉันแบบนั้นตลอด
44.02    ฉันก็แค่หัวเราะนี่นา
44.03    แล้วหลังจากนั้นยังมีอีกข่าวหนึ่งออกมาพูดว่า
44.05    หลินโป๋หงนำฉันในการแสดงฉากจูบ
44.08    เรื่องนั้นผมไม่รู้นะ
44.09    คุณต้องเก็บความทรงจำนี้ไว้ดีดีเลยนะครับ
44.10    เพราะถ้าเขากลายเป็นนักนานาชาติแสดงรุ่นใหญ่ขึ้นมาเมื่อไหร่
44.12    คุณก็สามารถเอาเรื่องนี้ออกมาคุยได้
44.14    ฉันเคยแสดงฉากจูบกับเขา
44.15    ใช่
44.16    สรุปแล้วภาพยนตร์เรื่องนี้ออกฉายตอนไหนครับ
44.19    ฉายช่วงปีใหม่ครับ
44.20    เพราะว่าผู้กำกับชื่อว่า เหลียนยี่ฉี (ออกเสียงคล้าย อี้ฉี่ ที่แปลว่า ด้วยกัน)
44.22    ดังนั้นพวกเราก็เลยอยู่ด้วยกัน
44.24    หวังว่าบัตรภาพยนตร์จะขายดีนะคะ
44.28    ขอแสดงความยินดีล่วงหน้าค่ะ ขอให้หนังประสบความสำเร็จ
44.29    ขอบคุณครับ/ค่ะ