Interviews [Thai Translation] | ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณอยากจะรู้ ซึ่งไม่เคยอ่านที่ไหนมาก่อน > Interviews & Video Clips

[2015.04.18] บทบาทที่เปลี่ยนไปของซูโหย่วเผิง

(1/2) > >>

Alec Love Me:
蜕变后的苏有朋【开讲啦20150418】
https://www.youtube.com/watch?t=939&v=Q-tYr7i2oaQ

[Thai Sub] 20150418 ไคเจี่ยงลา-บทบาทที่เปลี่ยนไปของซูโหย่วเผืง
https://www.youtube.com/watch?v=39ryVQa3bf4

Alec Love Me:
18 เมษายน 2015 ไคเจี่ยงลา (开讲啦）บทบาทที่เปลี่ยนไปของซูโหย่วเผิง

0.21 เขาคือไกวไกวหู่ (乖乖虎）ในใจของพวกเรามาตลอด
0.27 และในปีเดียวกันนั้น ก็มาพร้อมกับบทบาทองค์ชาย 5
0.32 หลังจากที่คุณประสบความสำเร็จกับบทบาทมะเขือม่วง (sticker: ตัวตนที่แท้จริงของซูโหย่วเผิง)
0.33 (sticker: ปฏิเสธว่าเป็นสัญลักษณ์ไอดอล)
0.36 ทุกสิ่งที่เป็นสีม่วง ล้วนจะถูกดึงดูดมาหาคุณ
0.39 (sticker: จำใจ)
0.42 เขาไม่ชอบคำนิยามจำพวก หนุ่มหล่อทรงเสน่ห์
0.45 เขาเกลียดที่คนอื่นมองว่าเขาเป็นพระเอกที่เหยาะแหยะ
0.48 ผ่านวงจรของการเป็นไกวไกวหู่มานานแล้ว
0.51 ผมอยากบอกทุกคนว่า
0.52 ที่จริงแล้วผมไม่ใช่ไกวไกวหู่
0.54 พวกเขาตำหนิความสามารถในการแสดงของผม
0.56 พวกเขาเชื่อว่ามีฉงเหยา (琼瑶) คุ้มครองอยู่
0.57 ผมโกรธมาก
1.01 เขาได้พยายามอย่างสุดความสามารถ
1.03 เพื่อลบภาพไอดอล
1.07 ผมหรือใครๆ ต่างก็มีมุมมืดของตัวเองทั้งนั้น
1.09 รวมไปถึงคุณด้วย
1.10 ผมอยากเป็นนักแสดงที่แท้จริง
1.13 แน่นอนว่ามันต้องจ่ายค่าตอบแทน
1.18 (แขกในการพูดสุนทรพจน์ในสัปดาห์นี้ ซูโหย่วเผิงที่เปลี่ยนไป)
1.22 ทุกอย่าพรั่งพร้อม ขาดแค่ชาดี
1.23 นี่เป็นคติที่ดีของประเทศจีน สวัสดีครับทุกท่าน
1.24 คุณกำลังรับชมราบการทอล์คโชว์ของวัยรุ่นรายการแรกของจีน
1.30 ไคเจี่ยงลา (开讲啦）
1.31 ผมคือพิธีการ ซ่าเป่ยหนิง (撒贝宁）
1.34 โปรดปรบมือต้อนรับแขกของเราในวันนี้
1.37 ซูโหย่วเผิง
1.45 สวัสดีครับ
1.48 สวัสดีครับ
2.11 สวัสดีครับ
2.17 มีอะไรเหรอครับ
2.19 ทำไมมองผมแบบนี้
2.23 ช่วงวัยรุ่นของผม
2.24 เพราะว่าพวกคุณ
2.26 ผมก็เลยได้รับความลำบาก
2.27 แต่ว่าตอนนี้ มันได้สลายไปหมดแล้ว
2.31 เอ๋ พอไฟเปิด ผมเพิ่งพบว่า
2.33 พี่สาวคนนั้น
2.36 น้ำตาคลอ
2.38 คุณก็เฝ้าดูการเจริญเติบโตของเสี่ยวหูตุ้ยใช่มั๊ย
2.41 ตั้งแต่ปี 50
2.42 คุณเป็นคนยุค 50 หรอ โอ้โห
2.44 มองไม่ออกจริงๆ
2.46 คุณเริ่มรู้จักซูโหย่วเผิงตอนไหน
2.50 น่าจะปี 2535 ไม่ก็ 2536
2.52 ตอนนั้น
2.54 ญาติคนหนึ่งของฉัน
2.57 เขาร้องเพลงอ้าย (爱) ของเสี่ยวหู่ตุ้ย
2.59 ฉันชอบมาก
3.02 แต่ว่าตอนนั้น
3.04 ชีวิตพวกเราค่อนข้างยากลำบาก
3.06 ก็เลย
3.08 ก็เลยไม่ได้ตาม
3.13 ปล่อยมุกได้ไม่เลวเลยนะ
3.16 ผมเพียงอยากบอกคุณน้าว่า
3.17 ตอนนี้ความเป็นอยู่ดีขึ้นแล้ว
3.18 คุณก็ตั้งใจตามเถอะ
3.20 ใช่แล้ว
3.22 ประมืออีกครั้งให้กับซูโหย่วเผิง
3.24 ของคุณมากครับ
3.25 เชิญนั่ง
3.30 ครับ ต่อไปนะครับ
3.33 ผู้กำกับของพวกเราแย่มาก
3.34 พวกเขาตัดไปบทหนึ่ง ที่พวกเขาคิดว่ามันสุดยอดในเรื่ององค์หญิงกำมะลอ
3.40 ไม่ใช่จื่อเวย ไม่ใช่จินโส่ว
3.41 ไม่ใช่แสงจันทร์ และก็ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น
3.43 วันนั้น คนที่ข้าอยู่กับพวกเขาทั้งวัน
3.44 คือคนที่ถูกข้ายิงธนูใส่
3.45 จากนั้น คนที่ทำให้ข้าเป็นห่วง
3.47 คนที่ไม่รู้จักความรักระหว่างชายหญิง
3.48 คนที่ช่วยจับคู่ให้ข้า
3.52 ตอนนี้เจ้าเข้าใจรึยัง
3.54 หรือว่าที่ผ่านมานี้
3.55 เธอไม่มีความรู้สึกสักนิดเลยหรอ
3.58 เจ้ารู้สึกไหม

Alec Love Me:
4.00 เจ้าล้ำเส้นเกินไปแล้วนะ
4.05 รู้สึกสิ
4.07 แต่ว่า
4.09 ฉากที่สนุกแบบนี้ยกให้เพวกคุณหมดเลย
4.14 ข้าชอบความล้ำเส้นของเจ้านะ
4.16 ลองขยับเร็ว
4.17 ดูซิว่ากระดูกหักรึเปล่า
4.19 เจ้าไปเลยนะ ไม่ต้องมาใส่ใจข้า
4.21 ข้าสาบานไว้แล้ว
4.22 ว่าจะไม่พูดกับเจ้าอีก
4.25 เจ้าหกล้มได้รับบาดเจ็บแบบนี้
4.26 ยังจะมาโกรธข้าอีก
4.27 โกรธอะไรกัน
4.29 ในใจของข้ามีแต่เจ้าคนเดียว
4.31 เพื่อเจ้าแล้ว ใจของข้าลอยไปหาเจ้าทั้งวัน
4.33 ทุกคนกลายเป็นอากาศไปหมด
4.36 ไฉ่เหลียนไม่มีตำแหน่งอะไรทั้งนั้น
4.38 ในใจของข้า
4.41 องค์หญิง
4.42 เทวดา
4.44 เทียบกับเจ้าไม่ได้เลย
4.45 ข้าไม่มีความรู้
4.47 ไม่มีการศึกษา
4.48 ไม่มีความสามารถ
4.49 ไม่มีฐานะ ไม่มีนั่น ไม่มีนี่
4.50 ข้าไม่มีอะไรซักอย่าง
5.01 เจ้ายังจะรังแกข้าอีกหรอ
5.02 ข้าไม่ได้รังแกเจ้า
5.03 ข้ารังแกตัวเองต่างหาก
5.07 เขากอดผู้อื่น แถมยังขโมยจูบอีก
5.08 แล้วยังบอกว่ารังแกตัวเอง
5.14 อย่าพูดแบบนั้น
5.15 ที่จริงแล้วผู้เขียนคาดหวังกับฉากนั้นมาก
5.18 เธอไม่อนุญาตให้พวกเราเติมหางเสียงลงไป
5.20 หลังจากบทพูด
5.22 แม้แต่คำว่า อา (啊）
5.23 หรือว่าว่า ยา (呀)
5.24 เติมไม่ได้ทั้งนั้น
5.25 ดังนั้นตอนที่พวกเราท่องบท
5.26 ต้องท่องคำต่อคำ ไม่ผิดเพี้ยน
5.27 ผมคิดว่าในยุคนั้น
5.29 คนก็ไม่พูดกันแบบนั้น
5.30 ใช่มั๊ย ข้าทำไม่ได้ ข้าทำไม่ได้ ข้าทำไม่ได้
5.34 ไอ้หยา
5.38 พวกเธอรู้สึกได้เหมือนกันใช่มั๊ย
5.42 สำหรับเรื่องของเขาต้องมีมากแน่นอน
5.43 ต่อไป
5.45 ขอส่องต่อเวทีนี้ให้ซูโหย่วเผิง
5.46 ขอเชิญซูโหย่วเผิงเริ่มกล่าว
5.54 สวัสดีครับ
5.55 ผมคือซูโหย่วเผิง
5.58 ดีใจมาก ที่ได้มารายการนี้
6.00 ก่อนที่จะมาวันนี้
6.02 มีความกดดันค่อนข้างมาก
6.03 ผมว่าไม่ใช่ใครก็ได้
6.05 คนที่ไม่ได้ผ่านการฝึกฝนมาก่อน
6.07 จะสามารถยืนอยู่บนเวทีนี้ได้
6.10 กล่าวสุนทรพจน์
6.13 ปกติแล้วผม
6.14 เป็นคนค่อนข้างถ่อมตัวและขี้อาย
6.17 กลัวว่าวันนี้จะทำได้ไม่ดี
6.20 ผมคิดว่าโชคชะตา ค่อนข้างแปลกประหลาด
6.23 ปิดเทอมฤดูร้อนปีนั้น ผมเพิ่งสอบไฟนอลเสร็จ
6.25 ปรากฎว่ามีรายการหนึ่งต้องการผู้ช่วย
6.28 ผมก็เลยเริ่มความเสี่ยงแรกในชีวิตของผม
6.33 โดยการไปสมัครเป็นผู้ช่วย
6.37 ผมแอบไปร้านเครื่องเขียน
6.39 ไปซื้อใบสมัคร
6.40 ถ่ายรูป
6.42 แล้วเขียนประวัต ส่วนตัวลงไป
6.44 แล้วเอาไปส่ง
6.47 ต่อมา
6.50 หลังจากที่ผ่านการคัดเลือก
6.52 ผมก็สุ่มๆเลือก
6.54 สมัครเป็นเสี่ยวหู่ตุ้ยอย่างน่าประหลาดใจ
6.57 ทำไมถึงใช้คำว่าประหลาดหรอ
6.58 ผมยังจำได้ชัดเจน
7.01 ตอนที่ผมแสดง 30 วินาทีในห้องคัดเลือก
7.06 ผมแสดงไม่เข้าจังหวะตั้งแต่ต้นจนจบ
7.08 เพลงจบไปแล้ว
7.10 ผมยังอยู่ในโลกของผม
7.13 ตอนที่ประกาศผลคัดเลือก
7.17 5 อันดับแรก ไม่มีชื่อผมเลย
7.19 ผมคิดว่าควรกลับบ้านได้แล้ว
7.21 ผลปรากฎว่าตอนสุดท้าย
7.23 เขาประกาศชื่อของผม ออกมาลำดับที่หก
7.25 จากนั้นเป็นต้นมา ชีวิตผมก็เปลี่ยนไป
7.30 สำหรับการเป็นนักร้องที่เป็นไอดอล
7.32 ถ้าหากว่าคุนไม่ใช่วัยรุ่นแล้ว
7.34 คุณจะพบว่า
7.36 การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นตลอด
7.37 เสี่ยหู่ตุ้ยก็เช่นกัน
7.38 มันไม่สามารถเป็นสิ่งที่อยู่กับผมไปตลอดชีวิตได้
7.41 หล้งจากเป็นเสี่ยวหู่ตุ้ยมาแล้ว 10 ปี
7.43 ก็ต้องพบกับการเปลี่ยนแปลงครั้งที่หนึ่ง
7.48 ผมเริ่มเรียนการแสดง
7.51 ต่อจากนั้นทุกคนคงจะรู้
7.54 ละครโทรทัศน์เรื่องแรกของผม
7.55 ก็คือเรื่ององค์หญิงกำมะลอ
8.26 ซูโหย่วเผิงโชคดีมาก
8.30 เล่นละครเรื่องแรกก็เป็นเรื่ององค์หญิงกำมะลอ
8.33 จำได้ว่าตอนนั้น
8.35 มีคนไต้หวันน้อยมาก ที่จะมาเล่นละครที่จีน
8.38 ผมก็ไม่เคยห่างบ้านนานขนาดนี้มาก่อน
8.42 ผมค่อนข้างใหม่กับด้านการแสดง ไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน
8.46 ครั้งแรกที่ผมมาภาคเหนือ
8.48 อากาศหนาวและแห้งมาก
8.51 เด็กหนุ่มที่มาจากภาคใต้แบบผม
8.55 ไม่รู้ว่าต้องดูแลตัวเองยังไง
8.57 ผมชอบกินเกาลัดคั่วน้ำตาลมาก
8.59 ผมพบว่า เกาลัดภาคเหนือจะอร่อยเป็นพิเศษ
9.01 ผมก็กินไม่หยุด
9.02 พอถ่ายละคร
9.03 ก็มีผื่นขึ้น
9.05 ตัวร้อนมาก
9.06 ผื่นขึ้นเต็มไปหมด
9.07 แต่ผมไม่รู้ว่ามันเป็นผลจากการกินเกาลัด
9.10 ตอนถ่ายละคร
9.11 ไม่รู้มาก่อนว่าต้องเรียบเรียงบทอีกที
9.15 ผมคิดว่าแค่มีความตั้งใจก็พอแล้ว
9.18 ผมเริ่มฝึกตัวเอง
9.20 ปรับทัศนคติใหม่ทั้งหมด
9.23 โยนความสำเร็จ 10 ปีที่ผ่านมาทิ้งไป
9.28 ต้องเผชิญหน้ากับความจริงอย่างกล้าหาญว่า
9.31 ในด้านการแสดงแล้ว
9.32 ผมเทียบไม่ได้กับนักเรียนมอหกเสียด้วยซ้ำ
9.38 ตอนที่ผมเพิ่งเริ่มเป็นนักแสดง
9.41 ไกวไกวหู่ประสบความสำเร็จมากๆ
9.42 ทุกคนจะรู้สึกว่า
9.45 คุณแค่ทำเล่นๆ
9.47 คุณเป็นนักร้องดัง
9.48 คุณต้องไม่ตั้งใจแสดงละครแน่นอน
9.50 ผมต้องใช้แรงกาย และแรงใจมากกว่าคนอื่น
9.52 เพื่อพิสูจน์ว่าผมตั้งใจจริง
9.54 ผมหวังว่าจะสามารถเป็นนักแสดงที่ดีคนหนึ่งได้
9.58 ผมเป็นคนคิดมาก

Alec Love Me:
10.01 ผมเริ่มจะทะเลาะกับคำว่าไกวไกว
10.04 ผมอยากบอกทุกคนว่า
10.05 ที่จริงแล้วผมไม่ใช่ไกวไกวหู่
10.07 ผมขอบร้องเพลง
10.09 ผมหวังว่าจะสามารถ
10.13 ให้แสงสปอร์ทไลท์ส่องมาที่ตัวผมอีกครั้ง
10.17 มีครั้งหนึ่ง
10.18 ผมได้มีโอกาส
10.20 ออกซิงเกิล หนี่ซิ่งฝูมา (你幸福吗)
10.22 วันที่เผยแพร่ มีเรื่องเรื่องหนึ่งเกิดขึ้น
10.25 ทำให้ผมประทับใจมาก
10.27 ผู้จัดการส่วนตัวของผม
10.30 เขาให้ผมถ่ายรายการหนึ่ง
10.32 เป็นรายการประเภทเพลงดังในอดีต
10.36 แล้วให้ผมพูดเกี่ยวกับเสี่ยวหู่ตุ้ย
10.39 เพราะว่าทุกคนชอบเสี่ยวหู่ตุ้ยมากๆ
10.40 ชอบไกวไกวหู่
10.42 พวกเขาคิดว่า
10.43 คุณพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้มากหน่อย
10.46 สมมติว่าในรายการมี 10 คำถาม
10.48 9 คำถามจะเกี่ยวกับชีวิต ณ ตอนนั้นของคุณ
10.49 มีเพียงข้อเดียว
10.52 จะพูดเกี่ยวกับความสำเร็จที่ผ่านไปของคุณ
10.53 นี่อาจกลายเป็นประเด็นหนึ่ง
10.55 เรื่องที่คุณกำลังทำอยู่
10.57 ก็ไม่มีใครสนใจแล้ว
10.59 ตอนนั้นรู้สึกว่า
11.00 ไม่ยุติธรรมมาก
11.02 ไม่ว่าผมจะตั้งใจแค่ไหน
11.04 คนก็มองว่าผมเป็นไกวไกวหู่อยู่ดี
11.05 มันทำให้มีอยู่ช่วงหนึ่ง
11.09 ผมต่อต้านเรื่องนี้มาก
11.14 ถ้าหากว่าตอนนี้
11.16 ผมให้คุณให้คำนิยามเกี่ยวกับ
11.18 ช่วงที่เป็นเป็นเสี่ยวหู่ตุ้ยที่กำลังโด่งดังมาก
11.22 ช่วงนั้นคุณเจ็บปวดหรือมีความสุข
11.31 ทั้งทุกข์และสุข
11.34 ตอนที่ผมอายุสามสิบกว่าๆ
11.37 ทุกคนไปร้องเพลงที่ KTV ด้วยกัน
11.39 พวกเขาหวังว่า
11.40 ผมจะร้องเพลงของเสี่ยวหู่ตุ้ย
11.41 แต่ปกติแล้วผมไม่ค่อยร้องนะ
11.42 ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
11.44 พอได้ไมโครโฟน
11.45 แล้วร้องเพลงนั้น ผมก็ร้องไห้ออกมา
12.04 อาจเพราะความรู้สึกมันลึกซึ้งเกินไป
12.06 อาจเพราะตอนนั้นเสี่ยวหู่ตุ้ยเป็นที่จับตามองของทุกคน
12.08 ช่วงนั้นผมสามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้
12.10 ผมต้องเรียนให้จบ
12.12 มันเป็นแค่เวลาสั้นๆ ที่ผมพักกลับไปเรียน
12.13 ทำให้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการของผู้คนได้
12.14 ผมถูกด่าว่าเป็นหนูข้ามถนน
12.17 ตอนนั้นหนังสือพิมพ์
12.19 ก็เขียนด่าผมเกือบทั้งเล่ม
12.22 ช่วงสั้นๆแค่ 6 ปี
12.24 ผมเหมือนได้ติดปีก
12.28 เวลา 10 ปีที่เป็นเสี่ยวหู่ตุ้ย
12.29 มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย
12.30 พูดไปก็ไม่หมด
12.31 ตอนที่ถ่ายเรื่ององค์หญิงกำมะลอเสร็จ
12.33 มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ผมไม่รับงานละคร
12.35 เหตุผลก็ง่ายๆ
12.39 เพราะว่าผมมีหน้าตาที่น่ารัก
12.42 ยุคนั้นยังไม่มีละครที่ทันสมัย
12.44 เพราะฉะนั้นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
12.48 ก็เลยต้องรับบทละครบทหนึ่ง
12.51 ละครเรื่องนั้น
12.53 เป็นจุดเปลี่ยนที่สำคัญมาก
12.58 นั่นก็คือเรื่องดาบมังกรหยก
12.58 นั่นเป็นครั้งแรกของผม
13.03 ที่สวมบทบาทหนึ่ง
13.06 แสดงเต็มทั้งเรื่อง
13.14  จื่อรั่ว (芷若) โปรดเข้าใจความทุกข์ของข้า
13.16 สัญญาแต่งงานระหว่างเราสองคน
13.17 ข้าจะไม่กลับคำอย่างแน่นอน
13.18 เพียงแค่รอสักหน่อย
13.20 ไม่จำเป็น
13.21 เมื่อก้าวออกไป เจ้าก็อย่าได้เสียใจภายหลัง
13.25 จื่อรั่ว
13.26 พ่อบุญธรรมมีบุญคุณดั่งขุนเขา
13.29 เจ้าโปรดอภัยให้ข้าเถอะ
13.34 มันได้เปิดประตูบานใหม่ให้กับผม
13.37 ตอนนั้นผมคิดว่า
13.40 อาจเพราะมันเป็นช่วงสูงสุดของงานละครของผม
13.43 ผมก็รับงานละครอีกหลายเรื่อง
13.47 ผมจำประโยคหนึ่งได้
13.50 น่าจะเป็นหวงป๋อ (黄渤) ที่พูดไว้
13.51 ทำให้ผมซาบซึ้งใจมาก
13.54 เขาพูดว่า
13.56 หลังจากที่คุณประสบความสำเร็จจากบทมะเขือม่วง
13.59 ของทุกอย่างที่เป็นมะเขือม่วงจะมาหาคุณ
14.02 ตอนนั้น ผมก็เช่นกัน
14.03 พอผมแสดงละครที่ทันสมัย
14.06 ละครที่ตามมาก็เป็นประเภทเดียวกันหมด
14.08 ผมก็ไม่ต้องไปเสาะหาอีกเลย
14.10 ลึกๆแล้วผมเป็นคนค่อนข้างหัวแข็ง
14.14 ครับ ผมไม่ค่อยทบทวนตัวเอง
14.16 ไม่ค่อยชอบหาทางใหม่ๆ
14.19 ผมชอบทะเลาะกับตัวเอง
14.21 20 กว่าปีมานี้
14.23 ผมต้องต่อสู้กับชีวิตที่เป็นไกวไกวหู่
14.27 มันไม่ง่ายเลยที่จะลบภาพนักร้องดัง
14.29 ในที่สุด
14.30 ทุกคนก็รู้จักผมในฐานะนักแสดง
14.32 ผมก็หวังอีกว่าจะสามารถ
14.33 ลบภาพลักษณ์นักแสดงออก
14.39 ตอนที่ผมรับละครเยอะมากๆ
14.46 มีอยู่ครั้งหนึ่ง
14.51 ผมบอกผู้จัดการไปว่าผมไม่แสดงแล้ว
14.53 ผมไม่รับละครแบบนี้อีกแล้ว
14.55 ผมอยากเป็นศิลปินที่มีกิจการเป็นของตัวเอง

Alec Love Me:
15.02 อย่าเพิ่งรีบปรบมือ
15.04 มันเป็นทางที่ลำบากมาก
15.09 บางครั้ง
15.10 ผมรู้สึกว่าตัวเองค่อนข้างประหลาด
15.12 ตอนนั้นสามารถใช้หน้าตาหากินได้
15.15 ไม่ต้องใช้ความสามารถเลย
15.22 นี่ก็เป็นอีกเส้นทางที่ยากลำบาก
15.25 ผมเริ่มไปเคาะประตูวงการภาพยนตร์
15.30 แต่ว่าผู้กำกับเหล่านั้นไม่ยอมรับผม
15.33 เพราะว่าพวกเขายังมองไม่เห็นว่า
15.35 นักแสดงไต้หวันคนหนึ่ง
15.36 จะสามารถทำอะไรได้
15.38 พวกเขาไม่เชื่อในตัวผม
15.41 ไม่เชื่อผมก็ช่างเถอะ
15.42 แล้วผมก็คิดว่า ผมไปแสดงละครเวทีละกัน
15.45 ผลปรากฎว่าผู้กำกับละครเวทีก็มองข้ามผมไป
15.50 หลังจากนั้น ก็ได้มีโอกาส
15.52 ได้ร่วมกับบริษัทละครเซี่ยงไฮ้
15.54 ทำละครเวทีเรื่องหนึ่งขึ้นมา
15.57 เรื่อง กลิ่นหอมของดอกเก๊กฮวย (菊花香)
16.00 ผลออกมาไม่ค่อยดี
16.02 จำได้ว่าตอนนั้นไม่ได้ระบการยอมรับ
16.05 พวกเขาตำหนิฝีมือการแสดงของผม
16.07 ตำหนิความสามารถในการแสดงบนเวทีของผม
16.07 พวกเขาบอกว่าผมอยู่ในอ้อมอกของฉงเหยา (琼瑶)
16.10 ผมโกรธมาก
16.17 หลังจากนั้นผมมาคิดได้
16.19 ทุกครั้งที่ผมเปลี่ยนเส้นทางเดิน
16.21 มักจะเป็นทางที่ไม่เหมือนกัน
16.22 และผมก็ไม่ได้รับการยอมรับ
16.24 แต่ว่าตอนนั้น
16.26 ผมคิดว่าผมทุ่มเทมาก
16.28 ไม่ไม่ควรได้รับคำติชมแค่นี้
16.29 ผมรู้สึกว่าทุกคนไม่ยุติธรรมกับผมมาก
16.34 บนเส้นทางที่อยากพิสูจน์ตัวเองนั้น
16.38 ได้ใช้ความพยายามอย่างมาก
16.41 ละครเวทีเป็นเพียงแค่ก้าวแรกเท่านั้น
16.44 หลังจากนั้น
16.47 ผมก็พบกับจุดเปลี่ยนอีกครั้ง
16.50 ผมพบกับภาพยนตร์เรื่องเฟิงเซิง (风声）
17.00 ตุ๊ดก็คือตุ๊ด
17.02 ไม่ใช่คน
17.04 ผ่านไปกี่ปี มันก็ยังไม่ใช่คน
17.08 ท่านประธานคะ
17.09 ด่าใครคะ
17.12 ด่าคนที่ไม่ทำเรื่องของคน
17.16 กินข้าวเถอะ บ่นอะไรเนี่ย
17.22 อย่าห้าม ให้เขาตี
17.25 ไร้สาระ
17.28 พวกคุณอาจไม่รู้ว่า
17.29 ก่อนรับบทนี้
17.30 ในใจผมเกิดความสับสนมากมาย
17.37 เพราะว่าผมไม่เคยได้รับบทแบบนี้มาก่อน
17.39 ผมกลัวถูกด่ามาก
17.42 ผมไม่กล้ารับบทนี้
17.43 ผมใช้เวลาคิดอยู่ 1 อาทิตย์
17.46 แล้วผู้จัดการก็บอกว่า
17.48 เพื่อที่ต้องการพิสูจน์ตัวเอง
17.52 หลายปีมานี้ที่ต้องทรมาน
17.54 ไม่มีแม้กระทั่วแสงสปอร์ทไลท์ซักดวงที่ส่องมาที่เธอ
17.56 ตอนนี้มีโอกาสแล้ว
17.57 เธอยังจะไม่คว้ามันอีกหรอ
18.02 ผมก็เลยตัดสินใจรับบทนั้น
18.04 ตื่นเต้นมาก
18.05 ผมรีบไปเข้าโรงเรียนสอนการแสดง
18.07 เงาที่สะท้อนที่กระจก
18.08 เปล่งประกายมาก
18.09 เพราะสิ่งที่พิถีพิถันที่สุดในละครทุกเรื่องในจีน
18.13 ก็คือ ทุกฉากต้องสวย
18.15 เขาก็เลยให้ผมยืนอยู่หน้ากระจก
18.16 บอกกับตัวเองทุกวันว่า
18.17 ฉันสวยจัง ฉันสวยจัง ฉันสวยจัง
18.21 ตอนที่เพิ่งเริ่ม
18.23 ผมปฏิเสธครับ
18.31 หลังจากที่ผ่านการเล่นงิ้วคุนฉวี่ （昆曲)
18.34 มันทำให้ผมรู้ว่า
18.36 นี่เป็นครั้งแรกที่รู้ซึ้ง
18.30 ว่านักแสดงคืออะไร
18.40 หลังจากเป็นนักเรียน
18.42 ก็ไม่ได้ทำเรื่องใดเรื่องหนึ่ง
18.46 แล้วใช้เวลาเกิน1ปีอีกเลย
18.49 ท้ายที่สุดแล้ว มันก็ให้ผลตอบแทนกลับมา
18.59 ที่นี่มีคนร้องงิ้วคุนฉวี่เป็นมั๊ย
19.04 ไม่มีเลยหรอ
19.05 ดีมากเลยครับ งั้นผมร้องละกัน
19.06 ร้องไม่ดีก็ไม่มีใครรู้
19.14 หมดกัน
19.15 น่าอายจริงๆ
19.53 ผมลืมแล้ว
20.03 ครับ หลังจากรับบทนี้
20.06 ผมก็สมปรารถนา
20.09 เริ่มมีผู้กำกับบางท่าน
20.10 เชื่อว่าซูโหย่วเผิงมีความสามารถ
20.12 พวกเขายอมให้โอกาสใหม่กับผม
20.14 ให้ทางเลือกกับผม
20.23 ผมหวังว่าจะสามารถเป็นนักแสดงที่แท้จริงได้
20.25 มันย่อมมีข้อแลกเปลี่ยนแน่นอน
20.27 บางครั้งความตั้งใจของคนๆหนึ่ง
20.30 จะต้องมีคนเห็นแน่นอน
20.33 แต่ว่าผมยังคงยืนหยัด
20.36 ไม่ยอมแพ้
20.42 ผมอยากเป็นนักแสดงที่แท้จริง
20.44 มากกว่าเป็นดาราคนหนึ่ง
20.46 เพราะฉะนั้นนี่อาจเป็น
20.52 เหตุผลที่ทุกคนไม่ค่อยเห็นชื่อผมนักในสื่อ
20.57 ครับ ผมอยากใช้ความสามารถมาพูด

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ

[#] หน้าถัดไป