ก.ย.-2013 Top Travel (South Africa)
นิตยสาร “ซื่อเจี้ย” มีการนำเสนอแฟชั่นเสื้อผ้าสำหรับท่องเที่ยว ทำให้คนที่อยู่ในระหว่างการเดินทางมีสีสันโดษเด่นมากขึ้น จากตอนแรกแสวงหาเพียงรูปแบบพื้นฐานในการท่องเที่ยว จนถึงปัจจุบันที่มีการเปลี่ยนแปลงมากมาย การท่องเที่ยวในปัจจุบันกลายเป็นการแสดงทัศนคติส่วนบุคคล ภายใต้ภาพของช่างภาพในแอฟริกาใต้ แฟชั่นกับผลกระทบจากสภาพเดิมนี้ก็คือไอเดียใหม่ๆกับการตีความในอิสระของแต่ละบุคคล
“ก้อนหินหนึ่งก้อนกับเพชรเม็ดหนึ่งมีความแตกต่างยังไง? เขาเขียนไว้ในเว็บไซด์ Weibo การรับรู้เรื่องราวในรูปแบบเดิม หากไม่ใช่รูปลักษณ์ในการคิด ก็คือการรับรู้ที่ยิ่งใหญ่สำหรับเขาในการเดินทางในแอฟริกา”
ภาพถ่าย ณ สวนสาธาณะแห่งชาติแหลมกู๊ดโฮปในแอฟริกาใต้ ภายใต้ขอบฟ้าจะรับรู้ได้ถึงกรงล้อที่หมุนไปของประวัติศาสตร์ แต่พวกเราคิดว่าจะเป็นช่วงเวลาหนึ่งตลอดไป
ผู้คนในสนามบินแค่มองทีเดียวก็รู้ว่าเขามา เสื้อคลุมทีเขียวสดโดดเด่นสะดุดตา เหมือนซุปเปอร์สตาร์ทั่วไป แว่นตาดำคู่หนึ่งทำให้เขาแตกต่างจากผู้คนรอบๆ เดินเข้าไปใกล้ ก็คือใบหน้าที่ยิ้มอย่างอ่อนโยน ไม่มีความรีบร้อนและไม่หงุดหงิด เหมือนตั้งใจจะควบคุมบรรยากาศความโดดเด่น แต่ว่าคนๆนี้ไม่ใช่คนที่สามารถทำให้บุคคลที่สัมภาษณ์ที่เป็นนักเขียนเกิดความตื่นเต้น มันสมอง ท่วงท่า รูปลักษณ์ ล้วนไม่มีที่ติ การสัมภาษณ์เป้าหมายแบบนี้เป็นสิ่งที่น่ากลัว ยิ่งไปกว่านั้นเขามีการคลุกคลีอยู่ในวงการบันเทิงมานานทำให้การการตอบสัมภาษณ์ครั้งแรกน่ากลัว ตัวฉันที่เปลี่ยนเป็นดอนกิโฆเต้ค่อยๆหันหน้าไปเผชิญหน้าทางกังหันลมอย่างไร้เรี่ยวแรง เพราะรูปแบบคำตอบของพวกเราเปลี่ยนแปลงไปแล้ว
“คุณว่านี่เป็นยังไง?”
“ดีมากเลย”
“ดียังไงเอ่ย?”
“ก็ดีมากๆไง”
“เออ...”
คำพูดที่โดดเด่นติดปากของเขา “ก็ดีนะ” “ก็โอเค” “น่าจะอย่างนั้น” ทำให้ฉันงงตึบ แอบนึกในใจว่าสู้ไปค้นหาตามรอยชีวิตของเขาบนอินเตอร์เน็ตคงจะเร็วกว่า แต่ว่าต่อหน้าผู้ชายคนนี้ใบหน้าที่จริงใจไร้เดียงสา การมองคนต้องมองที่แววตา ฉันอ่านออกได้จากแววตาสีดำคู่นี้ ทะลุไปถึงความสงบที่ไร้กังวล และความไม่กลัวแน่วแน่ในเรื่องยากที่จะพูดถึง ก็ได้แต่แอบถอนใจอย่างเงียบ ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบกลายเป็นความน่ากลัว ผู้ชายที่ความสมบูรณ์และหันหน้าสู่ธรรมะเป็นการเปรียบเทียบที่น่ากลัว
โชคดี ยังมีแอฟริกาใต้
ภาพถ่าย ณ แอฟริกาใต้เขตสงวน Shamwari กล้อง EOS 5D Mark Ⅲ ถ่ายภาพที่ระเอียดอย่างต่อเนื่องทำให้เห็นถึงความโดดเด่น
การท่องเที่ยวผ่านไปได้ไม่กี่วัน หรือจะถูกสภาพสิ่งแวดล้อมที่กว้างใหญ่หน้าชมของแอฟริกาใต้ดึงดูด พวกเรามองเห็นซูโหย่วเผิงคนนั้นค่อยๆดูอบอุ่นขึ้น หลินซินหยูซึ่งเป็นเพื่อนสนิทเคยเปิดเผยว่า “การพูดของเขามักติดตลก แต่ก่อนทุกคนรู้สึกว่าเขาพูดง่าย เป็นคุณชายที่ดูสมาท จริงๆก็คือตัวเขาที่อยู่บนจอหนัง ซึ่งโดยส่วนตัวของเขาก็เป็นคนชอบพูดตลก เป็นคนที่มีไอเดียมากๆ บางครั้งมักจะดื้อรั้น เป็นคนที่มีจิตใจเต็มเปี่ยม”
“ซูโหย่วเผิงค่อยๆเปิดเผยตัวเองไม่ทำให้พวกเราผิดหวัง ขอเพียงมีเวลา เขาจะเข้าร่วมวงสนทนากับพวกเรา แล้วก็มักจะเป็นประเด็นยกมาพูดกัน จุดที่โดดเด่นของเขาคือเป็นผู้ฟัง แบ่งปันเรื่องราวการท่องเที่ยวของคณะ กี่วันต่อมา เขาจากผู้ถูกสัมภาษณ์ค่อยๆกลายเป็นผู้สัมภาษณ์ มักจะถูกเขาถามคำถามกะทันหันทำให้พวกเราไม่สามารถรับมือได้ ซุปเปอร์สตาร์รุ่นใหญ่ที่โดดเด่น ก็เสมือนได้ถูกสภาพแวดล้อมทิวเขาที่โดดเด่นของแอฟริกาดึงดูด ให้เดินลงมาจากบัลลังซุปเปอร์สตาร์ กลายเป็นเพื่อนที่ร่วมเดินทางข้างกายที่สนิทสนม”
โดยสารไปเมืองจิ้นตูโดยเฮลิคอปเตอร์ของบริษัท Sport Helicopters เตรียมชมทิวทัศน์โดยรอบของเมือง
ใกล้จุดสมดุล
มีแต่อยู่ข้างกายช้างป่าแอฟริกาจึงจะรู้สึกถึงพวกมันใหญ่โตและสง่างาม
เพื่อจะร่วมมือกับช่างภาพ ซูโหย่วเผิงถูกจัดให้นั่งรถเฉพาะที่ใกล้กับช้างสามารถสัมผัสใกล้ชิดได้ เรื่องที่ไม่เหมาะเจาะก็คือ พวกเราอยู่ในฝูงช้างฝั่งนี้ แต่เขาอยู่ฝั่งนู้น มองไปก็ถูกกั้นไว้ด้วยช้างมหึมา เหมือนคนตัวเล็กๆอยู่บนรถเล็กๆ มีเพียงอุปกรณ์ข้างกาย มือถือ? เมื่อเรารู้สึกถึงอันตรายก็สายไปแล้ว ฝูงช้างแตกฝูง ช้างตัวเล็กเพศผู้ทำให้จ่าฝูงโมโห จึงถูกไล่ให้ไป ช้างตัวเล็กเพศผู้หงุดหงิด ไม่สามารถจำแนกทางได้ จึงจะพุ่งชนรถ SUV ที่ซูโหย่วเผิงนั่ง เพียงแค่วินาทีเดียวพวกเราทุกคนที่ก็ตกใจชงักไปเลย คนขับกลับรถอย่างรวดเร็ว เปิดทางให้ช้างตัวเล็กเพศผู้ เป็นการเปิดช่องทำให้พวกเรามองเห็น เสียงร้องของฝูงช้างและเสียงตกใจของพวกเราทำให้มีเสียงดังท่ามกลางความสงบ พวกเราสงบจิตสงบใจได้ ก็เร่งคนขับรถชื่อเบนใช้โทรศัพท์ติดต่อสื่อสารกับผู้นำทางอีกฟากชื่อจูเลี่ยน หลังจากเบนใช้ภาษาแอฟริกาพูดคุยกับผู้นำทางอีกฝั่ง ก็หันกลับมายิ้มอย่างโล่งอกว่า “เขาปลอดภัยแล้ว ก็สนุกดีนะ” กี่นาทีผ่านไปเขาก็ได้ปรากฏในสายตาของพวกเราอีกครั้ง EOS 5D MarkⅢ ที่ถืออยู่ถ่ายภาพช้างทั้งหมดอย่างใกล้สุดๆ สนุกสนานอย่างมาก
ภาพถ่าย ณ เขตสวงน Shamwari แอฟริกาใต้ เป็นครั้งแรกที่ซูโหย่วเผิงมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับช้างมากที่สุด
จนถึงช่วงค่ำนั่งล้อมรอบกองไฟ พวกเรายังกลัวเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดล่วงหน้า เลยถามเขาว่า “ตอนนั้นคุณกลัวไหม?” ใบหน้าไม่แสดงอาการใดๆ “ไม่กลัวครับ ทำไมต้องกลัวด้วยล่ะ? จูเลี่ยนมีประสบการณ์มาก อีกทั้งพวกเรายังสนทนากันยาวมาก”
จูเลี่ยนบอกเขาว่า ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มาได้ 15 ปีแล้ว การใช้ชีวิต 15 ปีโดยห่างไกลจากเมือง ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่นอนดึก อยู่ร่วมกันกับสัตว์ทั้งหลาย เห็นคนบนโลกนี้ไปๆมาๆ นำความสุขมาให้กับพวกเขา ผมชื่นชมเขา ชื่นชมในความสุขที่เรียบง่าย ซูโหย่วเผิงสรุป “งั้นคุณจะเลือกใช้ชีวิตแบบนี้ไหม” เขายิ้มแล้วก็หัวเราะ “แน่นอนไม่ ผมรับไม่ได้หรอก ผมเป็นคนหนึ่งที่ชอบการเปลี่ยนแปลง ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ก็มีชีวิตที่มีความสุข ผมเข้าใกล้จุดสมดุลมากแล้ว” ถ้าเปลี่ยนเป็นตัวเขาในกี่ปีก่อน คงจะมีคำตอบอีกแบบหนึ่ง
ภาพถ่าย ณ อ่าวเจฟฟรีส์ แอฟริกาใต้ สัมผัสเทคนิคการขี่ม้าสำหรับองค์ชายห้าอย่างไร้ความกดดัน
“เพียงแค่สิบปี ผมในสายตาคนอื่นนั้นคือความสำเร็จ แต่จริงๆแล้วในสิบปีนี้ผมห่างไกลกับครอบครัวมาก ในเวลานั้นยังไม่มีอินเตอร์เน็ต ห่างไกลจากกลุ่มเพื่อน เพื่อนเก่าก็ค่อยๆหายไป ผมอยู่ในวงการบันเทิงไม่สามารถใช้ชีวิตกับเพื่อนๆไปด้วยได้ นั่นเป็นช่วงชีวิตไม่สมดุล แต่การมีชีวิตที่แท้จริงต้องมีความสมดุล ในมุมของผม มันกลับยังไม่ใช่ความสำเร็จผ่านเรื่องราวเหล่านั้น ผมถึงรู้ว่าไม่ควรที่จะแสวงหาแต่ส่วนนั้น” เขาที่ค่อยๆเดินทีละก้าวไปกับนิยามบนโลกใบนี้มากน้อยยังไม่มีหลักประกันอะไร ชีวิตมีสีสันมากมาย โลกก็มีสีสันสดใสม ชีวิตคนไม่มีตัวกำหนดที่แน่นอน ทำไมถึงเอาตัวชี้นำผิดๆที่ว่าความสำเร็จคือการหาได้เงินเยอะๆด้วยล่ะ? เป็นเพียงแค่คนขับรถแท็กซี่ธรรมดาคนหนึ่ง ผมก็มีความสุขแล้ว การทำงานธรรมดาทั่วไป รับผิดชอบลูกๆกับภรรยา ทำให้คนรอบข้างปรองดองรักใคร่ นี่ก็คือความสำเร็จอย่างนึง”
พูดถึงช่วงที่ตื่นเต้น เวลาพูดจะพูดเร็ว และยังเริ่มแสดงออกทางมือ เมื่อรู้สึกว่าฉันตามเขาไม่ทัน เขาก็จะช้าลงหน่อย ใช้น้ำเสียงที่นุ่มนวลถาม “คุณเข้าใจความหมายของผมไหม?” ฉันบอกว่าเข้าใจ เห็นเขาดื่มกาแฟไปอีกรอบ กาแฟของเขาไม่เคยใส่น้ำตาล เพราะชีวิตคนเดิมก็คือทุกข์ สามารถมองทะลุได้ แต่ก็ไม่สามารถมองแตกฉาน เขาสามารถจัดการความสุขท่ามกลางความทุกข์ได้ดี
คำว่าตัวฉัน
“พูดอย่างเปิดเผย เว็บไซด์ Weibo ของคุณค่อนข้างเป็นทางการ ไม่สามารถมองตัวตนที่แท้จริงของคุณออก” ที่ฉันหมายถึงคือเว็บไซด์ Weibo ของเขาในช่วงนี้มีการโฆษณาละครใหม่ๆตลอด พูดถึงตอนนี้ พวกเราก็อยู่บนรถบัสที่จะไปยังจุดหมายถัดไป แม้ว่าจะเป็นฤดูหนาว ดวงอาทิตย์ร้อนแรงในแอฟริกาที่ยังไม่ลับขอบฟ้าก็ยังส่องผ่านหน้าต่างมาถึงเรา เขากลับดึงผ้าม่าน ทำให้แสงอาทิตย์ก็ส่องเข้ามามาก “ถ้าอย่างั้น คุณว่า คำว่า“ตัวฉัน” มีความสำคัญขนาดนั้นเลยหรอ?” เขาหลับตาภายใต้แสงอาทิตย์ ถามกลับฉันว่า “ทำไมต้องเน้นที่ “ตัวฉัน” ตลอด Weibo ของฉัน ทัศนคติของฉัน บุคลิคของฉัน ชีวิตของฉัน ฉันนั้น ฉันนี้” ช้าก่อน เขาบอกต่อไปว่า “ผมมักจะบอกกับเพื่อนๆให้ ลองลืม คำว่า“ตัวฉัน” ดู คุณอาจจะมีอิสระมากกว่านี้”
มิน่าตอนที่ถามถึงอารมณ์ส่วนลึกๆของเขาก็จะพยายามบ่ายเบี่ยง “ลูกภรรยาของผม ก็คือทีมงานของผม” ในกองถ่าย“เฟยหยวนอู้เหย่า”ก็เคยร่วมงานกันมาแล้ว พวกเขาล้วนเป็นคนที่มีชื่อเสียง เพียงแค่ได้ฟังตัวเขาบรรยายอย่างละเอียดเกี่ยวกับคำว่า“ตัวฉัน” ฉันถึงเข้าใจอย่างชัดเจนในความหมายของเขา
จริงๆแล้ว ที่ผ่านมาแล้ว จากแปลกหน้ากลายเป็นคุ้นเคย จากดารากลายเป็นเพื่อนสนิท ก๊วนเพื่อนที่ดี สถานะของเขาเปลี่ยนกลายเป็นเหมาะเจาะ แม้ว่าจะมีการเที่ยวตลอด เขากลับเป็นตัวกระตุ้นในทีมและเป็นสิ่งวิเศษคุ้มครอง งานราตรีมีการละเล่นที่วิเศษและการหลอกล้อของเขาจึงไม่ทำให้งานกล่อย การถ่ายนอกสถานที่เพราะว่าเขาจัดการและประสานงานได้ดีไร้ที่ติ ต่อผู้ป่วยในทีมเขาก็ดูแลเอาใจใส่ ต่อเพื่อนที่ผิดพลาดเล็กน้อยก็ช่วยเหลือตักเตือน ในเกมส์ฆ่าคน เขาก็สามารถสนุกสนานกับเพื่อนในทีมได้ดี อยู่ในสนามบินเขาสามารถละทิ้งความเป็นดาราดังช่วยเพื่อนในทีมขนสัมภาระ ในทีม ในสายตาเขา ไม่มีคำว่า “ตัวฉัน” อยู่ในสายตา เขาจะช่วยเหลือคนในทีมอยู่ตลอด ใจกลับสงบ ความสงบแบบนั้นเป็นอารมณ์ที่เคยผ่านเทือกเขาสายน้ำเหมือนธรรมชาติ
ภาพถ่าย ณ เขตสงวน Shamwari แอฟริกาใต้ อยู่กับคนผิวดำ”พี่น้อง”ช่วยกันวิเคราะห์หนังใหม่อย่างระเอียด
หากว่าชอบการท่องเที่ยว ไม่เพียงเพราะสามารถมองเห็นตัวตนที่แท้จริง และก็เพราะแบบนี้ทำให้ตัวเองกลายเป็น “Nobody” การใช้ชีวิตแบบคนทั่วไป สามารถไปเดินตลาด สามารถที่จะดูแผนที่เหมือนนักท่องเที่ยวที่ชอบเดินไปเรื่อยๆเข้าตอกซอกซอยในยุโรป สามารถอยู่ในเกาะเขตร้อนไม่ต้องทำอะไร ตากแดดอย่างเดียว และก็สามารถจัดการเดินทางท่องเที่ยวได้อย่างต่อเนื่อง เพียงเพื่อได้เห็นหลายๆมุมของเมือง เขาชอบการเปลี่ยนแปลงในชีวิตที่หลากหลาย แน่นอนก็ชอบรูปแบบการท่องเที่ยวที่หลากหลายและมีสีสันซู โหย่วเผิงซึ่งไม่ชอบการท่องเที่ยวคนดียวมักจะเลือกเพื่อนร่วมเดินทางสักสองสามคนเป็นกลุ่มร่วมดินทางไปด้วย เขาในปลายปีก่อน ปรารถนาและหลงใหลในทิวทัศน์ที่เต็มไปด้วยมีผู้คน ดังนั้นหลายปีก่อนในการทัศนศึกษา เผชิญหน้ากับการเลือกนิวยอร์กและลอนดอน แต่ตัวเขาเลือกลอนดอน “ผมพักอยู่ในโฮมสเตย์แบบเก่า ลักษณะวินเทจมากๆ แต่เมื่อออกเดินทาง ก็สามารถมองเห็นเพื่อนๆที่เดินเฉียดกันไปมาอย่างมีสีสัน รูปแบบนั้นดันกลับดูน่าสนุกมาก! ”
การสะสมอัลบั้มหลากหลายในการเดินทาง เป็นสิ่งที่เขาชอบทำ เขาได้สัมผัสกับคนผิวดำในแอฟริกาใต้มากมาย พนักงานบริการในโรงแรม คนขับรถ นักเต้นรำ เจ้าของร้านเล็กๆ......รูปภาพที่แตกต่างกันนี้ยิ่งดึงดูดเขา “ผมชอบศึกษาใบหน้าและแววตาของพวกเขา แววตาเหล่านั้นล้วนอธิบายถึงเรื่องราวของแต่ละคน ทุกเรื่องล้วนแตกต่างกัน จุดนี้ทำให้คนหลงใหล”
“ถ้าหากว่าในระหว่างการท่องเที่ยวถูกคนจำได้จะทำยังไง?” เขาลองคิด “ไกวไกวหู่” มีลักษณะท่าทางยักคิ้ว ทำปาก “ใบหน้าของฉันดูเขินๆ ไม่ได้แกล้งนะ”
ชีวิตก็คือการรับรู้
ในมุมหนึ่ง เคปทาวน์ เขตมาเลย์ มีเด็กกลุ่มหนึ่งกำลังเล่นฟุตบอลดึงดูดเขาให้มอง ซูโหย่วเผิงก็เดินไป เขาที่พูดภาษาอังกฤษคล่องแคล่วก็ไม่สามารถทำให้เด็กเหล่านั้นหยุดเล่น ได้แค่เพียงถือกล้อง EOS 5D MarkⅢ ยืนชมเงียบๆอยู่ข้างๆ เมื่อดูว่ามีจุดสนุกๆ ก็จะช่วยเตะบ้าง เด็กๆเห็นกล้องถ่ายภาพในมือเขาก็ยังเล่นต่อไป และก็ยังเล่นกันในกลุ่มอย่างครึกครื้น ในฐานะซุปเปอร์สตาร์จากที่บัลลังก์สูงส่งลดตัวลงไปไต่ถามกับพวกเขาดูเหมือนจะไม่เหมาะ ณ เวลานี้สถานที่นี้ เขาก็เป็นเพียงผู้ชมที่ยืนอยู่ในเส้นทางชีวิต แล้วก็พอใจในตัวเองที่เป็นผู้แสดงจัดไว้
ภาพถ่าย ณ อ่าวเจฟฟรีส์ แอฟริกาใต้ ซูโหย่วกล่าวว่า “ผมไม่ใช่คนที่ใช้เพียงการแสดงมาเติมเต็มชีวิตให้สมบูรณ์ นอกเหนือจากนักแสดง ก็ใช้การท่องเที่ยวไปเติมเต็ม”
ชีวิตของเขาเป็นที่รู้จักของคนทั่วไป แต่คนส่วนมากที่มักมีความเคยชินสนใจใช้สายตาจดจ้องกับความสำเร็จเจิดจ้ามักจะละเลยมุมนี้ จากเด็กผู้ชายกลายเป็นไอดอล หนทางนี้เขาค่อยๆเดินมา 25 ปีแล้ว ปัจจุบัน คุณมองเห็นแค่ริมปีปากที่แต่งแต้มสีสัน กลับมองไม่เห็นความผูกพันของเขาที่อยู่ภายนอกกล้อง คุณมองเห็นสีสันภายนอกของเขา แต่มองไม่เห็นสิ่งภายในที่ผ่านมาในอดีตของเขา บุคคลที่ร้องไห้กอดกันอยู่ในผับกับเฉินจื้อหมิงก็คือเขา เป็นไข้สามวันไม่มีคนดูแลก็คือเขา คนที่อยู่ในความโดดเดี่ยวซึมเศร้าฟังเพลง《Bring him home》ก็คือเขา คนมากมายชอบและเคยหลบหนีผู้คนทั่วโลกก็คือเขา
เขาเคยตามใจตนเองจนถูกโลกทอดทิ้ง และเพิ่มความกล้ากลับคืนสู่วงการบันเทิงอีกครั้ง เขาใส่ใจกับการแต่งตัว รักษาภาพลักษณ์ไอดอลที่โดดเด่น ไม่เคยท้าทายชะตาอย่างเปิดเผยแรงกล้า กลับใช้ท่าทางที่สูงส่งอ่อนโยนข้ามผ่านชีวิต ชมเชยเพียงแค่ความสวยงามภายนอกและอิจฉาชะตาที่ดีของเขา ไม่ต้องสงสัยว่าลืมการทุ่มเทอดทนและความตั้งใจในหลายปีที่ผ่านมาของเขา หากไม่มีโชคชะตาที่ประสบความสำเร็จในวัยรุ่น กับการตัดสินใจครั้งใหม่ที่จะฟื้นขึ้นมา ไม่ใช่พูดลอยๆแล้วจะเข้าใจ
ภาพถ่าย ณ โรงงานผลิตไวน์ Croot Constantia ในแอฟริกาใต้ คนหนึ่งคนที่ต้องเดินทางไกลๆ จึงจะสามารถพบเห็นแหล่งไวน์ร้อยปีที่ดึงดูดคนได้
“ถ้าหากเลือกได้อีกครั้ง คุณยังจะเลือกชีวิตแบบเดิมไหม?” เขาเกาหัวคิด พยักหน้าตอบ “แน่นอน เพราะนี่คือชีวิตที่ผมต้องการ” ชีวิตคนถูกเขานิยามไว้เป็นความรู้สึกเหมือนฝ้ายที่ติดผัน แต่เขาก็เชื่อมั่นว่าบุคลิกของตนเองที่ไม่ยอมตัดสินชะตาที่ประสบความสำเร็จและความล้มเหลว สิ่งที่เขาต้องการมาตลอด ก็ได้แล้ว เรียบง่ายแบบนี้ มีเพียงสิ่งเหล่านั้นที่มีเพียงหนึ่งเดียว เวลาที่พลิกผันสูญเสียไป เขาก็จะหยุดเดินเดินแบบเงียบๆ ทำให้อารมณ์ในใจเงียบสงบและผูกพันธ์สลับซับซ้อนที่เคยเกี่ยวพันกัน มองไปยังตนเองเมื่อหลายปีก่อนที่หงุดหงิดไม่สงบ ดวงตาที่มีความเมตตา
เขาพูดว่า “เธอสังเกตช้างที่มองมายังแววตาของเราไหม?”
“ธรรมชาติแบบนั้นกับการเปิดเผยแสดงถึงใจที่ไม่มีการแบ่งแยก สำหรับช้างแล้ว คุณก็คือคุณ ไม่มีการแบ่งแยกสูงต่ำรวยจน แต่พวกเรามี พวกเราหวังว่าในตนเองสายตาคนอื่นก็ไม่แตกต่างกัน ดังนั้นพวกเราสามารถปรับเปลี่ยนตนเอง ตามที่คิดเสริมสิ่งต่างๆให้กับตนเอง”
ภาพถ่าย ณ โรงงานผลิตไวน์ Croot Constantia ในแอฟริกาใต้ ในร้านผลิตไวน์โบราณในแอฟริกาใต้ ดื่มได้ไม่มีวันหมด มีการบ่มไวน์ที่ดีและลึกลับมาสามร้อยกว่าปี
พิจารณาโดยระเอียด เวลาที่หมุนเวียนของตัวเขา เหลือไว้เพียงริ้วรอยที่เจือจาง ต่อหน้าผู้ชายที่อบอุ่น สะอาด นอบน้อมคนนี้ แบกรับโลกที่มีเกียรติทั้งใบ แต่เหมือนเขาจะไม่ใส่ใจ ภายใต้ความเล็กน้อย สิ่งที่เคยกระทบกระเทือนภายในจิตใจก็ผ่านพ้นไปแล้ว
เมื่อจบการเดินทาง เขาก็ได้เขียนบน Weibo ของตน “ก้อนหินหนึ่งก้อนกับเพชรหนึ่งเม็ดมีความแตกต่างยังไง? เขาเขียนไว้ในเว็บไซด์ Weibo การรับรู้เรื่องราวในรูปแบบเดิม หากไม่ใช่รูปลักษณ์ในการคิด ก็คือการรับรู้ที่ยิ่งใหญ่สำหรับเขาในการเดินทางในแอฟริกา”
ความอิสระของโหย่วเผิง ก็เหมือนทัศนะที่มีอิสระ
ภาพถ่าย ณ แอฟริกาใต้เขตสงวน Shamwari บางครั้งช่างภาพดีกว่าดวงตาที่สามารถจับความรู้สึกและจิตใจในตอนนั้นที่นั้น
Q&A การท่องเที่ยวก็คือการเปลี่ยนชีวิตแบบหนึ่ง
T = นิตยสาร “ซื้อเจี้ย” S =ซูโหย่วเผิง
T: สำหรับคุณแล้วการเดินทางที่ยิ่งใหญ่คืออะไร?
S: ให้ตัวเองเปลี่ยนวิถีชีวิตอีกรูปแบบหนึ่ง นอกเหนือจากเส้นทางการแสดงที่มีความสำเร็จและล้มเหลวนั้นแล้ว สามารถรับรู้การใชชีวิตของคนทั่วไป รับรู้รสชาติการเป็นคนทั่วไป
T: สัมภาระที่ต้องเตรียมไปในการท่องเที่ยว?
S: ต้องเตรียมมือถือธรรมดา กล้อง มือถือไอโฟน เครื่องเสียงพกพาและแผนที่ ผมเป็นคนที่ชอบดนตรี และชอบนำดนตรีให้กับเพื่อนร่วมเดินทางรอบกาย ครั้งนี้มาแอฟริกาใต้ เพราะว่าต้องเตรียมจะตีพิมพ์บันทึกจริงในแอฟริกาใต้ ผมและผู้ช่วยพกกล้องถ่ายไปหลายตัว หลังนำมาใช้และเปรียบเทียบ พบว่ากล้อง EOS 5D Mark III ถ่ายภาพได้อย่างต่อเนื่อง คุณภาพของภาพระเอียด ข้อดีโดดเด่น รูปภาพสะท้อนถึงแอฟริกาใต้ที่แท้จริงในใจของผม
T: เป้าหมายต่อไปคือที่ไหน?
S:มัลดีฟส์ เพราะครั้งนี้จัดรางวัลการท่องเที่ยว “เฟยหยวนอู้เหย่า” ผมเชิญคณะทำงานของผมไปเข้าร่วม และก็เป็นรางวัลขอบคุณสำหรับความลำบากหนึ่งปีกว่าๆที่ผ่านมาของทุกคน
แสดงกระทู้
"ผม...ซูโหย่วเผิง" รายงานตัวครับ 
